Πέμπτη 30 Απριλίου 2009

Έχω τα νεύρα μου....

Μην με ρωτάς γιατί αναγνώστη μου... Ούτε που ξέρω.

Όλα μου φταίνε.

Με ρωτάει ο άντρας μου "τι έχεις;" και δεν ξέρω τι να του πω.

Μην φταίει που πρέπει να ψάξω για δουλειά και δεν γουστάρω;

Μην φταίει που θέλω να τα βροντήξω όλα ΤΩΡΑ και να φύγω (για Αυστραλία εννοώ);

Μην φταίει το σύστημα;

Τι να σε πω...;

Μην φταίει που όλη μέρα είχε ήλιο κι έλεγα μόλις τελειώσω τις δουλειές μου, να την κοπανήσω, να πάω να λιαστώ και μόλις συννέφιασε;;;;

$%^&*%$#@#$%^%$#$%%^%^$#$@#@ (καντήλια)

Τραγούδι ημέρας :



Έτσι για να τα σπάσω όλα.....

Τρίτη 28 Απριλίου 2009

Ένα ενδιαφέρον απόγευμα.

Πριν λίγο καιρό σου είπα αναγνώστη μου, ότι πήρα δουλειά.

Την δουλειά αυτή μου την ανέθεσε μια κυρία, Ελληνίδα, που κατοικεί στο Λονδίνο με τον Άγγλο σύζυγό της.

Ένας πελάτης μας, της έδωσε πολύ καλές συστάσεις κι εκείνη μας ανέθεσε τις εργασίες που θέλει να κάνει.

Η συγκεκριμένη κυρία, έχει έρθει από την Αγγλία, να δει τι γίνεται με τις εργασίες αλλά ο σύζυγός της, λόγω υποχρεώσεων, δεν μπόρεσε να την ακολουθήσει.

Χθες λοιπόν, ο εν λόγω κύριος, κατέφθασε στας Αθήνας, μόνος, χωρίς την σύζυγο.

Πάντα πίστευα ότι οι Άγγλοι είναι ψυχροί άνθρωποι. Δεν είχα γνωρίσει κανέναν ουσιαστικά. Άντε ένα χαλόου, χαου ντου γιου ντου και τέλος.

Ε, λοιπόν ο συγκεκριμένος μου έφερε τα πάνω κάτω.

77 ετών, μικροκαμωμένος, με μυαλό ξουράφι, απίστευτο χιούμορ και με μια εκπληκτική ικανότητα μιμήσεων που σε έκανε να γονατίζεις από το γέλιο.

(να τον δεις να σου κάνει πολιτικούς-Ελληνες και αλλοδαπούς-και τις συζύγους τους, να πέσεις κάτω και να χτυπιέσαι από τα γέλια)

Τον πήγαμε στο στέκι μας για φαγητό και ενώ περίμενα ότι θα βαρεθώ, έγινε το ακριβώς αντίθετο.

Κάτι που μου έκανε τρομερή εντύπωση, είναι το ότι ήταν τρομερά ενημερωμένος για όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα.

Θα μου πεις, με Ελληνίδα είναι παντρεμένος, φυσικά και είναι ενημερωμένος.

Ναι, αλλά ήξερε κουτσομπολιά και καταστάσεις που δεν περίμενα να γνωρίζει. Και μάλιστα κάποια που ούτε εγώ δεν γνώριζα.

Επίσης, ανακάλυψα ότι εκείνος και η γυναίκα του έχουν την ίδια διαφορά ηλικίας που έχουμε εγώ και ο άντρας μου (25 χρόνια).

Κάναμε μια πολύ καλή συζήτηση πάνω στο θέμα.

Γενικά ήταν ένα πολύ όμορφο απόγευμα με τον αντρα μου και με έναν πολύ ενδιαφέροντα άνθρωπο.

Κατόρθωμα της ημέρας : Ενώ έχω proficiency, έχω αρχίσει να ξεχνάω τα αγγλικά μου, δεδομένου ότι δεν έχω κανέναν να εξασκηθώ. Κι όμως όταν τον ρώτησα, μου είπε πως του έκανε εντύπωση το ότι δεν έχω πάει ποτέ στο εξωτερικό και ότι δεν έχω εξασκηθεί εδώ και χρόνια, ότι μιλάω πάρα πολύ καλά κι ότι απλά αν εξασκηθώ θα μιλάω πάλι όπως παλιά.

Επίσης ο άντρας μου είπε ότι ήμουν εξαιρετική συντροφιά, ότι τα πήγα πολύ καλά διατηρώντας την συζήτηση βάζοντας θέματα στο τραπέζι, και ότι είναι πολύ περήφανος που με έχει δίπλα του.

Οπότε korinoskilo είμαι πολυυυυυύ περήφανη για μένα! (από μόνη μου αλλά με έσπρωξαν και λιγάκι, ναι;)


Τραγούδι ημέρας :



Είδαμε το Vicky Christina Barcelona προχθές κι όλο τέτοια ακούω έκτοτε...

Δευτέρα 27 Απριλίου 2009

Πάλι πήρα ιδέα από αλλού... Με εμπνέετε βρε...

Διάβαζα στο μπλόγκι ενός κυρίου που λέγεται γνωστός άγνωστος και μου ήρθε ιδέα να γράψω κάτι για το θέμα σχέσεις - άνδρες - γυναίκες.

Προσωπικά έχω βρει το λαχείο. Έχω έναν άνθρωπο υπέροχο δίπλα μου, συζητήσιμο, με χιούμορ, πανέξυπνο (σε σημείο θαυμασμού) κλπ. κλπ.

Πριν από αυτόν, όμως, έφαγα γερές φόλες, κάτι που με κάνει να εκτιμάω αυτό που έχω αλλά και να αποφεύγω η να με ωθεί να προσπαθώ να αποφύγω κλασσικά λάθη.

Όταν λέω κλασσικά λάθη, τα ξέρουμε όλοι φαντάζομαι.

Να ζηλεύεις.

Να γκρινιάζεις.

Να εκμεταλλέυεσαι την καλοσύνη και την αγάπη του άλλου.

Να προσπαθείς να τον χειριστείς με τέτοιο τροπο ώστε να γίνεται πάντα το δικό σου.

Να επηρεάζεσαι από τους άλλους, που θεωρούν υποχρέωσή τους να κρίνουν το ταίρι σου και να σου δίνουν "συμβουλές" του κώλου.

Να εξιδανικεύεις και να μυθοποιείς το ταίρι σου κι όταν αυτό συμπεριφέρεται διαφορετικά, να θυμώνεις μαζί του που δεν είναι αυτό που έπλασες στο κεφάλι σου.

Να περνάς ζόρι και να μη λες τίποτα αφήνοντάς τον απ'έξω και να τον κατηγορείς κιόλας, που δεν μύρισε τα νύχια του, να ξέρει τι έχεις.

Κανείς δεν είπε ότι οι σχέσεις είναι εύκολες. Όλοι το αντίθετο ισχυρίζονται.

Και δεν λέω ότι δεν έχω πέσει κι εγώ σ'αυτή τη λούμπα στο παρελθόν ή ότι δεν θα πέσω στο μέλλον.

Αλλά τουλάχιστον προσπαθώ αφού αυτό θέλω εγώ από τη ζωή μου.

Άλλος θέλει εππαγγελματική καταξίωση. Άλλος θέλει ένα βόλεμα. Άλλος θέλει ασφάλεια. Ή τα θέλει όλα αυτά μαζί.

Αρκεί να ξέρεις τι ακριβώς θες και να κάνεις ότι χρειάζεται (μέσα στα πλαίσια των αρχών και των απόψεων που πρεσβεύεις) για να το πάρεις.

Αυτά.

Κατόρθωμα της ημέρας : Έφτιαξα για πρώτη φορά στη ζωή μου παστίτσιο (το αγαπημένο μου φαγητό) και έγινε το καλύτερο που έχω φάει ever.... Μιαμ μιαμ!

Τραγούδι της ημέρας :



Πεθαίνω γι'αυτό το κομμάτι...........................

Παρασκευή 24 Απριλίου 2009

Βρίζω κι αφρίζω!!!

Ήρθα κι εγώ το πρωί στο γραφείο αναγνώστη μου,

Άναψα τον υπολογιστή,

Έβαλα τον βραστήρα να βράσει να κάνω καφέ.

Αρχίζω μπαίνω από δω μπαίνω από κει, αφήνω και κάτι σχολιάκια.

Και μου βγάζει ειδοποίησ
η ότι έχω updates.

Τι το'θελα;;;;


Μου ξέσκισε τον υπολογιστή.

Πάει ο Windows Media Player, πάει και ο Windows Installer...

Σκατά!!!!

Κάτι κατάφερα να κάνω. Κατέβασα άλλο Media Player...

Μέχρι και την ανάλυση μου χάλασε.

Ρε συ μπας και με λένε Φαρ
αώ...;

Ουφ πια!

Άσε που δεν με άφηνε να
μπω στο μπλόγκι.

Ούτε στο δικό μου ούτε και κανεν
ός άλλου φυσικά....

Και βρήκε σήμερα που είχα κέφ
άκια και ήθελα να ανεβάσω αστειούλι ποστάκι...

Φτου και ξαναφτού και ξαναμαναφτού!!!

(πάρε ομπρέλα αναγνώστη μου, μη σε πάρουν τα σκάγια)

Σήμερα μ'έχει πιάσει και το ονειροπόλο μου....

Όλο τέτοιες εικόνες έχω στο μυαλό...






Λίμνη Πλαστήρα (Οκτώβ
ριος 2008)






Άνδρος (Αύγουστος 2006)







Μέθανα (Ιούλιος 2008)

Κι έχω κάτι αναμνήσεις από αυτά τα μέρη................

Τι φαγητά....

Τι θέα.....

Τι θάλασσες.....

Τι χμχμχμμμμμμ......

Αχ και Βαχ!!!!!!!

Τραγούδι ημέρας :



Τετάρτη 22 Απριλίου 2009

Έχω θέμα...

Το θέμα είναι ο γάμος.

Είμαι υπέρ του γάμου. Των άλλων. Γιατί για μένα δεν το θέλω. Δεν ξέρω βρε αναγνώστη μου, κάποτε όταν ήμουν πιο μικρή, έλεγα θα παντρευτώ κι εγώ και θα είμαι κι αδύνατη, θα φοράω και το νυφικό, θα πέσουν όλοι ξεροί κλπ. κλπ.

Μετά από κάποιες άσχημες αισθηματικές εμπειρίες, άλλαξα ρότα. Όσο το σκεφτόμουν, τόσο δεν ήθελα.

Θέλω πολύ να κάνω ένα παιδί.

Αλλά δεν θέλω να κάνω όλη αυτή τη διαδικασία.

Άδειες, τρεχάλες, ιστορίες.

Άσε που δεν το καταλαβαίνω και σαν θεσμό.

Γιατί πρέπει να παντρευτώ;

Για να δώσω χαρά στους δικούς μου;

Εδώ γελάνε.

Η οικογένειά μου , αν ήμουν αυτή τη στιγμή νεκρή, δεν θα το ήξεραν καν.

Για τα μάτια του κόσμου;

Ψιλοχοντροχέστηκα.

Είχαμε βγει πριν λίγο καιρό με την πρώην του άντρα μου. Πάνω στην κουβέντα, γυρνάει και λέει στον άντρα μου "marry her". Εκεί της είπα την άποψή μου για το γάμο και φρίκαρε.

"Πρέπει να παντρευτείς, αφού θες να κάνεις παιδί. Είναι εγωιστικό να μην παντρευτείς, όταν θα υπάρχει ένα παιδί στη μέση. Δεν παντρεύεσαι για σένα, αλλά για το παιδί."

Εκεί, να πω την μαύρη μου αλήθεια, κόλλησα. Της είπα ότι στην εποχή μας πολλά ζευγάρια είναι ανύπαντρα και έχουν ένα παιδί. Δεν είμαστε στην δεκαετία του 50, 60, 70 που το λέγανε μπάσταρδο.

Εκείνη όμως επέμεινε.

Απόψεις είναι αυτές. Και ναι, με έβαλε σε σκέψεις.

Αλλά η άποψη μου δεν αλλάζει.

Εξακολουθώ να μη θέλω να παντρευτώ και να θέλω να κάνω παιδί.

Τώρα θα μου πεις αναγνώστη μου, τι σε έπιασε ρε κοπελιά ξαφνικά με το γάμο;

Και σου απαντώ εγώ.

Εμείς θα φύγουμε. Για να πάρω την υπηκοότητα πρέπει να παντρευτώ τον άντρα μου.

Γι'αυτό πήγα στο κέντρο. Για να πάρω την ληξιαρχική πράξη γεννήσεως που απαιτείται για τον πολιτικό γάμο.

Τόσο καιρό που το συζητάμε με τον άντρα μου κάνουμε πλάκα.

Εγώ: "Κι εγώ, τώρα, πρέπει να σε παντρευτώ;"

Άντρας μου: "Αχά (καταφατικό επιφώνημα, αναγνώστη μου)"

Εγώ: "Δηλαδή, θα σε φορτωθώ και νομίμως;"

Άντρας μου: "Αχά (έχει ποικιλία στις εκφράσεις του, δεν μπορείς να πεις)"

Τον λατρεύω τον άντρα μου. Είναι ότι ονειρευόμουν πάντα σε έναν άντρα.

Ξέρεις αναγνώστη μου, πώς πολλοί λένε "θέλω το ταίρι μου να είναι έτσι, έτσι κι έτσι";

Έτσι έκανα κι εγώ. Και πάντα έλεγα το ίδιο.

Είμαι κι απαιτητική.

Επίσης αν μου πεις να πέσω στη φωτιά γι'αυτόν, θα πέσω.

Γιατί εκείνος θα έκανε το ίδιο και το έχει κάνει και στο παρελθόν.

Γιατί το αξίζει.

Λοιπόν στην αρχή λέγαμε ότι θα το κάνουμε μόνο για τους τυπικούς λόγους. Υπηκοότητα.

Ξαφνικά, όμως, τώρα τελευταία, τον βλέπω ότι το έχει πάρει πιο σοβαρά. Ότι θέλει να παντρευτούμε για τους λόγους που το κάνει όλος ο κόσμος συνήθως. Με "πιάνεις" αναγνώστη μου.

Ενώ μου είχε πει ότι δεν θα πούμε τίποτα σε κανέναν κι ότι απλά θα πάμε θα το κάνουμε και τέλος, πήγε και το ανακοίνωσε στην οικογένειά του.

Και προχθές άρχισε να μου λέει πώς ονειρεύεται το παιδί μας...

Δεν είμαι καμιά κρυέτζω. Συγκινήθηκα. Αλλά εκεί σκέφτηκα ότι το πράγμα σοβαρεύει. Δεν είναι κάτι διαδικαστικό.

Και τώρα φοβάμαι.

Προσωπικά δεν ξέρω κανέναν που να έχει κάνει ένα πετυχημένο γάμο. Ξέρω ανθρώπους με πολλούς γάμους στο ενεργητικό τους αλλά ούτε έναν πετυχημένο.

Είμαι πολύ ευτυχισμένη με τον άντρα μου. Έχουμε κάτι σπάνιο μαζί. Συνεννοούμαστε χωρίς να μιλάμε. Ξέρει ο ένας τι θέλει ο άλλος πριν καν το σκεφτεί.

Έχουμε τις ίδιες απόψεις στα βασικά. Οι διαφωνίες μας γίνονται αφορμή συζητήσεων, ανακαλύψεων και πολλές φορές καταλήγουν σε αστεία καυγαδάκια που μετά γελάμε με αυτά.

Υπερασπιζόμαστε ο ένας τον άλλο. Ο ένας επουλώνει της πληγές του άλλου. Ο ένας επισημαίνει τα λάθη στον άλλο, όχι για να το παίξει έξυπνος, αλλά για να τον βοηθήσει να πάει μπροστά.

Έχουμε πάθος, είμαστε πιο ερωτευμένοι κάθε μέρα. Μας αρέσουν τα ίδια αλλά και διαφορετικά πράγματα.

Και στα δύσκολα συσπειρωνόμαστε. Σαν συμμορία. Ο ένας φυλάει τα νώτα του άλλου.

Φοβάμαι ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.

Γιατί όσο όμορφο είναι αυτό που έχουμε, άλλο τόσο εύθραυστο είναι...

Και τα κεφάλια μέσα λοιπόν.

Χρόνια Πολλά, Χριστός Ανέστη (μαγκιά του)...

Τι κάνεις αναγνώστη μου; Πέρασες καλά; Έφαγες μέχρι σκασμού; Καλά έκανες.

Εγώ αναγνώστη μου δεν πήγα πουθενά. Όταν λέω πουθενά μη φανταστείς ότι έμεινα και κλεισμένη μες στο σπίτι. Βγήκαμε και λιγάκι, μετά από τόσο καιρό κλεισούρας. Αλλά δεν έκανα κανένα ταξιδάκι. Που πολύ θα το ' θελα.

Έφαγα κι εγώ το αρνάκι μου. Το τσουρεκάκι μου. Όλα καλά.

Τα ευτράπελα φυσικά δεν λείψανε.

Που πήγα στο Μοναστηράκι, να πάρω ένα τρίβερο ακόμη (έχω ήδη ένα στον αντίχειρα του δεξιού χεριού), όπου με έβγαλε κλέφτρα η πωλήτρια και μας ακούσανε μέχρι το Κριεκούκι....

Νόμιζε ότι αυτό που φορούσα το έκλεψα.

Ναι μωρή, είμαι 15 χρονών και τα ζητάω από το μπαμπάκα.

Δεν είχα έξι ευρώ να το πληρώσω.

Έπρεπε να το κλέψω.

Αρχίδω!

Που πήγαμε στη Χασιά, να φάμε το αρνάκι μας, αλλάξαμε τρείς ταβέρνες και χάσαμε μιάμιση ώρα από τη ζωή μας, μέχρι να βρεθεί άνθρωπος να παραγγείλουμε.

Και στα πάρκινγκ τρεις τρεις έρχονταν να σου παρκάρουν το αμάξι. Αλλά από σερβιτόρο.... Τιπτ'!

Που τρακάραμε δυό φορές μέσα σε 24 ώρες; Ένας μας χτύπησε με την όπισθεν. Ο άλλος, σταμάτησε πάνω στη στροφή να δείξει στο παιδί του μια εκκλησία... και.... ΜΠΑΜ!

Μάγκες, θα πάω για εξορκισμό.

Τελείωσε.

Δεν γίνεται αγάπη μου...

Θα με βρείτε στο χαντάκ'.

Άκου τώρα το αστείο σκηνικό των ημερών... Όχι το πιο αστείο, αλλά τα άλλα είναι πιο πριβέ καταστάσεις, κάτσε να σου πω αυτό και βλέπουμε.

Χθες πήγα στο κέντρο να πάρω ένα χαρτί που χρειάζομαι (θα σου πω άλλη φορά γιατί το χρειάζομαι).

Είχα τρελά νεύρα, γιατί είμαι παντελώς άσχετη σε ότι αφορά το κέντρο της Αθήνας και τρεις διαφορετικοί άνθρωποι μου έδωσαν τρεις διαφορετικές λάθος οδηγίες.

Αν δεν είχα αποφασίσει να πάρω άλλο δρόμο, εντελώς στην τύχη, δεν θα είχα φτάσει στην συγκεκριμένη υπηρεσία, πριν να κλείσει.

Πάνω, λοιπόν, που έχω βγάλει αφρούς, ατμους και ετοιμάζομαι να αρχίσω να αλιχτάω, μέρα μεσημέρι, μες στο κέντρο της Αθήνας, βλέπω κάτι και σκάω στα γέλια.

Ένα γκομενότζιπο (= τζιπ που μόνο γυναίκα θα μπορούσε να έχει αγοράσει), ψιλοστραβοπαρκαρισμένο, με μια κλήση πάνω στο παρμπρίζ, αλλά δεν ήταν αυτό που με έκανε να γελάσω.

Κοίτα εδώ τι είδα:








Τι ροζ γράμματα είναι αυτά;;;; Και τι φιλάκια κι ευχές;;;;; Καλή μου δεν αφήνεις σημείωμα στο γκόμενο να σε πάρει τηλέφωνο... Για όνομα....

Πάντως δεν της πήραν τις πινακίδες.... Λες να σημαίνει κάτι αυτό;

Τραγούδι ημέρας:




Τι παιδί είναι αυτός ρε παιδιά...

Παρασκευή 17 Απριλίου 2009

Ευχούλες βρε...

Χρόνια πολλά.

Χρόνια καλά.

Χρόνια ανθηρά.

Καλή Ανάσταση.

Καλό Πάσχα.

Καλά να περάσετε!

Και προσοχή στους δρόμους...

Τρίτη 14 Απριλίου 2009

Πήρα ιδέα από αλλού. Το νου σου... Μεγάλο ποστ!

Διάβαζα το korinoskilo και σκεφτόμουν πόσο έχω πέσει κι εγώ στη λούμπα αυτή των σωματικών πρότυπων που μας πασάρουν καθημερινά.

Προσωπικά είμαι πολύ επιρρεπής στην παχυσαρκία.

Σε ηλικία 11 ετών, λόγω της κακής κατάστασης που επικρατούσε στο σπίτι και της καταπίεσης που υπήρχε εκεί μέσα, το έριξα στο φαγητό. Αναγνώστη μου δεν σου μιλάω για φαΐ, σου μιλάω για ΦΑΪ. Και μαλακίες : τσιπς, σοκολάτες, αναψυκτικά.

Σιγά σιγά λοιπόν έφτασα 12 ετών και 120 κιλά. Άρχισαν και οι ζαλάδες, με πήγαν στο γιατρό, τι χοληστερίνες, τι ζάχαρα. Ασ'τα αναγνώστη μου, έφαγα κι ένα μπινελίκι από το γιατρό, άλλο πράγμα. Για έξι μήνες μόνο μαρούλια, λάχανα και γενικότερα σαλάτες μ'αφήνανε να τρώω. Μου κόψανε και το χαρτζιλίκι. Όλα ελεγχόμενα. Έτσι άρχισα το τσιγάρο (βούταγα από όποιον έβρισκα και μόλις βρήκα και λεφτά πήρα πακέτο). Άσχετο και σχετικό μαζί.

Κατάφερα να φτάσω τα 100 κιλά, όπου και παρέμεινα μέχρι και τα 14 μου.

Πρόσεξε ,όμως, αναγνώστη μου, πού το πάω.

Εγώ μέχρι τότε στο σχολείο, στο φροντιστήριο και γενικότερα όπου συναναστρεφόμουν συνομίληκούς μου, ήμουν περίγελος. Η χοντρή. Ακόμη και δάσκαλοι στην τάξη, έτσι και δεν ήξερα μάθημα, αναφέρονταν στο πάχος μου ειρωνικά. Έτσι και έδειχνα ενδιαφέρον για κάποιο αγόρι, ακόμη και με τον πιο διακριτικό τρόπο, γινόταν κι εκείνος περίγελος εξαιτίας του ενδιαφέροντος μου, είτε φιλικό είτε πιο "πονηρό".

Έτσι έφτασα σε όλο το γυμνάσιο, να κάθομαι στην πύλη του σχολείου, μόνη μου (μαζί ήλπιζα να δω και τη μητέρα μου, που δεν με άφηναν να τη δω ο πατέρας μου και οι λοιποί συγγενείς) και να τρέμω μην εμφανιστεί κανείς να με περιγελάσει για άλλη μια φορά.

Φυσικά, όπως όλοι γνωρίζουμε, τα παιδιά είναι πάντα σκληρά. Έμαθα να ζω με αυτό για πολύ καιρό αλλά το ξεπέρασα και σχετικά γρήγορα μεγαλώνοντας.

Στο λύκειο άρχισα να αδυνατίζω. με πολύ αργούς ρυθμούς βέβαια. Ψήλωσα κιόλας όπότε υπήρχε διαφορά. Άρχισα να έχω και τις πρώτες κατακτήσεις στην δευτέρα λυκείου. Αλλά εμένα μου είχε μείνει η ιδέα ότι ήμουν χοντρή και άσχημη και όποιος μου έδειχνε ενδιαφέρον νόμιζα ότι ήθελε να με κοροϊδέψει.

Έβλεπα και στα περιοδικά κάτι γυναικάρες, χωρίς κυτταρίτιδα, χωρίς πατσοκοίλια, χωρίς μάγουλα τεράστια. Έβλεπα τα ίδια στην τηλεόραση. Κι αισθανόμουν ακόμη πιο μειονεκτικά κι από πριν που ήμουν 120 κιλά κι ας ήμουν πια 90. Κοιτούσα στον καθρέφτη και έβλεπα τα διπλάσια κιλά πάνω μου.

Στα 17 άρχισα χορό. Με βοήθησε πολύ στο να αλλάξω τη στάση σώματος που με τα χρόνια και το πάχος είχε γίνει καμπουριαστή. Και έχασα κι άλλα κιλά. Έκανα και την πρώτη μου σχέση. Όταν ενάμιση χρόνο μετά χωρίσαμε με το συγκεκριμένο άτομο, το πήρα πολύ βαριά. Πρώτη σχέση, πρώτος έρωτας, έπαθα μια πλάκα. Σταμάτησα να τρώω για 15 μέρες. Καφές, τσιγάρο, νερό. Ήταν η πρώτη φορά που με παρακαλάγανε να φάω κάτι! Δούλευα και πολύ, 6.οο - 19.00 (20 € την ημέρα έπαιρνα, τα θυμάμαι και βουρλίζομαι) ήρθα κι έγινα συλφίδα. το συνέχισα το τροπάρι τρώγοντας κανα μήλο μέσα στην ημέρα αλλά δεν είχα όρεξη να φάω μέχρι που έγινα κόκκαλο με πέτσα που λέει και το Λενιώ. 60 κιλά. Με ένα κι εβδομήντα κάτι ύψος. Άρχισα να δουλεύω και νύχτα ως καθαρίστρια. 00.00 - 7.00. Και χωρίς φαΐ.

Αντιλαμβάνεσαι αναγνώστη μου.

Σήμερα είμαι μια χαρά. Αισθάνομαι υπέροχα με το σώμα μου. Γυμνάζομαι τακτικά. Τρώω ό, τι θέλω. Είμαι ήρεμη.

Αλλά σκέψου αναγνώστη μου τι περασα από αυτήν την νοοτροπία του
αδύνατος = φυσιολογικός και του παχύς = αφύσικος.

Και τι σύγκρουση έγινε μέσα μου, εξαιτίας αυτής της κατάστασης που επικρατεί γύρω μας, από τον βομβαρδισμό που υπάρχει από παντού, που σου επιβάλλει ότι είναι καλύτερα να είσαι αποδεκτός από τους άλλους παρά από τον εαυτό σου.

Πουτάνα κενωνία...


Κατόρθωμα ημέρας : Αναγνώστη μου, πήρα δουλειά. Πήρα και λεφτά. Όλα καλύτερα τώρα. Αλλά οτι θα φύγω θα φύγω. Έχω άλλες δύο δουλειές που περιμένω να ξεκινήσω και μετά κάνω τα κουμάντα μου και φεύγω.

Τραγούδι ημέρας :


Κυριακή 12 Απριλίου 2009

Δεν μπορώ... Αν δεν το πω θα σκάσω!

Είμαι φουλ ερωτευμένη....

Μην είναι η άνοιξη; Μην είμαι τρελή;Μην είναι αυτά κι άλλα μαζί;

Μην τρελαίνεσαι αναγνώστη μου. Τρία χρόνια καψούρα είμαι με τον άντρα μου. Αλλά σήμερα θέλω να το εκφράσω.

Έτσι μου ήρθε.

Μου αφιερώνει:

Στα καλά μας:



Στους καυγάδες μας:



Του αφιερώνω:

Στα καλά μας:



Στους καυγάδες μας:



Κι άλλα πολλά βασικά.... Αλλά μη σε τρελλάνω κιόλας αναγνώστη μου...

Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

Ίσως είμαι κοινότοπη αλλά....

Βλέπω ειδήσεις αυτή τη στιγμή. Όλοι μιλούν για το νεαρό που πήρε τα άρματα και πήγε να σκοτώσει.

Εγώ ρωτάω γιατί;

Γιατί ένα δεκαεννιάχρονο παιδί, που δεν έχει ζήσει τίποτα, που δεν έχει δει τίποτα, ένα παιδί ξεκινάει με φονικές διαθέσεις να σκοτώσει ένα συνάνθρωπό του;

Γιατί, όπως έγραψε στο γράμμα του, αδιαφορεί για την αξία της ανθρώπινης ζωής;

Επίσης, ποιος ή ποιοι, του έδωσαν αυτά τα όπλα, είτε πνευματικά είτε χειροπιαστά;

Κανείς δεν είδε ότι αυτό το παιδί κάτι είχε; Ότι κάποιο λάθος δρόμο πήγαινε να πάρει;

Γονείς, καθηγητές, φίλοι ή -αν δεν είχε- συμμαθητές; Κανείς; Τόση αδιαφορία;

Κανείς δεν βρέθηκε να τον ακούσει και να θορυβηθεί;

Τετάρτη 8 Απριλίου 2009

Το έταξα και το κάνω.

Πήρα προσκλητήριο (όχι δεν μου έπεσε από τα χέρια) αναγνώστη μου. Ένα τρελό ατομάκι που λέγεται korinoskilo , με προσκάλεσε να πω ποιες είναι οι 5 αγαπημένες μου ταινίες.

Μου φαίνεται αδικία να είναι μόνο 5 αλλά... Τέσπα.

Με τυχαία σειρά.

1. V for Vendetta.



Μου κάβλωσε τον εγκέφαλο αυτή η ταινία. Όλα συμβολικά. Όσες φορές και να τη δω όλο και κάτι νέο παρατηρώ. Επίσης και πέντε φορές να τη δω σε μια μέρα τη βλέπω κι έκτη αβασάνιστα.

2. Ο κόμης του Μόντε Κρίστο.



Μονομαχίες, κοστούμια, δολοπλοκίες, έρωτας. Ό, τι και να πω είναι λίγο. Τα εποχής είναι το κόλλημά μου. Καθώς και οι μεταφορές βιβλίων.

3. Απόλυτη αμαρτία.



Για τους ίδιους λόγους με την παραπάνω αλλά και για άλλους λίγο πιο πονηρούς...

4. Αγάπη είναι.



Πολύ γλυκιά ταινία.

5. Leon.



Όλα τα λεφτά. Κι ένας Gary Oldman....

Είναι πάρα πολλές οι ταινίες που μου αρέσουν. Έχει κολλήσει κι ο εγκέφαλος τώρα. Αυτές μου ήρθαν πρώτες στο μυαλό. Εν καιρώ θα αναφέρω κι άλλες.

Με τη σειρά μου προσκαλώ : Λουλούδι, Παιδί της πλατείας.

Είναι σοβαρό γιατρέ μου;

Μετά από τη συμβουλή της matriga.Έκανα το test... Τα συμπεράσματα, δικά σας.


Idealists, as a temperament, are passionately concerned with personal growth and development. Idealists strive to discover who they are and how they can become their best possible self -- always this quest for self-knowledge and self-improvement drives their imagination. And they want to help others make the journey. Idealists are naturally drawn to working with people, and whether in education or counseling, in social services or personnel work, in journalism or the ministry, they are gifted at helping others find their way in life, often inspiring them to grow as individuals and to fulfill their potentials.

Idealists are sure that friendly cooperation is the best way for people to achieve their goals. Conflict and confrontation upset them because they seem to put up angry barriers between people. Idealists dream of creating harmonious, even caring personal relations, and they have a unique talent for helping people get along with each other and work together for the good of all. Such interpersonal harmony might be a romantic ideal, but then Idealists are incurable romantics who prefer to focus on what might be, rather than what is. The real, practical world is only a starting place for Idealists; they believe that life is filled with possibilities waiting to be realized, rich with meanings calling out to be understood. This idea of a mystical or spiritual dimension to life, the "not visible" or the "not yet" that can only be known through intuition or by a leap of faith, is far more important to Idealists than the world of material things.

Highly ethical in their actions, Idealists hold themselves to a strict standard of personal integrity. They must be true to themselves and to others, and they can be quite hard on themselves when they are dishonest, or when they are false or insincere. More often, however, Idealists are the very soul of kindness. Particularly in their personal relationships, Idealists are without question filled with love and good will. They believe in giving of themselves to help others; they cherish a few warm, sensitive friendships; they strive for a special rapport with their children; and in marriage they wish to find a "soulmate," someone with whom they can bond emotionally and spiritually, sharing their deepest feelings and their complex inner worlds.

Idealists are relatively rare, making up no more than 15 to 20 percent of the population. But their ability to inspire people with their enthusiasm and their idealism has given them influence far beyond their numbers.

Idealists at Work
Idealists, as a temperament, are passionately concerned with personal growth and development. They are naturally drawn to working with people and are gifted with helping others find their way in life, often inspiring them to grow as individuals and to fulfill their potential both on, and off, the job.

Because you live in anticipation of an exciting future, in your ideal job you will be asked to stretch your imagination on a continual basis. Existing ideas, individuals and groups of people, products, services, and the relationships between these things can trigger flashes of insight about how "what is" might unfold into "what might be." You feel rewarded where you feel free to share your insights with people who encourage your creativity and who support the unpredictable process by which you narrow down the stream of ideas into innovations that are meaningful within the scheme of your personal values. You are likely to be comfortable taking on a leadership role, so long as it doesn’t place you in an arbitrary hierarchy.

Δευτέρα 6 Απριλίου 2009

Ένα διάλειμμα από τα κλασσικά.

Να ευχηθώ περαστικά στους τραυματίες.

Καλό κουράγιο σε αυτούς που έχασαν δικούς τους ανθρώπους.

Καλό ταξίδι σ'αυτούς που έφυγαν.

Δύναμη κι υπομονή σε αυτούς που είναι κάτω από τα ερείπια και ζωντανοι περιμένοντας κάποιον να τους σώσει.

Δύναμη, κουράγιο και καθαρό μυαλό σε διασώστες, γιατρούς και σε όσους έσπευσαν να βοηθήσουν.

Κυριακή 5 Απριλίου 2009

Αμάν πια, με βαρέθηκα!

Όλο μαύρα στα γράφω αναγνώστη μου.

Αφού κι εγώ δεν με διαβάζω πια.

Τα γράφω στα γκαβά.

Γιατί εγώ ξέρω τυφλό σύστημα, αλλά όχι από αυτό που κοιτάς την οθόνη και γράφεις αλλά που κοιτάς το πληκτρολόγιο και μόνο αυτό.

Κοίταξε να δεις ανγνώστη μου. Μπορεί να περνάω της ψυχής μου τον τάραχο και να μην βλέπω και πολύ φως στο τούνελ (όχι Νικολούλη βρε, συγκεντρώσου) , αλλά δεν είμαι και να πεθάνω.

Συγχύζομαι ώρες ώρες αλλά εντάξει...

Τύπου χθες μπήκαμε στο σπίτι το βράδυ και μες στο σκοτάδι έφαγα μια σούπα (έφαγα τα μούτρα μου, κοινώς σαβουρδιάστηκα) ... γέλαγα μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Ο καλός μου το πήρε λίγο βαριά. Και χήρος και άφραγκος; Δε λέει.

Πάω και καλύτερα με την αρρώστια μου. Η αντιβίωση με πιάνει σιγά σιγά.

Έχουμε και ραντεβού για να κλείσουμε δουλειά σε λίγες μέρες. Αν όλα πάνε καλά, αναγνώστη μου, μέχρι το τέλος της εβδομάδας, θα έχω βγει από το λούκι λίγο πολύ.

Ετοιμαζόμαστε να πουλήσουμε και το αμάξι. Σιγά σιγά όλα θα πάρουν το δρόμο τους.

Αλλά έχω και κάτι να πανηγυρίζω...

Ποιος πήρε το κύπελλο χθες στο βόλλεϋ βρε; Ποιος;





Καλά το κατάλαβες...



Φωτογραφία από ερυθρόλευκο μετερίζι
Τραγούδι ημέρας:

Τα θυμήθηκα και συγχύστηκα.

Διάβαζα μια ανάρτηση μιας κοπελιάς και θυμήθηκα κι εγώ τα δικά μου και συγχύστηκα.

Εγώ που λες αναγνώστη μου (πολύ στο εγώ το πάω θα με βρίσεις στο τέλος, την εγωκεντρικιά) δουλεύω από τα 16 μου. Σηκώθηκε έφυγε ο μπαμπάκας, άφησε χρέη κι έτρεχα εγώ να πληρώνω. Θα μου πεις εντάξει ρε κοπελιά, δούλευες, δε μπήκες και φυλακή. Κι εγώ σου απαντάω ότι έτσι όπως έχουνε γίνει τα πράγματα... Είτε το ένα είτε το άλλο το ίδιο και το αυτό.

Θυμάμαι που έψαχνα για δουλειά, έκλεισα ραντεβού με τον εργοδότη και τον βρήκα ημίγυμνο και ξάπλα να με κοιτάει με ένα ηλίθιο χαμόγελο.

Που έπιασα δουλειά σε σουβλατζίδικο με Αλβανό αφεντικό, η μοναδική Ελληνίδα σε 30 υπαλληλούς και με κυνηγούσε ο προϊστάμενος (Αλβανός κι αυτός) μέσα στα μαγειρεία.

Που τα πρώτα μου ένσημα τα πήρα στα 19...

Που τσακωνόμουνα για να πληρωθώ.

Που μόλις μιλούσα για ένσημα είτε με διώχνανε είτε με απειλούσαν ότι θα με διώξουν.

Που δούλευα νύχτα (00.00 με 7.00 και 21.00 με 4.00) καθαρίστρια και μου φέρονταν σαν σκουπίδι προϊστάμενοι, πελάτες και συνάδελφοι.

Που κόντεψα να σπάσω στο ξύλο γυναίκα προϊσταμένη μου (2 χρόνια μεγαλύτερή μου) γιατί μου απαγόρευε να μιλάω χωρίς την άδειά της και με έκανε ρεζίλι σε όποιον τύχαινε να είναι παρών.

Α, ρε Ελλάδα... Πόσο με πληγώνεις.

Παρασκευή 3 Απριλίου 2009

Τα πάντα όλα.

Γεια σου αναγνώστη μου τσίφτη και καραμπουζουκλή.

Τα νέα έχουν ως εξής:

Εξακολουθώ να είμαι άρρωστη και μάλιστα είναι το χειρότερο ξέσπασμα εδώ και χρόνια.

Τελικά το αποφασίσαμε. Φεύγουμε. Τώρα πια το μόνο που μας μένει είναι να ορίσουμε το πότε. Αλλά δεν εξαρτάται κι από εμάς, βλέπεις. Πάντως ορισμένες διαδικασίες τις έχουμε ξεκινήσει σιγά σιγά.

Με το ρεύμα κομμένο στο σπίτι, την βγάζουμε όλη μέρα στο γραφείο. Ως πότε θα μπορούμε να το κάνουμε κι αυτό... Άγνωστο. Δεν βαριέσαι. Περιπέτεια.

Προχθές είχα μια συζήτηση με μιά "φίλη" μου.

Φίλη μου:"Πώς πας;"

Εγώ:"Σκατά."

"Και τι θα κάνεις;"

"Θα φύγω."

Κι άρχισε το λογίδριο. Πού θα πας, τι θα κάνεις και μείνε και θα φτιάξουν τα πράγματα.

Κάτσε να στο αναλύσω αναγνώστη μου, γιατί αυτηνής της το έκοψα, έκλεισα το τηλέφωνο και μου έμεινε απωθημένο να τα πω.

Είμαι 24 χρονών. Παλεύω από πιτσιρικάκι 7 χρονών να λύνω προβλήματα. Σου φαίνεται υπερβολή αυτό που σου λέω, αλλά πίστεψε με, δεν υπερβάλλω καθόλου. Στα 16 μου βρέθηκα να παλεύω για μαλακίες αλλωνών και να βγάζω κόμπρες από τρύπες ενώ οι άλλοι απλά με κοιτάζανε. Κοινώς έχω ψηθεί αρκετά. Λιγότερο από άλλους, περισσότερο από άλλους. Δεν μπαίνω στην διαδικασία της σύγκρισης. Στο κάτω κάτω της γραφής για μένα μιλάω όχι για τον απέναντι. Τα δικά μου ξέρω. Αλλά τώρα πια έχω φτάσει σε ένα σημείο που βλέπω τα πράγματα με λίγο πιο ενήλικο μάτι. Μέχρι χθες παιδί ήμουν (και είμαι ακόμη) κι έλεγα δεν βαριέσαι θα φτιάξει και κάποια στιγμή η κατάσταση. Θα ηρεμήσω βρε παιδί μου κι εγώ. Θα έχω μεν προβλήματα, αλλά δεν θα είναι τόσο σοβαρά. Δεν θα σκάω μέχρι να τα λύσω. Ούτε θα είναι και το ένα πάνω στο άλλο να μην μπορώ να πάρω ανάσα.

Αλλά κι αυτό... Του είπαν του τρελλού να χέσει κι αυτός...

Σε όλη μου την ζωή 3 ημέρες έχω να θυμάμαι ηρεμίας. 3!

Όταν πρωτογνώρισα τον άντρα μου με πήρε και φύγαμε για ένα νησί. 6 ημέρες μείναμε εκεί. Τις πρώτες μέρες αισθανόμουν περίεργα. Ήταν οι πρώτες μέρες μας μαζί κι ήμουν επιφυλακτική. Αλλά τις 3 μέρες μετά από αυτό... Άδειασε το κεφάλι μου τελείως. Ήταν μόνο θάλασσα, ήλιος, φαγητό και έρωτας.

Δεν λέω να πάω σε αυτό.

Αυτό ήταν διακοπές εξάλλου.

Αλλά βρε αναγνώστη μου, πες κι εσύ, μία μέρα στην εβδομάδα, έστω στο μήνα, δεν την δικαιούμαι κι εγώ να μην πρέπει να ασχοληθώ με τίποτα; Να αδειάσει το κεφάλι μου;

Θα μου πεις, αν φύγεις, θα το καταφέρεις αυτό;

Κοίταξε αναγνώστη μου. Πρώτα απ' όλα έχω κάποια οικογενειακά θέματα που αν δεν φύγω δεν θα ησυχάσω. Αν δεν μας χωρίσουν ωκεανοί και ήπειροι εγώ ηρεμία δεν θα βρω. Έπειτα, βλέπω ειδήσεις και μου'ρχεται να σπάσω την τηλεόραση με το κεφάλι μου. Τόση κοροϊδία μες στα μούτρα μου δεν την αντέχω. Τίποτα δεν λειτουργεί, τίποτα από ό,τι δικαιούσαι δεν το παίρνεις.

Παράδειγμα.

Ξεκινάμε να ανοίξουμε την επιχείρηση. Ψάχνω για επιδότηση. Ρωτάω, "πήγαινε στον ΟΑΕΔ" μου λένε. Επικοινωνώ με τον ΟΑΕΔ "Γεια σας, είμαι νέα, απόγονος πολύτεκνης οικογένειας, ανύπαντρη και ξεκινάω δική μου επιχείρηση, δικαιούμαι κάτι;"'Όχι" χωρίς δεύτερη συζήτηση. Περνάει ένας χρόνος, ξανακούω ότι έχει πρόγραμμα ο ΟΑΕΔ, καινούριο αυτή τη φορά. Να πάω λέω. Τα ξαναλέω όλα από την αρχή. Μου λέει "έχουμε ένα πρόγραμμα από πέρυσι, αλλά δεν το δικαιούστε, γιατί δεν έχετε κάνει ένα σεμινάριο, πριν την ανοίξετε την επιχείρηση"...

Ξέρεις πώς βγήκα από τον ΟΑΕΔ; Βαπόρι... Έκλαιγα από τα νεύρα μου. Πέρασα και το δρόμο απέναντι χωρίς να κοιτάξω. Πώς δεν σκοτώθηκα κιόλας.

Και τέτοια έχω να σου λέω... Χρόνο να'χεις να διαβάζεις.

Κουράστηκα βρε αδερφέ.

Τώρα εγώ λέω να πάω στην Αυστραλία. Το ξέρεις ότι με το που θα πατήσω το πόδι μου εκεί δικαιούμαι 200$ την εβδομάδα ως επίδομα και ότι μου επιδοτεί το κράτος την αγορά σπιτιού έως και 20% της τιμής αγοράς; Κι ότι υπάρχει ανοικτό πανεπιστήμιο που μπορώ να πάω να σπουδάσω χωρίς καμία χρέωση; Ακόμη κι από το σπίτι μου; Κι ότι αν κάνω παιδί έχω τέτοιες παροχές που δεν τις έχω ονειρευτεί καν; Όχι ότι θα κάνω το παιδί για τις παροχές, μην το πάρεις στραβά. Αλλά να ξέρω ότι θα μπορώ να τα βγάλω πέρα.

Αλλά αρκετά σε κούρασα αναγνώστη μου. Φτάνει για σήμερα. Σε πήρα και μονότερμα...

Κατόρθωμα ημέρας : Είμαι με : Depon, Mesulid, Zantac και Zinadol και είμαι με τα σάλια στο στόμα μου, τα μάτια μου ανοικτά κι επικοινωνώ ακόμη με το περιβάλλον. Θηρίο είμαι ρε πούστη... Πολύ με θαυμάζω.

Τραγούδι ημέρας :




Ώπα!

Τετάρτη 1 Απριλίου 2009

Καλό σου μήνα αναγνώστη μου.

Με αγάπη, υγεία, σεξ και λεφτά.

Και ηρεμία....

Τραγούδι ημέρας :



Δεν έχει κάποια σημασία το τραγουδάκι. Απλά κάθε Πρωταπριλιά αυτό τραγουδάω.