Μιζέρια...

Αναγνώστη μου, μάλλον με έχουν καταραστεί.

Με χρονολογική σειρά τα κάτωθι:

Είμαι τόσο άρρωστη που φωνή δεν βγαίνει να μιλήσω (πάλι καλά που μπορώ να γράψω να λες).

Κάποιο άτομο, που αγαπώ πολύ, με πλήγωσε (συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια).

Μου έκοψαν το ρεύμα στο σπίτι.

Ήρθαν και οι Ρώσσοι (αυτό είναι γυναικεία αργκό, αν είσαι άντρας προσπερνάς).


Μιλάμε, είμαι να με πάνε για επιστημονικές έρευνες. Γκαντεμομαγνήτης... Και με απίστευτες επιδόσεις...

Κατόρθωμα ημέρας : Ζω... (λίγο το'χεις;)

Τραγούδι ημέρας :

Καλημέρα βρε...

Όχι αναγνώστη μου. Όχι.


Δεν θα σε πρήξω πάλι εγώ με τα μαυριδερά μαντάτα μου.


Δεν θα σου κάνω εγώ τα νεύρα κορδέλες να την πλερώνει ο άμαχος πληθυσμός.



Θα σου βάλω ανεκδοτάκι και εικονίτσα να γελάσει ο στόμας σου να χαρώ κι εγώ η κακούργα που σ'εχω κάνει μαύρο στην ψυχή και κάτασπρο στη μούρη από αυτά που διαβάζεις...


Να και η εικονίτσα:





Να και το ανεκδοτάκι:


- Γκαρσόν !!! Γιατί έχεις το δάχτυλό σου μέσα στη σούπα μου;

- Εχω ενα σπυράκι και ο γιατρός είπε να το έχω στα ζεστά.

- Να το βάζεις στο κώλο σου μαλάκα !!!

- Εκεί το είχα αλλά το έβγαλα για να σε σερβίρω.

Κι επειδή είμαι και χουβαρντού... πάρε και βιντεάκι να'χεις:




Όλα από γελαδερος.
Κατόρθωμα ημέρας (νύχτας καλύτερα): Έκανα ένα ... ξέρεις εσύ... μα ένα ξέρεις εσύ... κόλαση! Τώρα θα μου πεις μαρή εσύ μας λες ότι περνάς ζόρια και κάνεις .... Ε τι να σας πω ρε παιδιά κι εγώ απορώ... Κι ήταν και πετυχημένο...

Τραγούδι ημέρας:



Άντε βρε... σ'εφτιαξα πάλι....

Καλή εβδομάδα (προσεύχομαι σε Βούδα, Αλλάχ κλπ.).

Τα ίδια που λες αναγνώστη μου... Μη σου πω και χειρότερα. Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, μαύρη σαν καλιακούδα και μ'αυτά που σου γράφω αμφιβάλλω αν θα ξανακάνεις περατζάδα από το μπλόγκι μου.

Τι να σου κάνω κι εγώ βρε έρμε... Μόνο άσχημα νέα ακούω και μου'ρχονται.

Κι εκεί που έλεγα ότι τουλάχιστον έχω την υγειά μου... πλάκωσε ένα συνάχι άλλο πράγμα.

Έχω φάει γερή μούντζα μιλάμε.

Οποία ξεματιάστρα βολοδέρνει κατά δώθε, ξεματιάσει με, με ένα πιρούνι (αν της βρίσκεται).

Και δεν χαμογελάει κι ο άντρας μου να πάρω λίγο κουράγιο...

Αλλά όπως βλέπεις το χιουμοράκι μου δεν το χάνω... όχι θα κάτσω να σκάσω...

Μια ζωή την έχομε!

Κατόρθωμα ημέρας : Είμαι ξύπνια από χθες Κυριακή την ενδεκάτη ώραν μέχρι και τη στιγμή που σου πληκτρολογάω (11.20 π.μ.). Σα ζόμπι μεν αλλά ξύπνια. Με συνάχι, για να μη ξεχνιόμαστε.

Τραγούδι ημέρας :




Και πόσο μου πάει η φάση... δεν λέγεται!

(εκεί μέσα με βλέπω σε λίγο)

Που λες αναγνώστη μου, εμείς δεν παιζόμαστε. Ο άντρας μου κι εγώ, εννοώ.

Ακόμη δεν φύγαμε αρχίσαμε τις διαφωνίες.

Εγώ του λέω να πάμε σε κάποια πόλη που να έχει ζήσει, να ξέρει πέντε πράγματα βρε αδελφέ. Να έχει και κανά δυο γνωστούς.

Εκείνος μου λέει ότι θέλει να πάει κάπου που δεν έχει ξαναζήσει. Να είναι η πρώτη φορά που θα πηγαίνει.

Βλέπεις, ο καλός μου, έχει ζήσει και στο Σίδνεϋ και στην Μελβούρνη. Εγώ του λέω να πάμε Μελβούρνη και τούτος μου λέει Περθ.

Σαν κλανιά δεν ακούγεται; (Χουμοράκι)

Δεν βαριέσαι. Όταν έρθει η ώρα...

Αλλά εγώ ψάχνομαι.

Τι στο γιου τουμπ μπήκα και έψαχνα βιντεάκια για το Περθ και την Μελβούρνη
(ομορφιές και στα δύο, δεν μπορώ να πω).

Τι την ισοτιμία αυστραλιανού δολαρίου και ευρώ κοίταξα
(100$ Αυστραλίας ισούνται με 50,62€ (για τα σεντς δεν είμαι σίγουρη)).

Ακόμα και σε site με αγγελίες εργασίας κοίταξα.

Αμ πώς; Όχι, παίζουμε.

Βασικά να απασχολούμαι θέλω.

Είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης μάγκα μου. Χθες ειδικά, με πήρε το παράπονο. Κι ένα κλάμα, ένα κακό. Να μη μπορώ να σταματήσω. Τι να θυμάμαι το σόι μου που με πέταξε έξω, τι κάτι παλιές καταστάσεις που όποτε τις σκέφτομαι πισωγυρίζω. Τι να με πιάνει αγωνία για τα μελλούμενα. Τι να με πιάνει θυμός για την κατάσταση που επικρατεί γύρω μου. Και να παλεύω να μη με δει ο καλός μου και στενοχωρηθεί. Με είδε τελικά και μαύρισε η καρδούλα του. Τι να φάω μου έφτιαξε, τι αυτοσχέδιο στρώμα στο σαλόνι, τι να με σκεπάσει για να κοιμηθώ.

Αυτή είναι η παρηγοριά μου και η δύναμη μου αναγνώστη μου. Αυτός ο άνθρωπος. Αν δεν τον είχα γνωρίσει... Μη σου πω και σε σοκάρω.

Το τραγούδι το ξέρεις; Θα το δεις πιο κάτω.

Κατόρθωμα ημέρας : Δεν ξεκατινιάστηκα. Δεν θα σου πω τι και πώς. Αλλά με θαυμάζω ώρες ώρες με αυτά που μου έρχονται.

Τραγούδι ημέρας :

Μία έτσι μία γιουβέτσι...

Έτσι που λες αναγνώστη μου. Τη μία μιλάμε με τον άντρα μου για την Αυστραλία λες και φεύγουμε αύριο και την άλλη λες και δε θα φύγουμε καθόλου. Τι να πω; Θα δείξει από τα γενόμενα των επόμενων μηνών. Εγώ, να σου είμαι κι απόλυτα ειλικρινής, έχω ενθουσιαστεί πια με την ιδέα.

Σκέφτομαι όλα αυτά που θα προσπαθήσω να καταφέρω εκεί κι ενθουσιάζομαι.

Λες να καταφέρω να πάρω και την μηχανή που ονειρεύομαι να πάρω από τα δεκαέξι μου;

Πω ρε γλέντια...

(Εδώ δεν έχουμε να φάμε κι εγώ... της .... μου το χαβά...)

Κατόρθωμα της ημέρας : Έχω συμμαζέψει τα νεύρα μου...

Τραγούδι της ημέρας :

Μήπως να αρχίσω να τραγουδάω Καζαντζίδη;

Όπως έχω προαναφέρει ο άντρας μου κατάγεται από την Κρήτη και έχει ζήσει στην Αυστραλία για περίπου 15 χρόνια. Πριν ανοίξουμε αυτή την επιχείρηση, συζητήσαμε για το τι ακριβώς θα κάνουμε. Θα μείνουμε στην Αθήνα; Θα πάμε στην Κρήτη; Θα φύγουμε για Αυστραλία; Τι επιχείρηση θα ανοίξουμε;

Τελικά αποφασίσαμε να ρισκάρουμε. Μείναμε εδώ στην Αθήνα, ανοίξαμε επιχείρηση και το βάλαμε πείσμα να πετύχουμε. Χωρίς κεφάλαιο, χωρίς υποστήριξη, εντελώς μόνοι μας και με τις δικές μας δυνάμεις.

Ενάμιση χρόνο τώρα είχαμε τα πάνω και τα κάτω μας. Άλλοτε ζούσαμε, άλλοτε επιβιώναμε και άλλοτε τραβάγαμε ένα μεγάλο ζόρι. Όπως τώρα.

Η επιχείρηση δεν έχει πάει άσχημα αν το πας στατιστικά, με νούμερα και έγγραφα. Ωστόσο αναπτύσσεται με τρομερά αργούς ρυθμούς. Όπως όλα τα πράγματα στην Ελλάδα. Την ίδια επιχείρηση είχε και ο άντρας μου στην Αυστραλία και μέσα σε μερικούς μήνες είχε αρκετή πελατεία που θα τον έβγαζε για ένα χρόνο και παραπάνω. Για να την ανοίξει του πήρε μόνο δύο μέρες και χωρίς να κάνει παραπάνω από 3 - 4 τηλεφωνήματα.

Εδώ για να την ανοίξουμε μας πήρε πάνω από 3 μήνες και μετά από αλλαγή 2 λογιστών αφού ο ένας και μας ξεφράγκιασε και η δουλειά μας δεν έγινε. Συν του ότι η πελατεία μας μόλις τώρα άρχισε να ανοίγει και ήρθε και αυτή η αποκαλούμενη κρίση που εδώ μεταφράζεται στο "Δεν έχω να σε πληρώσω, η κρίση βλέπεις" και στο "θέλω να συνεργαστούμε αλλά η τράπεζα δεν μου δίνει δάνειο". Πολύ αργά προχωράμε ρε μάγκα μου. Και τα χρόνια περνάνε...

Αχ αυτό το Ελλάντα...

Χθες λοιπόν, ο άντρας μου, μου είπε μόλις πάρουμε λεφτά στα χέρια μας, να πάω να αρχίσω τις διαδικασίες για διαβατήριο. Το σκέφτηκε από εδώ, το σκέφτηκε από εκεί και μου πρότεινε να την κάνουμε για Αυστραλία. Όχι σαν τους κλέφτες φυσικά. Θα τακτοποιήσουμε τα πράγματα εδώ και μετά θα φύγουμε. Εξάλλου χρειαζόμαστε και κάποια καβάντζα για εκεί.

Πάντα έλεγα ότι θέλω να πάω στο εξωτερικό. Πάντα ονειρευόμουν να ζήσω σε μία ξένη χώρα. Αλλά όχι σαν κυνηγημένη και μάλιστα από τη χώρα που γεννήθηκα. Όχι επειδή απογοητεύτηκα από τη χώρα μου που δεν μου παρέχει τίποτα από ό,τι έχει υποσχεθεί. Όχι γιατί απέτυχα.

Δύο πράγματα με κρατάνε εδώ, αυτή τη στιγμή που τίθεται το δίλλημα. Από τη μία το ότι δεν θέλω να πω "τα παρατάω". Μα με τίποτα όμως. Ξεσηκώνεται το μέσα μου.

Από την άλλη μου αρέσει η Ελλάδα. Μου αρέσουν τα ταβερνάκια της, τα νησιά της, τα δάση της (όσα μείνανε), τα φαγητά της, οι άνθρωποι (όχι όλοι φυσικά).

Μου αρέσει που αν ξεκινήσω τώρα να πάω στην Καρδίτσα, αναπνεύσω λίγο καθαρό αέρα, φάω λίγο από εκείνο το φανταστικό χοιρινό με σέλινο και γυρίσω αύριο θα νιώθω νέος άνθρωπος. Αλλά για να το κάνω αυτό πρέπει να έχω λεφτά. Κι εγώ δεν έχω ούτε για να μαγειρέψω.

Οικογένεια δεν έχω, να πω ότι σε κάποιον θα λείψω. Ούτε σπίτι έχω, να πω ότι τουλάχιστον έχω ένα σπίτι εδώ, έχω ρίζες.

Ρωτάω και ξαναρωτάω τον άντρα μου:

"Θα μου αρέσει εκεί;"

"Ναι και όχι"

"Και τι θα κάνω εκεί;"

"Ό, τι θες, από το τα πάντα μέχρι το τίποτα"

"Οι Έλληνες εκεί τι σου λέγανε;"

"Από όσους ξέρω, είμαι ο μόνος που γύρισε πίσω. Αυτό τι σου λέει;"

Τι να πω; Δεν ξέρω.

Πάντως του έβαλα δύο όρους.

Αν είναι να φύγουμε, να φύγουμε μετά το καλοκαίρι. Θέλω να ζήσω ένα ακόμη καλοκαίρι στην Ελλάδα.

Άσε που μετά από ένα χρόνο εντατικό πρόγραμμα γυμναστικής, τώρα φάνηκαν οι κοιλιακοί μου, έφυγε και η κυτταρίτιδα. Πρέπει σαν κλασσική Ελληνίδα να πουλήσω μούρη κι εγώ. Γιατί, δεν ξέρω αν το έχεις ακούσει, αναγνώστη μου... Αυτές εκεί κάτω όλες γυμνάζονται. Στις εταιρίες που δουλεύουν, κάνουν διάλλειμα το μεσημέρι, για να κατέβουν στο γυμναστήριο της εταιρίας να κοπανηθούνε. Όλες κορμάρες σου λέει.

Αμ , τι νομίζεις, μου άρεσε εμένα η γυμναστική; Κάτι για κάτι κορμάρες που κουτούπωνε μου είπε και το πήρα εγώ πατριωτικά. Είδα και κάτι φωτογραφίες... Είναι να μη με ανταγωνιστείς εμένα.

Ο άλλος είναι, αν πάμε, να το βάλουμε στόχο να γυρίσουμε. Πέντε χρόνια, έξι. Αλλά να γυρίσουμε. Εγώ θέλω να μεγαλώσω παιδί στην Ελλάδα. Είμαι μαλάκας το ξέρω. Θέλω αντί να πάει σε εκείνα τα ωραία σχολεία με τις ωραίες εγκαταστασείς να έρθει στα δικά μας που κοιτάς το ταβάνι και βάζεις στοίχημα τι ώρα θα πέσει...

Είμαι γελοία... εντελώς όμως...

Κατόρθωμα ημέρας : Τίποτις ακόμη. Αν γίνει κάτι θα σε ενημερώσω.

Τραγούδι ημέρας :



Μου το αφιερώνει το παιδί μου από την πρώτη μας μέρα μέχρι και σήμερα.

Χρόνια πολλά στον Ολυμπιακό μας!

10 / 03 / 1925

Ανακοίνωση της ΠΑΕ (Μ)ΠΑΟΚ:

Η ΠΑΕ ΠΑΟΚ ευχαριστεί την συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων που βρέθηκαν σήμερα στο γήπεδο και με τη συμπεριφορά τους απέδειξαν στις Κασσάνδρες ότι ο ΠΑΟΚ αλλάζει εποχή
(Ναι από την μέση η καφρίλα έφτασε στο απώγειό της).

Αισθανόμαστε επίσης την ανάγκη να ευχαριστήσουμε όλους όσους εργάστηκαν για την ομαλή διεξαγωγή του παιχνιδιού και για την εφαρμογή των μέτρων τάξης
(Με μπουκάλια, φωτοβολίδες, πέτρες, μπουνιές και κλωτσιές).

Μέσα σ’ αυτούς οφείλουμε να ευχαριστήσουμε και τους απλούς αστυνομικούς, που με αυτοθυσία εκτέλεσαν τις εντολές των ανωτέρων τους
(Αυτοθυσία δεν λες τίποτα. Ξέρεις τι είναι τώρα να πρέπει να ανεβαίνεις στηνΤούμπα; Με τόση ησυχία βαριέσαι).

Πρέπει όμως να μας προβληματίσει όλους η εγκληματική επιπολαιότητα εκείνων που σχεδίασαν τα μέτρα και που έδωσαν εντολή για εκτεταμένη χρήση (ληγμένων) χημικών, εναντίον φιλάθλων που το μόνο τους παράπτωμα ήταν η προσέλευσή τους στο γήπεδο
(Τι μας πειράζει; Ούτως ή άλλως ληγμένα παίρνουμε πριν πάμε στο γήπεδο τα δακρυγόνα μας πείραξαν;)...

Πρέπει να προβληματίσει ακόμη και τους ανθρώπους του Ολυμπιακού το γεγονός, ότι για να δημιουργήσουν την εμπόλεμη εικόνα που βόλευε την προπαγάνδα τους, αφενός ενεργοποίησαν αστυνομική δύναμη υπερπολλαπλάσια των πραγματικών αναγκών και αφετέρου έκαναν μικρά παιδιά να κλαίνε από τα χημικά και τον πανικό που δημιούργησαν
(Που δημιούργησαν οι οπαδοί μας, δημόσια πρόσωπα και μη).

Το ποδόσφαιρο που πρεσβεύει ο ΠΑΟΚ είναι μακριά από τον πόλεμο εντυπώσεων, από τους στρουθοκαμηλισμούς και την αλλαζονία
(Είναι πολύ κοντά σε άλλα πράγματα, δεν θα μας κάνετε εσείς να χάσουμε την αληθινή μας ταυτότητα).

Αισθανόμαστε την ανάγκη παράλληλα με τη δική μας ομάδα, να βοηθήσουμε την εξυγίανση ενός ολόκληρου χώρου που πάσχει
(Αφού πρώτοι εμείς κάναμε το βήμα για να πάσχει).

Δεν ζητήσαμε ποτέ την παρουσία των...τανκς για την προστασία της ομάδας μας
(Εδώ πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο),

δεν κλαφτήκαμε σε κανέναν για να μη μας αντιμετωπίζουν σκληρά
(μόνο για να μας σβήσουν τα χρέη, ενώ άνθρωποι που χρωστάνε πολύ λιγότερα πάνε μέσα),

δεν δυναμιτίσαμε το κλίμα με ανακοινώσεις και ψευτοπαληκαριές
(δεν φταίμε εμείς για τις δηλώσεις των και καλά οπαδών μας, λειτούργησαν αυτεπάγγελτα)

και μεις κι όμως οι φιλαθλοί μας πάλι αντιμετωπίστηκαν ως... κατηγορούμενοι μέχρι αποδείξεως του εναντίου!
(Μάνα μη λύπασαι, μάνα μη μου κλαις),

Ας συναισθανθούν όλοι επιτέλους τη δική τους ευθύνη
(όπως κάνει ο μΠΑΟΚ τόσα χρόνια) ,

μα περισσότερο ας σταματήσουν πλέον οι Αστυνομικές Αρχές να επιδεικνύουν επιλεκτική ευαισθησία εναντίον των φιλάθλων μας
(μπας και πάει κανένας από τους δικούς μας φυλακή).

Εμείς σας αποδείξαμε ότι προχωρήσαμε στην αυτοκάθαρση
(με τον πιο εμφανή τροπο, γροθιά Γκαρσία σε Ντιόγο, φτυσιά Κονσεϊσάο σε Ντάρμπισαϊρ, γροθιά Κονσεϊσάο σε Τζόρτζεβιτς).

Κάντε το κι εσείς, απομακρύνοντας τους ανίκανους και τους υποτελείς
(Να μας δείξετε τον τρόπο γιατί εμείς είμαστε το ίδιο ανίκανοι και υποτελείς για να το κάνουμε).

ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΑΓΑΝΕ ΜΑΣ ΠΗΡΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΒΟΔΙ...

Υ. Γ. : Κάτι άκουσα και για μια Βουλγαρικη σημαία υψωμένη μέσα στην Τούμπα... Αν είναι αλήθεια... : ΡΕΕΕΕΕ μαζευτείτε ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ...

Εβίβα.

Δύο ραντεβού για σήμερις. Για δουλειά. Άντε να δούμε...

Κι από Δευτέρα φτου κι απ'την αρχή. Δεν βαριέσαι. Σε δουλειά να βρισκόμαστε.

Σου βρήκα και φώτο βρε να γελάσεις:



Κατόρθωμα ημέρας : Δεν αγχώνομαι (αντιστέκομαι σθεναρά)

Τραγούδι ημέρας :



Μεγάλο κομμάτι...

Αρλούμπες.

Θέλω να φύγω. Όχι απλώς για ταξιδάκι. Μόνιμα. Θέλω να τα παρατήσω να πάω για άλλα. Έλεγα να πάω Κρήτη. Έλεγα να πάω Άνδρο. Έλεγα να πάω Αυστραλία. Ο άντρας μου είναι Κρητικός. Ζούσε για 15 χρόνια στην Αυστραλία. Άρα τα κατατόπια τα ξέρει. Αλλά δεν γουστάρω να παραιτηθώ από τις προσπάθειες που κάνω εδώ. Δεν τα έχω παρατήσει ποτέ και σε τίποτα. Αλλά για όλα υπάρχει η πρώτη φορά.

Κατόρθωμα ημέρας : Πήρα εφημερίδα και άρχισα να ψάχνω για δουλειά. Για πέμπτη φορά εδώ και ένα μήνα.

(κατόρθωμα είναι αυτό; τεσπα)

Τραγούδι ημέρας :