Παρασκευή 15 Μαΐου 2009

Κοιτάζω πίσω... (για λίγο)

Πανελλαδικές αναγνώστη μου. Τρέχουν όλα τα νέα παιδιά. να διαβάσουν, να δώσουν, να γράψουν καλά.

Αλλά στο μυαλό τους δεν έχουν το να γράψουν καλά για το μέλλον τους, για την προσωπική τους επιτυχία.

Τι θα πω στη μαμά, στο μπαμπά.... Τόσους μήνες φροντιστήριο πληρώνανε. Πώς να τους απογοητεύσω...

Εγώ αναγνώστη μου δεν μπόρεσα να δώσω πανελλαδικές όπως κάναν οι περισσότεροι συμμαθητές μου.

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι απαίσιο. Κι όταν λέω απαίσιο αναγνώστη μου, δεν εννοώ αισθητικά. Ήταν μεγάλο σπίτι. Με το τζάκι του, με τις μπαλκονάρες του. Τα μεγάλα δωμάτια.

Ήταν απαίσιο γιατί δεν άντεχες να ζεις μέσα σε αυτό.

Δεν επιτρεπόταν να βλέπεις τηλεόραση χωρίς να πάρεις άδεια.

Δεν επιτρεπόταν να γελάς δυνατά.

Δεν επιτρεπόταν να λες τη γνώμη σου.

Το παιχνίδι απαγορευόταν τις καθημερινές. Άντε λίγο το Σάββατο το απόγευμα. Την Κυριακή έπρεπε να διαβάζεις.

Οποιαδήποτε παράβαση μεταφραζόταν σε πολύ σκληρή τιμωρία.

Πρώτα τις έτρωγες γερά. Μετά υποχρεωνόσουν να περάσεις όλο το απόγευμα στο δωμάτιό σου, χωρίς να σου μιλάει κανείς. Μετά έπρεπε να ζητήσεις συγνώμη που έφερες αναστάτωση στο σπίτι, που προκάλεσες την τιμωρία σου και να βρεις τρόπο να επανορθώσεις.

Ο πατέρας μου ήταν ματσό (είχε λεφτά). Θεωρούσε λοιπόν ότι ήταν κάτι σαν πρωθυπουργός, αφού είχε μεγαλώσει σε μεγάλη φτώχια και ήταν αυτοδημιούργητος και αποκαταστημένος πια.

Δούλευα στην επιχείρηση του πατέρα μου (καθάριζα πατάτες, κρεμμύδια και γενικά παιδί για όλες τις δουλειές) αλλά δεν μου έδινε λεφτά.

Δύο χρόνια πριν τις πανελλήνιες άρχισαν να γίνονται διάφορα στο σπίτι. Το αποκορύφωμα ήρθε λίγες βδομάδες πριν τις πανελλήνιες.

Ο πατέρας μου έφυγε από το σπίτι αφήνοντας τεράστια χρέη πίσω του, σαν μοχλό εκβιασμού για να τον παρακαλέσουμε να γυρίσει πίσω.

Έπρεπε να βρω λοιπόν δουλειά, να βοηθήσω τη μητέρα μου με το σπίτι, αλλά και να βρω τρόπο να συνεχίσω το φροντιστήριο αφού το είχε αφήσει απλήρωτο, ώστε να τελειώσω τουλάχιστον το λύκειο.

Πήγα λοιπόν στο φροντιστήριο, ζητώντας να δω τον διευθυντή και ιδιοκτήτη. Του εξήγησα την κατάσταση. Του είπα ότι δεν ζητάω ελεημοσύνη. Μία παράταση χρόνου μόνο. "Θα σας τα δώσω τα λεφτά. Δεν είμαι κλέφτρα. Το μέλλον μου κοιτάω." Αρνήθηκα να κλάψω. Αρνήθηκα να τον παρακαλέσω.

Για οφειλές τριών μηνών αρνήθηκε να με αφήσει να συνεχίσω για άλλον ένα μήνα και να τον πληρώσω σε δόσεις όταν θα τελείωνα.

Οι υπόλοιποι καθηγητές του ζήτησαν να αφαιρέσει από το μισθό του καθενός τις ώρες που θα μου έκαναν μάθημα προκειμένου να καταφέρω να τελειώσω και ίσως να περάσω σε κάποια σχολή.

Αρνήθηκε και πάλι και με έδιωξε από το φροντιστήριο βγάζοντας με ευγενικά έξω από το γραφείο του και κλείνοντάς μου την πόρτα.

Ακόμη και σήμερα δεν είμαι σίγουρη αν ήταν δική του απόφαση ή αν ο πατέρας μου του είχε επιβάλλει να με διώξει.

Έδινα πανελλήνιες και έψαχνα για δουλειά. Διάβαζα ελάχιστα. Τα περισσότερα που έγραφα σαν απαντήσεις ήταν ό,τι θυμόμουν από τις παραδόσεις σε φροντιστήριο και σχολείο.

Πέρασα με τη βάση. Παρολίγο να μην περάσω.

Θέλω να πω, λοιπόν, σε όλα αυτά τα παιδιά, ό,τι κάνετε, να το κάνετε για εσάς. Η όποια επιτυχία ή αποτυχία σας να είναι δική σας.

Επίσης, μην αφήσετε ποτέ τίποτα και κανέναν να μπει εμπόδιο στα όνειρά σας...

Και κοιτάξτε να το χαρείτε όλο αυτό. Μην το βλέπετε σαν γολγοθά γιατί υπάρχουν και χειρότερα...

6 σχόλια:

Σταλαγματιά είπε...

Δεν ξέρω τι θα μπορούσα να πω σε ένα παιδί που μεγάλωσε τιμωρούμενο γιατί απλά γέλασε δυνατά.
Σε ένα παιδί που δεν έζησε την παιδική του ηλικία.
Ναι έχεις δίκιο ότι κάνουμε πρέπει πρώτα να το κάνουμε για εμάς!!
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που έλειπε ποτέ το χαμόγελο οι αγκαλιές και το παιχνίδι και ξέρω πόσο σημαντικό είναι για την ψυχή ενός παιδιού.
Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να βρεις απλόχερα όσα σου στέρησαν !
Μια μεγάλη αγκαλιά για σένα !

Tyler Durden είπε...

συγκλονιστικό, αλλά ελπίζω να έχουν περάσει όλα.

ΛΕΩΝ είπε...

Τα σκληρά χαστούκια που τρώμε στη ζωή...άλλος πολλά άλλος λιγότερα...είναι ανεξίτηλα και αξεπέραστα όταν προέρχονται από τη οικογένειά σου! Σκληρό μάθημα πήρες δελφινούλα μου, από πολύ νωρίς! Απ' ότι βλέπω όμως σιγά-σιγά βρίσκεις τις ισορροπίες σου και το δρόμο για την ευτυχία!Εύχομαι για είναι σύντομη η διαδρομή για το απάνεμο λιμάνι που έχεις ανάγκη!
Πολλά φιλιά!

korinoskilo είπε...

μην κοιτας πισω ....οτι εγινε εγινε και δεν αλλαζει ......

κοιτα μπροστα :))


καλημερες

tsop είπε...

Σου στέλνω της αγάπη μου, μά ζεστή αγκαλιά και σε βεβαιώνω πως οι σπουδές είναι υπερεκτιμημένες. Άσε που πάντα υπάρχει το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο σε περίπτωση που θες να ολοκληρώσεις το εφηβικό σου όνειρο όπως εσύ το είχες σχεδιάσει!!!

Σε φιλώ!!

delfinoula είπε...

Σας ευχαριστώ όλους πάρα πολύ...

Με συγκινείτε βρε.

Φιλιά πολλά.