Φόρτωσα πάλι...

Κάτσε αναγνώστη μου γιατί στραβοξύλιασα πάλι.

Έρχονται Ευρωεκλογές, σωστά;

Σωστά.

Κι έρχονται όλοι και σου λένε αποχή.

Πρώτον αναρωτιέμαι γιατί το λένε;

Τι κέρδος έχει ο οποιοσδήποτε αν εγώ δεν πάω να ψηφίσω;

Μετά αναρωτιέμαι:

Τι πάει να πει αποχή ρε παπάρα;;;

Αποχή από το συνταγματικό σου δικαίωμα;

Άμα είναι έτσι μην ξαναπάρεις λεωφορείο (εσύ το πληρώνεις αλλά θα κάνεις αποχή), μη κάνεις ανάληψη της σύνταξής σου (δικά σου λεφτά αλλά κάνεις αποχή), μη ξαναπείς την γνώμη σου ποτέ (κάνεις αποχή).

"Διαμαρτύρομαι, είναι ένδειξη διαμαρτυρίας η αποχή"

Σοβαρά;

Και όταν θα πάνε αυτοί, που έχουν συμφέρον να ψηφίσουν τον οποιονδήποτε, και βγει αυτός που δεν θα κάνει τίποτα για σένα, αφού δεν είσαι μέλος στην κλίκα τους κι αφού αρνήθηκες με το μοναδικό έννομο όπλο που έχεις, να τους πολεμήσεις, μετά θα αρχίσεις τη μίρλα που όλα πάνε σκατά στο Ελλάντα.

Σωστά;

Σε πορείες δεν πάς, φοβάσαι μη φας κανά δακρυγόνο στο κεφάλι, τη γνώμη σου δεν τη λες πέρα από τους δικούς ανθρώπους (και αν...), σιωπάς, αγκομαχάς, γκρινιάζεις, μιζεριάζεις και θα μου το παίξεις επαναστάτης με την αποχή;;;;;;

Με δουλεύεις;;;;

Και βγαίνουν κι οι δημαγωγοι και σε πιάνουν μονότερμα.

"Μη πας"

"Πήγαινε να κάνεις τα μπάνια σου"

Είμαστε σοβαροί;

Γι'αυτό όλα πάνε σκατά.

Μαγκιά κλανιά κι εξάτμιση και κώλο φινιστρίνι στο καφενείο, στη καφετέρια, στο σπίτι αλλά να σου πάει όταν πρέπει να αντιμετωπίσεις τις ευθύνες σου και να κάνεις μια επιλογή...

Να κάνεις μια επιλογή σύμφωνα με αυτά που πρεσβεύεις, σύμφωνα με τις αρχές σου.

Αλλά πού οι μπάλες;

Πού;

Ένα όνειρο τρελό.

Κάποτε, αναγνώστη μου, δεν ονειρευόμουν. Κοιτούσα να περνάω την κάθε μέρα στα γρήγορα.

Δεν ήξερα ότι μπορούσα να ονειρευτώ.

Ευχόμουν να ήταν τα πράγματα διαφορετικά αλλά δεν τολμούσα να κάνω την ερώτηση στον εαυτό μου: "Πώς θα ήθελες να είναι δηλαδή η ζωή σου;"

Ίσως δεν είχα απάντηση.

Σήμερα λοιπόν, παρατηρώ ότι το κάνω συνέχεια.

Έχω ένα όνειρο αυτή τη στιγμή. Το σκέφτομαι συνέχεια. Το φτιάχνω στο μυαλό μου. Του δίνω σχήματα, μυρωδιές, φως.

Δεν θα σου πω πολλά πράγματα. Πάντως συμπεριλαμβάνει την μόνιμη μετοίκησή μου σε νησί. Σε οποιοδήποτε νησί.

Που λες αναγνώστη μου, έχει αρχίσει και ανοίγει η δουλειά.

Ο άντρας μου μου είπε ότι αν στρώσει η δουλειά δεν πάμε πουθενά.

Στην αρχή τσαντίστηκα.

Είχαμε κουβεντιάσει και είχαμε αποφασίσει ότι θα κάνουμε τις δουλειές που ήταν να γίνουν αυτούς τους μήνες, μετά να κανονίσουμε τις διαδικασίες και να φύγουμε.

Είχα αρχίσει να σκέφτομαι ότι επιτέλους θα σπούδαζα, θα έκανα τα μαθήματα κεραμικής, σχεδίου και ζωγραφικής που από παιδί παρακάλαγα να κάνω.

Μετά πάλι τούμπα...

Αλλά σκέφτηκα ότι κι εκείνος δεν είναι σε θέση να ξαναρχίσει τη ζωή του απ'την αρχή. Το έχει κάνει τόσες φορές.

Κι αν εμένα με έχει ζαλίσει η αίγλη μιας νέας ζωής, μιας νέας αρχής, μακριά από επώδυνες καταστάσεις, πρέπει συνέλθω και να σκεφτώ κι εκείνον.

Είπα στον άντρα μου ότι αν δεν φύγουμε τουλάχιστον ας κεντράρουμε σε ένα στόχο, στο να πάμε σε ένα νησί, να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν, επιτέλους.

Να ηρεμήσουμε.

Μου υποσχέθηκε ότι θα το βάλουμε στόχο, μόλις καταφέρουμε να βγούμε από το λούκι.

Έχω κάτι στο μυαλό μου, που αν το καταφέρω... Τα πάντα όλα...

I have a dream που λέει... Ακριβώς αυτό έχω κι εγώ...

Όπως έγραψα και στο twitter την Παρασκευή είχα ραντεβού για δουλειά στην Ερμού και μετά θα πήγαινα βόλτα στο Μοναστηράκι.

Η δουλειά, κλασσικά, άλλα στο τηλέφωνο και άλλα στο δια ταύτα.

Full time μου είπε στο τηλέφωνο.

Part time όταν έφτασα εκεί....

Ποιος θα είναι ο τυχερός που θα τις φάει τις σφαλιάρες του, δεν ξέρω...

Ένιγουέι.

Πήγα που λες Μοναστηράκι.

Πιο μικρή, πήγαινα Μοναστηράκι με το σχολείο. Αντί να πάμε περίπατο στο Άλσος της Ν. Φιλαδέλφειας (εκεί μεγάλωσα), κλείναμε ραντεβού καθηγητές και μαθητές, στο σταθμό, μας μετράγανε και μετά μας αμολάγανε.

Ξεκινάγαμε λοιπόν ένα τσούρμο και σκορπίζαμε μέσα στα μαγαζιά.

Εγώ τότε αγόραζα πολλά μπιχλιμπιδάκια. Κολιεδάκια, σκουλαρικάκια, μπρελοκάκια, μπεγλεράκια όλα αυτά και σε μεγάλες ποσότητες.

Άσε που κάθε φορά που αγόραζα ένα μπεγλέρι, όλο και κάποιος μου το βούταγε.

Τώρα πια, όποτε πάω, αγοράζω βιβλία.

Εδώ και καιρό, όποτε πήγαινα Μοναστηράκι, έψαχνα ένα συγκεκριμένο βιβλίο και δεν το είχε κανείς.

"Ο Καπετάν Μιχάλης" του Καζαντζάκη.

"Φεύγει αμέσως ο Καζαντζάκης και ειδικά αυτό το βιβλίο" μου λέγανε όλοι.

Όταν πρωτογνώρισα τον άντρα μου, ήμουν σε κακή κατάσταση. Μη σου πω σε μαύρο χάλι, αναγνώστη μου, και τρομάξεις.

Όλο φοβίες, όλο ανασφάλειες. Με πολύ τσαμπουκά, δεν σήκωνα κουβέντα, ούτε καν ένα πείραγμα, ένα αστείο.

Μαγκιά κλανιά κι εξάτμιση και κώλο φινιστρίνι... που λέει κι λαός.

Απ'τη μια οδηγούσα μηχανάκι, στην εθνική, 3.00 το πρωί, χωρίς φώτα, χωρίς φρένα, χωρίς καθρέφτες, χωρίς δίπλωμα, χωρίς ασφάλεια και χωρίς κράνος κι απ'την άλλη μου λέγανε συναδέλφισες να βγούμε, να πιω λιγάκι, να ανοιχτώ λίγο για να κάνω τίποτα με κανέναν (κοινώς να πηδηχτώ, αναγνώστη μου) και έκλεινα τα τηλέφωνα από το φόβο μη με ψήσουν.

Ο άντρας μου λοιπόν, με πήρε μυρωδιά, από τη πρώτη στιγμή. Μου πετάει, λοιπόν κάποια στιγμή:

Άντρας μου: "Ε, ρε Καζαντζάκης που σου χρειάζεται"

Εγώ: "Παρντόν;"

Άντρας μου: "Έχεις διαβάσει ποτέ Καζαντζάκη;"

Εγώ: "Προς μεγάλη μου ντροπή, που δεν μπορώ να σου κάνω την έξυπνη, όχι"

Άντρας μου: "Επείγεσαι. Ειδικά τον Καπετάν Μιχάλη να διαβάσεις. Εμένα αυτό το βιβλίο μου άλλαξε τη ζωή."

Άρχισα λοιπόν να ψάχνω. Βρήκα το "Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται". 3 φορές το διάβασα μέσα σε μια βδομάδα.

Μπήκα λοιπόν σε ένα βιβλιοπωλείο, προχθές και αφού είχα διαλέξει καμιά 15αριά βιβλία, τον ρωτάω.

Επιτέλους, κάποιος, μου λέει ναι!

Και μου δείχνει ένα χιλιοσκισμένο, στραπατσαρισμένο βιβλίο, ξέχανε και σελίδες από παντού.

Λέω δε γίνεται... Πρέπει να το πάρω.

Εγώ: "Πόσο κάνει;"

Γδάρτης: "30€"

Ζντουπ....

Εγώ: "Ας το αφήσουμε καλύτερα"

Με παίρνει ο καλός μου τηλέφωνο, κανονίζουμε ραντεβού για μπυρίτσα σε μαγαζί στο Θησείο.

Ήρθε, κάτσαμε, ήπιαμε την μπύρα μας.

Έφυγε, να γυρίσει πίσω στο γιαπί κι εγώ να κάνω κάτι τελευταία ψώνια και βλέπω κι άλλο βιβλιοπωλείο, μπαίνω ρωτάω, μου το δίνει.

Εγώ: "Πόσο;"

Αυτός: "18€"

Εγώ: "Πιο κάτω, δε πάει;"

Αυτός: "Δως μου 15€ και φύγε"

Είδες τελικά που ο επιμένων νικά;

Εντυπώσεις για το βιβλίο θα σου πω αφού το τελειώσω.

Κατορθώματα των ημερών:

1. Κλείσαμε δουλειά. Τη συγκεκριμένη, περιμέναμε από το Δεκέμβριο και είναι και η μεγαλύτερη που έχουμε αναλάβει ποτέ. Όταν θα τελειώσει, θα σου βάλω φωτογραφίες, αναγνώστη μου, να θαυμάσεις τις ικανότητες του άντρα μου...

2. Κατάφερα να μην πνίξω τον άντρα μου, που με κορόιδευε. Πήγαμε Σαλαμίνα το Σάββατο το απόγευμα. Έκανε, το πρώτο του μπάνιο (εγώ δεν έκανα) και τώρα μου κοκορεύεται...



Τραγούδια των ημερών:



Μου'χει κολλήσει...



Το λατρεύω...

Καλή εβδομάδα..................................

Κι άλλο μπλογκοπαίχνιδο.

Πήρα πρόσκληση από Giorgia_is_coming_to_town να γράψω για τον πρώτο μου έρωτα.

Εγώ προσωπικά δύο φορές έχω ερωτευθεί στην ζωή μου πραγματικά και μόνο μία έχω αγαπήσει αληθινά (τον άντρα μου φυσικά, αναγνώστη μου).

Όλα τα άλλα ήταν αφρός. Ενθουσιασμοί του κώλου, τίποτα ουσίας. Άσε που δεν τα θυμάμαι κιόλας.

Ήμουν που λες αναγνώστη μου 18 χρονών όταν κατάφερα, με τη βοήθεια της μητέρας μου, να μπω ως καθαρίστρια σε μεγάλο χώρο αναψυχής. Πολύ ενθουσιασμένη η δικιά σου. Πρώτα μου ένσημα, πρώτα καλά, και σε τακτά διαστήματα πληρωμένα, λεφτά.

Εκεί γνώρισα τον πρώτο μου έρωτα. Από την πρώτη μέρα, που πάτησα το πόδι μου για δουλειά, άρχισαν τα "ματάκια" (ξέρεις τι έιναι τα "ματάκια", σε κοιτάω, με κοιτάς, χαζοχαμόγελα κλπ. κλπ.) και τα υποννοούμενα.

Έπαθα μεγάλη ζημιά, αναγνώστη μου, εγώ με τον Δ.

Δεν μπορούσα να τον βγάλω από το μυαλό μου στιγμή.

Ήταν και διευθυντής μου, όλο μπροστά μου τον είχα.

Προκειμένου να μην την κάνω την μαλακία, ζήτησα να γυρίσω νύχτα, μόνιμα. Πιο πολλά τα λεφτά, πιο συγκεκριμένες οι δουλειές που έπρεπε να γίνουν, πιο πολύς ο κόσμος άρα το μυαλό δεν προλάβαινε να σκεφτεί.

Επίσης εκείνος δεν ήταν ποτέ εκεί τη νύχτα.

Ή έτσι νόμιζα.

Περιγραφή του Δ. : Ψηλός, μελαχροινός, μάτια κάρβουνο, πρόσωπο γεμάτο γωνίες, σαρκώδη χείλη κι ένα χαμόγελο που μου κόβονταν τα γόνατα.

Χαρακτήρας του Άρλεκιν με σάρκα και οστά και μάλιστα του άρεσα κιόλας.

Βλέποντας ότι εγώ γύρισα νύχτα κι ότι δεν θα μπορούσε να με βλέπει, άρχισε να έρχεται πιο αργά (δεν χτυπούσε κάρτα αυτός, το κανόνιζε όπως ήθελε) και άρα να φεύγει πιο αργά.

Ένα βράδυ με συναντάει σε ένα διάδρομο, με κοιτάει, τον κοιτάω, επιταχύνω το βήμα μου να φύγω, με σταματάει.

Δ. : Όλα εντάξει;

Εγώ: Ναι μια χαρα, σας ευχαριστώ.

Χαμογελάω, κάνω να φύγω, με τραβάει από τη ποδιά, κι αρχίζει να μου φτιάχνει τα ρούχα.

Να μου τραβάει το πουκάμισο να μου ισιώνει την ποδιά και παράλληλα να με χαιδεύει όπου αγγίζει.

Τραβιέμαι εγώ, άρχισα να τραυλίζω.

Με ξανατραβάει, πάει να με φιλήσει, ακούμε κόσμο να έρχεται, φεύγει τρέχοντας κι εγώ έτοιμη να λιποθυμήσω.

Τέλος πάντων πέρασε ο καιρός. Κάποια στιγμή πήρα το πρώτο μου το τετραήμερο ρεπό. Κατά τη 1.00 τη νύχτα, αν θυμάμαι καλά, έχει περάσει και πολύς καιρός, λαμβάνω μηνυματάκι.

Εγώ μηνύματα δεν λάμβανα ποτέ. Όποιος ήθελε να με βρει με έπαιρνε τηλέφωνο. Πόσω μάλλον στη 1 τη νύχτα. Αριθμός άγνωστος.

"Καλησπέρα, μαθαίνω ότι τα πας πολύ καλά στη δουλειά. Είμαι πολύ ευχαριστημένος από την απόδοσή σου. Καλό σου βράδυ.Δ."

Κουφή η δικιά σου... Μη σου πω και ξερή.

"Σας ευχαριστώ πολύ. Καλό βράδυ" απαντάω εγώ.

Αποτέλεσμα; Μέχρι τις 5.00 το πρωί μηνυματιαζόμασταν.

Και αυτό συνεχίστηκε για πολλές μέρες.

Παίρνω κι άλλο ρεπό μετά από κάποιες μέρες. Να σου τον πάλι....

"Σε σκέφτομαι πολύ", αυτός.

"Η σκέψη είναι ωραίο πράγμα", εγώ.

Μη στα πολυλογώ, κατά τις 3.00 μου λέει ότι θέλει να με δει.

Βγαίνω εγώ με το μπρίκι (το μηχανάκι μου) στο δρόμο να τον βρω, έρχεται κι αυτός. Πήγαμε σπίτι μου.

Ανάβω τα κεριά μου εγώ, αρχίζουμε και μιλάμε περί ανέμων και υδάτων.

Δεν άργησε να γενεί το κακό.

Κάναμε ό,τι κάναμε, κοιμηθήκαμε αγκαλιά κι όλα ωραία.

Εδώ αναγνώστη μου σταματάω την περιγραφή.

Ο άνθρωπος αυτός με πλήγωσε πάρα πολύ.

Τόσο πολύ που δεν ξαναέκανα τίποτα με κανέναν άλλον για ενάμιση χρόνο περίπου.

Μετά γνώρισα τον άντρα μου και φυσικά, όταν με ρώτησε, του είπα την ιστορία.

Δεν ήμουν πια ερωτευμένη με τον Δ. άλλωστε.

Θα τον θυμάμαι πάντα με πολύ γλύκα. Παρά το γεγονός ότι με πόνεσε τόσο.

Όταν γνώρισα τον άντρα μου εκείνος είχε πια φύγει από την εταιρία.

Ο άντρας μου σιχαινόταν την δουλειά μου. Κατά την γνώμη του, ήμουν όμορφη κοπέλα και πίστευε ότι πολλοί άντρες καραδοκούσαν να με πάρουν από αυτόν.

Έτσι μια μέρα με πήγε στη δουλειά κι αντί να με αφήσει απ'έξω, μπήκε μέσα στην είσοδο μαζί μου, κρατώντας με αγκαλιά.

Προκειμένου λοιπόν να δηλώσει ότι είμαι δική του, με σήκωσε ψηλά και μου έδωσε ένα φιλί διαρκείας, μπροστά σε κάμερες, προσωπικό και πελάτες.

Φυσικό ήταν, φίλοι του Δ. να τον πάρουν τηλέφωνο να του το πουν.

Τότε ήταν που μου έστειλε αγγελιαφόρο.

Έλεγε ότι πάντα θα με αγαπάει, ότι πάντα θα με σκέφτεται, ότι λυπάται για τον τρόπο που μου φέρθηκε κι ότι αν του το ζητούσα παρατούσε αρραβώνες και τα πάντα και θα ερχόταν να με βρει.

Του ευχήθηκα να είναι πάντα καλά. Να βρει έναν άνθρωπο που να αγαπάει και να τον αγαπάει.

Όλα αυτά τα είπα στον άντρα μου. Ήταν μεγάλη επιβεβαίωση για μένα.

Ο άντρας μου εκτός από σύντροφος, εραστής κλπ. ήταν, και είναι, και φίλος μου.

Δεδομένου του τρόπου που μεγάλωσα, είχα πιστέψει ότι δεν άξιζα να με αγαπούν. Και μετά από αυτό που συνέβη με τον Δ. αυτή η πίστη εδραιώθηκε.

Αλλά με αυτή την παραδοχή, κάτι άλλαξε.

Και όσο τρελό κι αν ακούγεται, βοήθησε πολύ στη σχέση μου με τον άντρα μου.

Αυτά λοιπόν....

Με την σειρά μου προσκαλώ: γνωστός άγνωστος, matriga και λύκαινα

Συμβάντα και μπλογκοπαίχνιδο.

Δεν είδα eyrovision αναγνώστη μου. Ξέρω, ξέρω. Είμαι κάταπτυστη, είμαι επαίσχυντη και πρέπει να κοκκινίζω.

Είχα όλη τη καλή διάθεση, αναγνώστη μου. Αλήθεια σου το λέω.

Έφτιαξα αυτοσχέδιο στρώμα στο σαλόνι. Έβαλα μεζέ και κρασί.

Έβαλα και τον άντρα μου στο πνεύμα. Μόνο που τούτος παραμπήκε στο πνεύμα....

Περιγραφή αντρός μου: Μετρίου αναστήματος, με χαίτη, σκουλαρίκι, ροκάς από τα νιάτα του. Με κοιλιά αλλά δεν τον λες χοντρό.

Μπήκε που λες για μπάνιο, βγαίνει κι αντί να φορέσει τα εσώρουχα, που του είχα έτοιμα στο κρεβάτι, πάει και φοράει μία άσπρη φανέλα που την φοράω εγώ, μιας και δεν του κάνει πια γιατί του είναι κοντή στην κοιλιά και ένα άσπρο σώβρακο και μου μπαίνει στο σαλόνι παριστάνοντας τον Σάκη:

Χορός, τα χέρια ψηλά, τα χείλη σουφρωμένα, τραγούδι "This is our night" με μερικά "αισθάνομαι" στο ενδιάμεσο.

Κι εγώ στο πάτωμα να χτυπιέμαι από το γέλιο αναγνώστη μου. Μεγάλες στιγμές...

Πάντως αυτός ο Λιθουανός μας την έκανε την ζημιά. Τον κοίμησε για τα καλά, αναγνώστη μου, τον άντρα μου. Στα μισά του τραγουδιού κι ενώ αναρωτιόμουν αν ήταν άντρας ή γυναικα που τραγουδούσε, ακούω ένα βαρύ ροχαλητό δίπλα μου...

Τον σκέπασα, τον φίλησα και λέω ας δουμε τι άλλο θα δούμε.

Τον είδα τον Σάκη. Καλούλης ήτανε. Το τραγούδι για κλαμπάκι μετά από 3 ποτά και 43 σφηνάκια...

Βασικά ούτε το "shake it" μου άρεσε, αλλά τότε είχε φωνάξει εκεινα τα "Έλα" τα "Πάμε" και τα "Ώπα" και όσο να το πεις είχα συγκινηθεί. Είχε και τουμπίτσα...

Αυτή τη φορά ούτε ένα "Ώπα" να ανατριχιαστώ, βρε παιδί μου.

Κάπου ανάμεσα στο 9ο και 10ο τραγούδι (φαντάσου δεν θυμάμαι καν πια ήτανε) αποκοιμήθειν...

Σάμπως δεν θα τα άκουγα όλα την άλλη μέρα το πρωί μέχρι να τα σιχαθώ.

Λοιπόν ο Νορβηγός καλούλης. Το τραγούδι του δηλαδή. Έχει κάτι.

Αλλά εμένα μου άρεσε πολύ το Ισραήλ. Πες με κουφή, πες με τρελή αλλά μου άρεσε.



Μετά από όλα όσα έχουν συμβεί, είναι πολύ ελπιδοφόρο να βλέπεις μία Ισραηλινή και μία Παλαιστίνια να τραγουδούν δίπλα δίπλα και να σου λένε "There must be another way".

_____________________________________________________________________________________

Είχα και πρόσκληση, αναγνώστη μου.... Από Επύλλιο Να φτιάξω δική μου κυβέρνηση και τα στελέχη να τα διαλέξω από τους μπλογκοφίλους μου.

Λοιπόν έχουμε και λέμε:

1. Πρόεδρος της κυβέρνησης: dsquared
2. Υπουργός Εσωτερικών: Matriga
3. Υπουργός Πολιτισμού: Tyler Durden
4. Υπουργός Υγείας: η El.
5. Υπουργός Οικονομίας: Korinoskilo
6. Υπουργός Εξωτερικών: Georgia
7. Υπουργός ΥΠΕΧΩΔΕ: Κακός λύκος
8. Υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών: Γνωστός Άγνωστος
9. Υπουργός Παιδείας: Μάτα
10. Υπουργός Απασχόλησης: Εγώ (ανακυρήχθηκα και δεν το κουνάω ρούπι).
11. Υπουργός Οικολογίας και Επριβάλλοντος: ΛΕΩΝ


Και το σήμα της Κυβερνήσεως... :



Όσοι αναφέρονται, αν θέλουν, φτιάχνουν δική τους κυβέρνηση.

Καλοκαίρι.

Αναγνώστη μου, εγώ είμαι κορίτσι του καλοκαιριού. Summer girl δηλαδίς.

Να σου γράψω τα δέκα πράγματα που λατρεύω:

1. Η γεύση του καφέ και του τσιγάρου, μετά την αλμύρα της θάλασσας.

2. Τα ρούχα. Αεράτες φούστες και φορέματα, κοντά μπλουζάκια και όλα πολύχρωμα.

3. Που κυκλοφορώ γυμνή στο σπίτι, χωρίς να κρυώνω.

4. Φραπεδάκι, τσιγαράκι, σταυρολεξάκι, σε μπαλκονάκι, με ζεστό αεράκι και ήχο από τζιτζικάκι, ανακατεμένο με μουσικούλα από ραδιοφωνάκι.

5. Το σεξ στη θάλασσα (οι σεμνότυφοι ας παρακάμψουν).

6. Το κολύμπι.

7. Το ότι όλοι χαμογελούν περισσότερο αυτή την εποχή.

8. Διάβασμα καλού βιβλίου στην παραλία με φρουτοποτό και τον άντρα μου δίπλα να λαγοκοιμάται και να τον κρυφοχαζεύω χαμογελώντας.

9. Ταβερνάκι γαριδομακαρονάδες, αστακομακαρονάδες, μυδοπίλαφα, μύδια σαγανάκι, σαλάτα χωριάτικη και παπάρες και το αγαπημένο μου: πιπεριές (άψητες, όπως είναι) με φέτα.

10. Νύχτες μαγικές κι ονειρεμένες, με μυρωδιά νυχτολούλουδο κι ανοιχτά μπαλκόνια....

Κοιτάζω πίσω... (για λίγο)

Πανελλαδικές αναγνώστη μου. Τρέχουν όλα τα νέα παιδιά. να διαβάσουν, να δώσουν, να γράψουν καλά.

Αλλά στο μυαλό τους δεν έχουν το να γράψουν καλά για το μέλλον τους, για την προσωπική τους επιτυχία.

Τι θα πω στη μαμά, στο μπαμπά.... Τόσους μήνες φροντιστήριο πληρώνανε. Πώς να τους απογοητεύσω...

Εγώ αναγνώστη μου δεν μπόρεσα να δώσω πανελλαδικές όπως κάναν οι περισσότεροι συμμαθητές μου.

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι απαίσιο. Κι όταν λέω απαίσιο αναγνώστη μου, δεν εννοώ αισθητικά. Ήταν μεγάλο σπίτι. Με το τζάκι του, με τις μπαλκονάρες του. Τα μεγάλα δωμάτια.

Ήταν απαίσιο γιατί δεν άντεχες να ζεις μέσα σε αυτό.

Δεν επιτρεπόταν να βλέπεις τηλεόραση χωρίς να πάρεις άδεια.

Δεν επιτρεπόταν να γελάς δυνατά.

Δεν επιτρεπόταν να λες τη γνώμη σου.

Το παιχνίδι απαγορευόταν τις καθημερινές. Άντε λίγο το Σάββατο το απόγευμα. Την Κυριακή έπρεπε να διαβάζεις.

Οποιαδήποτε παράβαση μεταφραζόταν σε πολύ σκληρή τιμωρία.

Πρώτα τις έτρωγες γερά. Μετά υποχρεωνόσουν να περάσεις όλο το απόγευμα στο δωμάτιό σου, χωρίς να σου μιλάει κανείς. Μετά έπρεπε να ζητήσεις συγνώμη που έφερες αναστάτωση στο σπίτι, που προκάλεσες την τιμωρία σου και να βρεις τρόπο να επανορθώσεις.

Ο πατέρας μου ήταν ματσό (είχε λεφτά). Θεωρούσε λοιπόν ότι ήταν κάτι σαν πρωθυπουργός, αφού είχε μεγαλώσει σε μεγάλη φτώχια και ήταν αυτοδημιούργητος και αποκαταστημένος πια.

Δούλευα στην επιχείρηση του πατέρα μου (καθάριζα πατάτες, κρεμμύδια και γενικά παιδί για όλες τις δουλειές) αλλά δεν μου έδινε λεφτά.

Δύο χρόνια πριν τις πανελλήνιες άρχισαν να γίνονται διάφορα στο σπίτι. Το αποκορύφωμα ήρθε λίγες βδομάδες πριν τις πανελλήνιες.

Ο πατέρας μου έφυγε από το σπίτι αφήνοντας τεράστια χρέη πίσω του, σαν μοχλό εκβιασμού για να τον παρακαλέσουμε να γυρίσει πίσω.

Έπρεπε να βρω λοιπόν δουλειά, να βοηθήσω τη μητέρα μου με το σπίτι, αλλά και να βρω τρόπο να συνεχίσω το φροντιστήριο αφού το είχε αφήσει απλήρωτο, ώστε να τελειώσω τουλάχιστον το λύκειο.

Πήγα λοιπόν στο φροντιστήριο, ζητώντας να δω τον διευθυντή και ιδιοκτήτη. Του εξήγησα την κατάσταση. Του είπα ότι δεν ζητάω ελεημοσύνη. Μία παράταση χρόνου μόνο. "Θα σας τα δώσω τα λεφτά. Δεν είμαι κλέφτρα. Το μέλλον μου κοιτάω." Αρνήθηκα να κλάψω. Αρνήθηκα να τον παρακαλέσω.

Για οφειλές τριών μηνών αρνήθηκε να με αφήσει να συνεχίσω για άλλον ένα μήνα και να τον πληρώσω σε δόσεις όταν θα τελείωνα.

Οι υπόλοιποι καθηγητές του ζήτησαν να αφαιρέσει από το μισθό του καθενός τις ώρες που θα μου έκαναν μάθημα προκειμένου να καταφέρω να τελειώσω και ίσως να περάσω σε κάποια σχολή.

Αρνήθηκε και πάλι και με έδιωξε από το φροντιστήριο βγάζοντας με ευγενικά έξω από το γραφείο του και κλείνοντάς μου την πόρτα.

Ακόμη και σήμερα δεν είμαι σίγουρη αν ήταν δική του απόφαση ή αν ο πατέρας μου του είχε επιβάλλει να με διώξει.

Έδινα πανελλήνιες και έψαχνα για δουλειά. Διάβαζα ελάχιστα. Τα περισσότερα που έγραφα σαν απαντήσεις ήταν ό,τι θυμόμουν από τις παραδόσεις σε φροντιστήριο και σχολείο.

Πέρασα με τη βάση. Παρολίγο να μην περάσω.

Θέλω να πω, λοιπόν, σε όλα αυτά τα παιδιά, ό,τι κάνετε, να το κάνετε για εσάς. Η όποια επιτυχία ή αποτυχία σας να είναι δική σας.

Επίσης, μην αφήσετε ποτέ τίποτα και κανέναν να μπει εμπόδιο στα όνειρά σας...

Και κοιτάξτε να το χαρείτε όλο αυτό. Μην το βλέπετε σαν γολγοθά γιατί υπάρχουν και χειρότερα...

Τα νέα μου....

Που λες αναγνώστη μου τις τελευταίες ημέρες πέρασα καλά αλλά εκνευρίστηκα κιόλας πολύ.


Είναι πολλά, θα σου τα πω κι αν αντέξεις να τα διαβάσεις όλα είσαι θεός...

Την Παρασκευή ήταν μια δύσκολη μέρα, για μένα και τον άντρα μου, οπότε τον πήρα τηλέφωνο να τα παρατήσει όλα και να έρθει. Τον πήρα λοιπόν σηκωτό το μεσημέρι και πήγαμε για ουζάκι στη Φωκίωνος Νέγρη.







Το Σάββατο ήταν ημέρα φασίνας. Καθάρισα όλο το γραφείο μέσα - έξω, πάνω - κάτω και μετά πήγα κι έκανα γενική καθαριότητα όλο το σπίτι. Μαγείρεψα, μάζεψα, καθάρισα, έβαλα και τα πλυντήριά μου. Τα' φτυσα αναγνώστη μου...

Το γελοίο είναι ότι έτρεχα σαν την τρελή να κάνω όλες τις δουλειές το Σάββατο, γιατί ο καλός μου μου ζήτησε να πάω μαζί του για δουλειά, την Κυριακή.

Εδώ αναγνώστη μου να σου πω ότι, το να βρει ο άντρας μου Έλληνα εργάτη για βοηθό (βοηθός στην οικοδομή, αναγνώστη μου, αν δεν ξέρεις, είναι αυτός που καθαρίζει, κουβαλάει, τρίβει τοίχους κι αν ξέρει και κάτι παραπάνω, κάνει κι απ'αυτό) είναι σαν να σου πέσει το τζόκερ δύο φορές στη σειρά. Ξένους βρίσκεις αλλά άλλοι δεν μιλούν την γλώσσα και είναι σχεδόν αδύνατο να συννενοηθείς και άλλοι δεν έχουν ιδέα από οικοδομή και πρέπει να τους δείχνεις τα πάντα.

Έτσι, κάποιες φορές, πηγαίνω εγώ να βοηθήσω τον άντρα μου.

Να σε ενημερώσω επίσης ότι ο άντρας μου εδώ και κανά διβδόμαδο, φεύγει από το σπίτι στις 6.30 το πρωί και γυρίζει αργά το απόγευμα, τις περισσότερες φορές. Κι όλες αυτές τις ώρες κουβαλάει, ξηλώνει, τοποθετεί, τρίβει, βάφει και γενικά κάνει όλα αυτά που κάνει ένας οικοδόμος.

Γυρίζει λοιπόν πτώμα, κάνει μπάνιο, τρώει και κοιμάται.

Το πρωί της Κυριακής λοιπόν, ο καλός μου κατά τις 8.00 πάει να σηκωθεί από το κρεβάτι αλλά ούτε γι'αυτό δεν είχε κουράγιο. Πάω να σηκωθώ, να ντυθώ και με σταματάει.

Εγώ: Αν δε σηκωθώ τώρα θα με πας με φορείο για δουλειά. Δεν θα ξυπνάω μετά.

Άντρας μου: Άμα πάω για δουλειά, θα πηγαίνεις εσύ κάθε μέρα στο γιαπί.

Εγώ: Τόσο καλά;

Άντρας μου: Κι ακόμα καλύτερα.

Ο αντρας μου έχει μεγάλο κόλλημα με το γκολφ.

Όταν ήταν στην Αυστραλία, είχε κάτι φίλους που ήταν κολλημένοι και τους κορόιδευε. Μια μέρα τον πήραν μαζί τους, με το ζόρι φυσικά. Από τότε όλα του τα λεφτά τα χάλαγε στο γκολφ. Μπαστούνια αξίας 4.500$, ρούχα ειδικά, παπούτσια ειδικά...

Στην Αυστραλία όμως σε μία περίμετρο 30χλμ. έχει αρκετά γήπεδα γκολφ, τα οποία είναι πολύ φθηνά, ενώ στην Ελλάδα έχει μόνο 3 νομίζω. Ένα στην Γλυφάδα, ένα στην Κρήτη κι ένα στη Ρόδο. Τα οποία είναι τρομερά ακριβά. Στην Γλυφάδα π.χ. , για να παίξεις ένα game, πληρώνεις περίπου 60 €. Βάλε και καμια μπύρα που θα πιεις στο club με κάποιον συμπαίκτη... Άσ'τα να πάνε. Υπάρχει και η ετήσια συνδρομή, όπου με μία κάρτα παίζεις όσο θες, η οποία καρτούλα κοστίζει 1.800€ (μόνο).

Έτσι έψαξα στο net να του βρω υποκατάστατο. Που να μου κόβονταν τα χέρια. Του βρήκα λοιπόν αυτό: wgt .

Από τότε αναγνώστη μου, έχει φάει ένα κόλλημα, άλλο πράγμα. Έτσι σε κάθε χρόνο ελεύθερο που βρίσκει, κάθεται και παίζει με τις ώρες.

Έτσι και την Κυριακή, με φίλησε, με αγκάλιασε, ντύθηκε κι έφυγε να έρθει στο γραφείο (ντεν έκω ιντερνετ στο σπίτι καρντιά μου) για να παίξει....

Κατά τις 12.00 τηλεφωνιόμαστε.

Εγώ: Περδικαλώ.

Άντρας μου: Έλα ομορφιά μου.

Εγώ: Όμορφη αλλά δούλα...

Άντρας μου: Τι κάνεις;

Εγώ: Σιδερώνω, αφού σκούπισα και σφουγγάρισα πάλι το σπίτι....

Άντρας μου: Θέλει βολτίτσα το μωρό μου;

Εγώ: Όχι, έχω τάσεις μαζοχισμού, τρελαίνομαι μες στους ατμούς, τον ιδρώτα και την ορθοστασία. Αφού μετά έλεγα να ξαναρχίσω από την αρχή και να σιδερώσω τα σιδερωμένα μην μου ξέφυγε καμιά τσαλάκα....

Άντρας μου: Κλείσε το σίδερο, κάνε μπανάκι, ντύσου και κάνε μου αναπάντητη να έρθω να σε πάρω...

Εδώ, μου το'κλεισε αναγνώστη μου, δεν πρόλαβα να πω κι άλλες εξυπνάδες...

Ήρθε, λοιπόν, με πήρε και με πήγε για μεζέδες και ουζάκια....















Ωραία φάγαμε, ωραία ήπιαμε ξεκινήσαμε να πάμε στην πεθερά μου. Ήταν και η γιορτή της μητέρας.

Της δώσαμε το λουλουδικό, ήπιαμε κι ένα καφέ και πάλι πίσω στο σπίτι.



Χθες λοιπόν, ήρθα στο γραφείο κρατώντας μια Χρυσή Ευκαιρία (κάνω και διαφήμιση). Λέω θα κάνω λίγη δουλειά και μετά θα αρχίσω τα τηλέφωνα.

Βρίσκω μία παίρνω τηλέφωνο:

Αυτή: Παρακαλώ (βαριεστημένο).

Εγώ: Καλημέρα σας, για την αγγελία τηλεφωνώ (ευγενική αλλά και επαγγελματίας).

Αυτή: Πόσων ετών είστε;

Εγώ: (από μέσα μου) Για προξενιό σε πήρα; (από έξω μου) 24.

Αυτή: Για ποια θέση ενδιαφέρεστε;

Εγώ: (από μέσα μου) Της λαντζιέρας. (από έξω μου) Αυτό που γράφει η αγγελία: γραμματέας - ρεσεψιόν.

Αυτή: Μάλιστα. Μπορείτε να έρθετε τώρα;

Εγώ: Σε μία ώρα πιστεύω να είμαι εκεί.

Μου έδωσε τα στοιχεία και μετά από κανά τέταρτο ξεκίνησα να πάω.

Φτάνω, χτυπάω κουδούνι, μου ανοίγει, ανεβαίνω και με κοιτάει λες και είδε εξωγήινο.

Εγώ εν το μεταξύ φοράω ένα σετάκι από πουκαμίσα φαρδιά, με φούστα φαρδιά μεχρι το πάτωμα, με τα χαμηλά σανδαλάκια μου, χαλαρή, άνετη, άβαφη και χαμογελαστή.

Αυτή όμορφο προσωπάκι, ούτε παχιά ούτε αδύνατη αλλά με στενά ρούχα, ένα μαλλί όρθιο κατα τόπους, ξασμένο κατά τόπους, ένα χάλι ολικά, με μούτρα και κάτι τακουνάρες που δυσκολευόταν να τις περπατήσει κιόλας.

Έφτασα νωρίς και αναγκάστηκα να περιμένω αρκετή ώρα.

Πες μου τώρα τι σόι επαγγελματικός χώρος είναι αυτός που παίζει Χατζηγιάννη, Βέρτη και Πλούταρχο;

Τέσπα.

Μετά από 20 λεπτά αναμονής έρχεται ένας κύριος (μπούλης, φλώρος από αυτούς που δεν αντέχεις ούτε χειραψία) με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω, δεν με ρωτάει καν το όνομά μου και μου λέει "Πέρασε κούκλα μου".

Δεν ξέρω για σένα αναγνώστη μου, αλλά εγώ σπάνια θυμώνω πραγματικά. Ψιλοτσαντίζομαι, ψιλοσπάζομαι αλλά μέχρι εκεί. Μη σου πω πως ενώ κάποιος μπορεί να εκνευριστεί με κάτι, εγώ περισσότερο στενοχωριέμαι και αρχίζω να αναλύω στο μυαλό μου το συμβάν.

Όταν όμως συμβαίνει, το καταλαβαίνω από τον ηλεκτρισμό που νιώθω να ξεκινάει από την σπονδυλική μου στήλη και να καταλήγει στο κέντρο του εγκεφάλου μου. Και τότε... δεν μου περνάει για ώρες και μου είναι δύσκολο μα πάρα πολύ δύσκολο να συγκρατηθώ.

Πες μου τώρα τι σόι επαγγελματίας είναι αυτός, που έχει μια υποψήφια υπάλληλο μπροστά του και την λέει "κούκλα μου" και της μιλάει και στον Ενικό.....

Σάλτα και πηδήξου ρε παπάρα... Με ξέρεις κι από χτες;

Του ρίχνω ένα βλέμμα, δεν βγάζω άχνα, προχωράω και κάθομαι.

Καθόμαστε, διαβάζει το βιογραφικό μου, με κοιτάει, ξαναδιαβάζει το βιογραφικό μου.

Παπάρας: Μόνο αυτά έχεις κάνει;

Εγώ: (με επικίνδυνα ήρεμη φωνή) Τι εννοείτε;

Παπάρας: Από προηγούμενες δουλειές εννοώ.

Εγώ: (από μέσα μου)Δουλεύω από τα 16 μου, έχω κάνει από σουβλατζού μέχρι εργάτρια κι από καθαρίστρια μέχρι γραμματέας και με ρώτας αν αυτά είναι όλα βρε μαλάκα; Που ολόκληρη η ζωή σου μια μέρα από τη δική μου; (από έξω μου) Το απαιτεί η θέση;

Παπάρας: Αλήθεια για ποια θέση έχεις έρθει;

Εγώ: (από μέσα μου) Της αναμορφώτριάς σου κι έχω ιδέες..... (από έξω μου) Γραμματέας Ρεσεψιόν, όπως το λέει η αγγελία.

Παπάρας: Αυτές οι θέσεις έχουν καλυφθεί. Υπάρχει η θέση του μάρκετινγκ και των δημοσίων σχέσεων.

Εγώ: Μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, παίρνω βαθιά ανάσα και τον ρωτάω. Και γιατί δεν με ενημέρωσε η κοπέλα στο τηλέφωνο να μην έρθω καν;

Παπάρας: Μα γιατί δεν θες να δοκιμάσεις κι αυτό; Έχει πολύ καλές αποδοχές κι είναι πολύ καλή δουλειά γνωρίζεις κόσμο, επικοινωνείς.

Ούτε θυμάμαι τι του είπα, πάντως δεν τον έβρισα, μίλησα πολύ ευγενικά, άνοιξα την πόρτα κι έφυγα.

Δηλαδή αναγνώστη μου έχασα περίπου δύο ώρες από τη ζωή μου για μαλακίες...

Ευτυχώς που έχω και το μωρό μου, να μου λέει κάτι πράγματα...

Γυρίσαμε σπίτι κατά τις 19.00 χθες. Ο άντρας μου γέμισε την μπανιέρα να βγάλει τις σκόνες, τους στόκους, τις μπογιές και όλα τα κακά από πάνω του κι εγώ άρχισα να μαγειρεύω.

Καθόμαστε να φάμε:

Ατάκα που με έκανε να λιώσω Νο1:

"Αυτό είναι το ωραιότερο ψάρι που έχω φάει ποτέ μου."

Ατάκα που με έκανε να γίνω αλοιφή Νο2:

"Δεν απολαμβάνω τίποτα όσο αυτά που φτιάχνεις εσύ."

Ατάκα που έκανε τα πόδια μου να λυγίσουν Νο3:

"Μια ζωή ονειρευόμουν να βρω μια γυναίκα σαν κι εσένα."

Τι άντρα έχω.....

Τραγούδια ημερών:

Το τσιγάρο.

Έρχεται που λες αναγνώστη μου. Έρχεται με γοργούς ρυθμούς, η ημερομηνία της απαγόρευσης του τσιγάρου σε δημόσιους χώρους.

Καπνίζω, αναγνώστη μου. Από τα 13 μου. Χριστούγεννα του 1998 ήτανε. Πήρα το πρώτο μου πακέτο. Όχι ένα τσιγάρο και μετά άλλο ένα. Πακέτο. Κι ακολούθησαν κι άλλα πολλά.

Άμα τα βάλεις στη σειρά πιάνουμε άνετα Λονδίνο.

Άσε που ήμουν κι ανοιχτόμυαλη. Όποια μάρκα θες την έχω κάνει. Να δοκιμάσω ντε.

Υπήρξε περίοδος που έκανα και τρία πακέτα την ημέρα.

Ειδικά στην πενταήμερη... Το ξέσκισα. Κάπνιζα κρυφά στο σπίτι και εκεί βρήκα την ευκαιρία. Πήγα πενταήμερη με 120 €. Όλοι πηγαίνανε και δοκιμάζανε τις σπεσιαλιτέ της Ρόδου και εγώ έτρωγα κρουασάν και σάντουιτς για να έχω λεφτά για τσιγάρα. Μέσα σε αυτές τις 5-6 μέρες πρέπει να έκανα και 25 πακέτα. Μπορεί και παραπάνω.

Στο θέμα μας τώρα.

Εγώ είμαι εναντίον.

Μη με παρεξηγείς αντικαπνιστή αναγνώστη μου. Σε νοιάζομαι κι εσένα. Ούτε να σε επιβαρύνω μ' αρέσει.

Αλλά κι εγώ ένα πάθος έχω. Σ' όλα φραγμούς μου βάζει η ρημάδα η κενωνία.

Μη το' να. Μη τ' άλλο. Νισάφι πια.

Και αυτός που εφηύρε τον καφέ συνοδεία τσιγάρου.... Μεγάλος ευεργέτης ρε συ. Τώρα που σου γράφω αυτή είναι η παρέα μου. Τσιγάρο και καφές.

Αμ, το τσιγάρο μετά το φαΐ; Αυτό είναι παράδοση. Ακόμη κι ο άντρας μου με ξέρει. Τρώμε, κάνω κανά δυο τσιγαράκια και μετά θα μαζέψω το τραπέζι. Τέλος.

Και θες να μου το κόψεις;

Τςτςτς...

"Για το καλό σας", λέει το υπουργείο υγείας.

Ποιο καλό μου ρε παπάρα; Με δουλεύεις;

Που πριν από λίγες εβδομάδες δεν ήτανε που δεν είχατε σερβιέτες να δώσετε στις έγκυες και τους φοράγατε πάνες για την ακράτεια και μετά δεν είχατε πάνες για τα μωρά και τους βάζατε σερβιέτες;

Που το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι αν χτυπήσεις (χτυπάω ξύλο και φτύνω ολόγυρα) και πρέπει να πας νοσοκομείο, είναι αν θα έχεις για το φακελάκι κι αν θα είσαι σε δωμάτιο με άλλους πενήντα ή στο διάδρομο με άλλους τριακόσιους (όχι του Λεωνίδα, συγκεντρώσου).

Που αν γίνει εμπεριστατωμένος κτιριακός έλεγχος στα δημόσια νοσοκομεία της χώρας το 80% πάει για κατεδάφιση;

Πριν από κανά τριάρι χρόνια με είχανε πιάσει οι φρονιμήτες μου ταυτόχρονα με μια φίλη μου.

Εγώ πήγα σε ιδιώτη γιατρό, ο οποίος μόλις μπήκα με εξέτασε, μου έκανε ακτινογραφία, μου έφτιαξε ολόκληρο φάκελο, μου είπε "άσ' τους να βγουν και ξαναέλα", με χρέωσε 20€ κι άιντε στο καλό.

Η φίλη μου πήγε στο ΙΚΑ. Της έκανε εξαγωγή και της έραψε το μάγουλο μαζί με το ούλο (Δεν αστειεύομαι, true story).

Και σε μάρανε αν εγώ θα καπνίζω σε δημόσιους χώρους...

Εδώ άνθρωποι πεθαίνουνε από έλλειψη σωστής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης (για πάρα πολλούς λόγους), κι εσένα σε μάρανε το τσιγαράκι μου....

Μαλάκα!

Χθες έγραψα κάπου, ότι άκουσα κάποιον να λέει ότι τα μαγαζιά που θα έχουν χώρο για καπνίζοντες και μη, θα πρέπει να φροντίζουν για τον πολύ καλό εξαερισμό του κτιρίου.

Του απαντώ λοιπόν με ερώτηση: Όλα τα κτίρια δεν πρέπει να έχουν καλό εξαερισμό;

Επίσης άλλη μία ερώτηση: Υπάρχει σε οποιδήποτε κτίριο καλός εξαερισμός; Και πιο συγκεκριμένα. Σε όλα αυτά τα κλαμπ, μπαρ, εστιατόρια πόσοι έλεγχοι (έλεγχοι όμως όχχι παπάρια μάντολες) έχουν διεξαχθεί συγκεκριμένα για τον εξαερισμό;

Κι εσύ αναγνώστη μου, πόσες φορές έχεις πάει σε κέντρο διασκέδασης κι έχεις βγει μετά από μία ώρα (και πολύ σου λέω) να πάρεις αέρα; Μη νομίζεις ότι είναι επειδή καπνίζουν πολλοί-και πολύ-μόνο. Εξαερισμός γιοκ. Ντεφάκτο αυτο που σου λέω.

Γι'αυτό σου λέω παπάρα που βγάζεις το νόμο. Λύσε πρώτα τους μεγάλους κόμπους και μετά κόψ' το μου.

Μόνο από σεβασμό θα με υποχρεώσεις...

Στούκας!

Κατόρθωμα ημέρας:

1. Τα βρήκα με τον άντρα μου. Δε σου λέω γιατί μαλώσαμε, αλλά θα σου πω ότι είχα δίκιο.

2. Έφτιαξα ένα καταπληκτικό φαΐ... Να γλύφεις και τις χαρτοπετσέτες....

Ψιλοκομμένο φιλέτο κοτόπουλου με τσάλτσα από κάρυ και μπίρα και πουρέ. Άλλο να στο λέω κι άλλο να το τρως, αναγνώστη μου....

Τραγούδι της ημέρας:



Δυο δυο ρε...

Φτιάξε καφέ, κάψε τσιγάρο κι έλα να δεις... (Μεγάλο ποστ.....)

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!

Στην προηγούμενη ανάρτηση, αναγνώστη μου, σου έγραφα για τα νεύρα μου.

Την ώρα που έγραφα την ανάρτηση πήρα τον άντρα μου τηλέφωνο:

Εγώ:Έλα παίδαρε.

Άντρας μου: Έλα μωρό μου.

Εγώ: Θα την κοπανήσω να πάω για ένα καφέ, μπούχτισα εδώ.

Άντρας μου: Δεν με περιμένεις, να πάμε μαζί;

Εγώ: Δεν έχεις δουλειά;

Άντρας μου: Τα παρατάω κι έρχομαι.

Εγώ: Οκ. Σε περιμένω.

Με τα πολλά, ήρθε και πήραμε τον δρόμο για Πειραιά.

Στο πρώτο μας ραντεβού πήγαμε σε ένα πολύ ωραίο μαγαζί στον Πειραιά.

Νόμιζα λοιπόν ότι θα με πάει εκεί.

Αμ δε, αναγνώστη μου.

Με πήγε στο λιμάνι, πάρκαρε όπου βρήκε, μου είπε να περιμένω και όταν γύρισε, είχε βγάλει εισιτήρια για Αίγινα.

Εγώ: Μα δεν έχουμε ούτε ρούχα, ούτε εσώρουχα κι εσύ είσαι ακόμα με τις μπογιές και τους σοβάδες...

Άντρας μου: Ρούχα θα πάρουμε και θα κάνω μπάνιο εκεί.

Εγώ: Οκ...

Με τα πολλά επιβιβαστήκαμε στο boat και φύγαμαν αναγνώστη μου.

Φτάνουμε στην Αίγινα, αγοράζουμε ένα χάρτη, κλείνει τα ματιά και βάζει το δάχτυλο πάνω στο χάρτη χωρίς να βλέπει.

Αποτέλεσμα; Αγία Μαρίνα.

Πήγαμε λοιπόν εκεί, βρήκαμε ένα ξενοδοχείο, ανεβαίνουμε στο δωμάτιο και ιδού τι είδαμε όταν βγήκαμε στο μπαλκόνι:














Αφού λοιπόν θαυμάσαμε την θέα και ευχαριστήσαμε την τύχη μας, αποφασίσαμε να βγούμε στη γύρα για προμήθειες (ρούχα, σαμπουάν, ποτά, καπνιστικά κλπ.).

Μετά γυρίσαμε στο δωμάτιο μπανιαριστήκαμε ντυθήκαμε και πήγαμε για φαΐ.

Περιττό να σου πω, αναγνώστη μου, ότι ήμασταν και οι δύο θεονήστικοι, γι' αυτό και παραγγείλαμε τον μισό κατάλογο κάνοντας τον σερβιτόρο να πάθει πλάκα και τον ταβερνιάρη να μας λατρέψει....

Εμείς αναγνώστη μου, είχαμε αποφασίσει να πάμε να κοιμηθούμε ένα βράδυ και να γυρίσουμε την επόμενη μέρα.

Αλλά έλα μου που μόλις πήγαμε στην ταβέρνα άρχισε ο σερβιτόρος τις ερωτήσεις και όταν του είπαμε ότι θα φεύγαμε την επομένη, έβαλε τα γέλια.

Σερβιτόρος: Δεν έχει καράβι αύριο παιδιά...

Εγώ: Γιατί; Στερέψανε από βενζίνη ή ξέμειναν από προπέλες;

Σερβιτόρος: Πρωτομαγιά αύριο και απεργούν....

Και να σου εγώ αναγνώστη μου, να έχω πάθει ένα σοκ να το πω, ντουβρουντζά θα το πω κι ο αντρούλης μου να κάνει πάρτυ...

Εγώ: Τι χαίρεσαι παιδάκι μου; Θα χαλάσουμε παραπάνω λεφτά, εσύ έχεις ραντεβού με συνεργάτες και πελάτες και χασκογελάς λες και σου πήρανε καινούρια μπαστούνια του γκολφ (μεγάααααααααααααλο κόλλημα, θα σου τα πω άλλη φορά αναγνώστη μου);;;

Άντρας μου: Δεν θα χαλάσουμε και τόσα ρε καρδούλα και τα ραντεβού θα τα ακυρώσω. Εξάλλου μάλλον θα με στήνανε οι μισοί.... Όλοι θα έχουνε φύγει....

(Με μπουκώνει με ένα μύδι μέσα σε καυτερή σάλτσα)

Εγώ: (Σλουρπ) Άντε καλά.

Μετά πήγαμε στο δωμάτιο, όπου δεν σου λέω τι έγινε αναγνώστη μου, γιατί κλειστό μεν το μπλόγκι αλλά χωρίς σηματάκι για γονική συναίνεση...

Δε νεξτ ντέι ξύπνησα και το δεύτερο πράγμα που είδα (το πρώτο δεν στο λέω, για τους πιο πάνω λόγους) ήταν αυτό:




Ένας ουρανός, αναγνώστη μου, μπλε... Και η θάλασσα να κάνει φςςςςςςς φςςςςςςς φςςςςςςςς....

Όνειρο καλέ μου...

Πλυθήκαμε, ντυθήκαμε και βουρ για πρωινό και βόλτες...

Πάτως αναγνώστη μου άδεια η Αίγινα. Ειδικά στην Αγία Μαρίνα που ήμασταν εμείς, μόνο εμείς και οι καταστηματάρχες. Το πρωί. Γιατί το βράδυ άλλη κατάσταση.

Ιδού το πρωινό:



Κρέπα σοκολάτα γάλα και καφέ εγώ (τόση ενέργεια έκαψα...) καφέ και ομελέτα εσπεσιάλ ο καλός μου.


Με τα πολλά, ξεκινήσαμε βόλτα και είδαμε αυτά:
















Εδώ ήπιαμε ένα ποτάκι το μεσημέρι.



Κάποια στιγμή πεινάσαμε και ψάχναμε να βρούμε που θα φάμε κάτι στα πρόχειρα.

Την ώρα που ψάχναμε ξαφνικά ξέσπασε μια μπόρα του πεντάλεπτου με έναν αέρα που τα πήρε όλα και τα σήκωσε.

Βρήκαμε μια φανταστική μπιραρία στο λιμάνι, που έχει το πολύ τραβηχτικό όνομα "Θερμοπωλείον", όπου ήπιαμε παγωμένη μπίρα και φάγαμε μία από τις καλύτερες μακαρονάδες με κιμά που έχουμε φάει ποτέ.

Το βράδυ είχαμε αγώνα (Γιαννάκη ακόμα σε βρίζω... Τελευταία βολή κι αφήνεις τον Πάργκο στο πάγκο;;;;;;;;;; Ουστ τα υπουργεία σου.....) και πήγαμε σε ένα πολύ πρωτότυπο μπαράκι με μεγάλο πανί και προτζέκτορα να τον δούμε.

Έχω τρέλα με τις μηχανές. Σκοπεύω να βγάλω επιτέλους δίπλωμα και να πάρω μία (οδηγούσα μηχανάκι αρκετά χρόνια κι έχω τρέλα για μηχανή).

Μέσα στο μπαράκι αυτό λοιπόν για διακοσμητικό, εκτός από ένα ενυδρείο με ένα τεράστιο μαύρο ψάρι και ένα αντίγραφο μινιατούρα ιστιοπλοϊκό από πάνω του, είχε δύο παλιές μηχανές - αντίκες , κούκλες!

Ιδού:







Και ήταν όλο πετρόχτιστο αναγνώστη μου:




Την άλλη μέρα ξυπνήσαμε (με τα χίλια ζόρια είναι η αλήθεια) για να φύγουμε. Δέκα η ώρα έφευγε το καράβι....

*Εδώ θέλω να ζητήσω μια μεγάλη συγνώμη από τους επιβάτες του "Άγιος Νεκτάριος". Καθ'όλη τη διάρκεια του ταξιδιού ένα ζευγάρι (τρελό) ήταν αγκαλιασμένο στο κατάστρωμα και τραγουδούσε δυνατά όποιο τραγούδι του ερχόταν ενώ στα διαλλείματα ή ερωτοτροπούσε ή έλεγε αηδίες και ξερενόταν στο γέλιο.....

Κατορθώματα των ημερών:

1. Κατάφερα να μην γίνω Ηρώδης. Ήταν ένα πιτσιρίκι (ήταν δεν ήταν 10 χρονών) πίσω μας την ώρα που παρακολουθούσαμε τον αγώνα και έβριζε τόσο άσχημα τον Ολυμπιακό και τους οπαδούς του (εμάς δηλαδή) που μου ήρθε να το χαστουκίσω κι αυτό και τον πατέρα του που καθόταν δίπλα.

2. Μπήκα μέσα στη θάλασσα μέχρι τον μηρό και δεν έπαθα αποπληξία... Μιλάμε για κρούσταλλο το νερό (ναι κρούσταλλο).

3. Κατάφερα να αντέξω τον πιο εκπληκτικό, τον καλύτερο, τον πιο αγχωτικό τελικό κυπέλλου ever. Στο τέλος έκλαιγα από χαρά....

Γεια σου ρε Θρυλάρα.......






Τραγούδια των ημερών:



Το τραγουδούσαμε συνέχεια...



Μου το αφιέρωσε για ακόμη μια φορά.



Κι αυτό το ίδιο.

Σ'αγαπάω Κ. μου.....