Τρίτη 26 Μαΐου 2009

Ένα όνειρο τρελό.

Κάποτε, αναγνώστη μου, δεν ονειρευόμουν. Κοιτούσα να περνάω την κάθε μέρα στα γρήγορα.

Δεν ήξερα ότι μπορούσα να ονειρευτώ.

Ευχόμουν να ήταν τα πράγματα διαφορετικά αλλά δεν τολμούσα να κάνω την ερώτηση στον εαυτό μου: "Πώς θα ήθελες να είναι δηλαδή η ζωή σου;"

Ίσως δεν είχα απάντηση.

Σήμερα λοιπόν, παρατηρώ ότι το κάνω συνέχεια.

Έχω ένα όνειρο αυτή τη στιγμή. Το σκέφτομαι συνέχεια. Το φτιάχνω στο μυαλό μου. Του δίνω σχήματα, μυρωδιές, φως.

Δεν θα σου πω πολλά πράγματα. Πάντως συμπεριλαμβάνει την μόνιμη μετοίκησή μου σε νησί. Σε οποιοδήποτε νησί.

Που λες αναγνώστη μου, έχει αρχίσει και ανοίγει η δουλειά.

Ο άντρας μου μου είπε ότι αν στρώσει η δουλειά δεν πάμε πουθενά.

Στην αρχή τσαντίστηκα.

Είχαμε κουβεντιάσει και είχαμε αποφασίσει ότι θα κάνουμε τις δουλειές που ήταν να γίνουν αυτούς τους μήνες, μετά να κανονίσουμε τις διαδικασίες και να φύγουμε.

Είχα αρχίσει να σκέφτομαι ότι επιτέλους θα σπούδαζα, θα έκανα τα μαθήματα κεραμικής, σχεδίου και ζωγραφικής που από παιδί παρακάλαγα να κάνω.

Μετά πάλι τούμπα...

Αλλά σκέφτηκα ότι κι εκείνος δεν είναι σε θέση να ξαναρχίσει τη ζωή του απ'την αρχή. Το έχει κάνει τόσες φορές.

Κι αν εμένα με έχει ζαλίσει η αίγλη μιας νέας ζωής, μιας νέας αρχής, μακριά από επώδυνες καταστάσεις, πρέπει συνέλθω και να σκεφτώ κι εκείνον.

Είπα στον άντρα μου ότι αν δεν φύγουμε τουλάχιστον ας κεντράρουμε σε ένα στόχο, στο να πάμε σε ένα νησί, να κάνουμε πράγματα που μας αρέσουν, επιτέλους.

Να ηρεμήσουμε.

Μου υποσχέθηκε ότι θα το βάλουμε στόχο, μόλις καταφέρουμε να βγούμε από το λούκι.

Έχω κάτι στο μυαλό μου, που αν το καταφέρω... Τα πάντα όλα...

I have a dream που λέει... Ακριβώς αυτό έχω κι εγώ...


2 σχόλια:

Matriga είπε...

Δελφινούλα μου γλυκιά και αγαπημένη, σου εύχομαι να εκπληρωθεί το όνειρο σου αυτό και πολλά περισσότερα!
Πολύ καιρό τώρα θέλω να σε ρωτήσω ποιο είναι το νησί στη φωτογραφία του τίτλου σου. Eκεί θέλεις να πάτε;

Αφιερωμένο εξαιρετικά:

Θάλασσα πλατιά
σ' αγαπώ γιατί μου μοιάζεις
θάλασσα βαθιά
μια στιγμή δεν ησυχάζεις
λες κι έχεις καρδιά
τη δικιά μου, την μικρούλα, τη φτωχιά

Όνειρα τρελά
που πετούν στο κύμα απάνω
φθάνουν στην καρδιά
και τα νιάτα μας ξυπνάνε
'Ονειρα τρελά
και οι πόθοι φτερουγίζουν σαν πουλιά

Giorgia_is_coming_to_town είπε...

Σε καταλαβαίνω,είναι λογικό να αναζητάς την πρόκληση σε κάτι καινούργιο. Αλλά επειδή οι αλλαγές καμιά φορά κρύβουν παγίδες, ο μόνος λόγος να μην σε πονέσουν είναι να τις έχετε αποφασίσει μαζί με τον καλό σου. Σου μιλάω εκ πείρας. Τα φιλιά μου.