Δεν μου κάνει, μια άλλη μήπως έχετε;

Ώρες ώρες νομίζω ότι ψάχνομαι να στενοχωρηθώ…

Αλλά δεν φταίω εγώ, φταίει το σύστημα….

Όλοι έχουν ζήσει το δράμα τους…

Ε, κι εγώ έχω ζήσει το δικό μου.

Το δικο μου λέγεται ῾τα πρώτα 21 χρόνια της ζωής μου῾.

Άσχημα χρόνια, πολύ ξύλο μέχρι τα 17.

Πολλές άσχημες καταστάσεις, αδιέξοδες.

Αλλά είναι περασμένες καταστάσεις που τις έχω κάπως αποβάλλει από μέσα μου.

Χάρη φυσικά στον άντρα μου.

Δυστυχώς όμως υπάρχει ένα άτομο που πάντα καταφέρνει να με γυρίζει πίσω.

Η μάνα μου.

Τη μάνα μου κάποτε τη λάτρευα.

Την σεβόμουν, την εκτιμούσα.

Την θεωρούσα άτομο ηθικό, υπεράνω κάθε υποψίας.

Μέχρι που κάποια μέρα, μετά από πολλά γεμάτα κακία σκηνικά, γύρισα και την κοίταξα και είδα αυτό που ήταν πραγματικά.

Κι έφαγα χοντρή φόλα.

Ξέρεις εγώ πάντα είχα ένα κακό ελάττωμα.

Από παιδάκι μιλάμε.

Έπλαθα τους ανθρώπους γύρω μου, στο κεφάλι μου.

Όχι όπως ήταν, αλλά όπως ήθελα να είναι.

Έπαιρνα τα καλά τους στοιχεία, τα μεγένθυνα.

Και έβρισκα πάντα μια καλή δικαιολογία για τα ελατώματά τους.

Ἕχει περάσει δύσκολα παιδί, γι᾽αυτό γίνεται κακός ο μπαμπάς.῾

῾Την πιέζει ο μπαμπάς, γιἀυτό φεύγει συνέχεια η μαμά από το σπίτι.῾

Αλλά κάποια στιγμή έφαγα τις φόλες τις πολλές, σε συνδυασμό με την ενηλικίωσή μου και είδα τα πράγματα έτσι όπως ήταν.

Εγώ, που λες αναγνώστη μου, με τον άντρα μου έχουμε διαφορά ηλικίας 25 χρόνια.

Όταν τον γνώρισα ήμουν 21 κι εκείνος 46.

Θα μου πεις και τι έγινε. Ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά.

Συμφωνούμε απόλυτα.

Αλλά αυτό έγινε το πάτημα να μου κάνουν όλοι (οι αδελφές μου, ο αδελφός μου, οι δεσμοί τους και η μάνα μου) επίθεση.

Δριμύτατη θα έλεγες.

Από παιδί εγώ πάντα έκανα πίσω.

Κάτι τους πείραζε, αμέσως θα το άλλαζα.

Σε αυτό το θέμα όμως δεν θα άφηνα κανέναν να ανακατευθεί.

Γιατί ήξερα καλά ότι αν ο άντρας μου ήταν 80 αλλά είχε φράγκα, θα παραγγέλναν τα κοφέτα και θα κλείναν την εκκλησία με όλους τους πολυελαίους αναμμένους.

Ένα βράδυ μας κάλεσαν (εμένα και τον άντρα μου ντε) να πάμε να φάμε όλοι μαζί για το του νοου ας μπετερ.

Κάτσαμε, αρχίσαμε να τρώμε και μιλάγαμε για τις ειδήσεις που ακούσαμε ή διαβάσαμε.

Ήμουν νευρική χωρίς να ξέρω γιατί.

Κάποια στιγμή άρχισε η επίθεση στον άντρα μου.

Δεν θυμάμαι πώς άρχισε ο καβγάς, ούτε πολλά από αυτόν.

Αυτό που θυμάμαι πολύ έντονα ήταν τις σκέψεις στο κεφάλι μου με την πρώτη ανεβασμένη σε ένταη φωνή που άκουσα.

῾Παγίδα῾ σκέφτηκα. Μια λέξη.

῾Θέλουν να τον φάνε για να φύγει῾.

Δεν μιλούσα καθόλου.

Είχα παγώσει.

Στα 3 λεπτά του καβγά ο άντρας μου γυρνάει και μου λέει ῾5 minutes to go῾.

Μου έδινε την επιλογή αν θα έμενα εκεί ή αν θα έφευγα μαζί του με ό,τι αυτό συνεπαγόταν.

Τους κοίταξα όλους και έβλεπα μόνο το πόσο πολύ θέλανε να τον κάνουν να φύγει.

Και μετά είδα την κακία τους.

Ντράπηκα.

Σηκώθηκα επάνω, του πήρα το χέρι.

Μούγκα στη στρούγκα όλοι.

Τον πήρα και φύγαμε.

Μετά από κανά διβδόμαδο η μάνα μου μου ζήτησε να πάω να τη δω.

Ήξερα τι θα συναντήσω πριν καν κλείσω το τηλέφωνο.

Το τρίο Στούτζες με περίμενε στα νύχια.

Μπήκα μέσα και άρχισε η ιερά εξέταση.

Η μεσαία αδελφή:

Ἑίπαμε να κάνεις ένα καλό γαμήσι, να πιεις ένα κρασί, να πας μια βόλτα, να δεις και κάτι άλλο. Αλλά όχι και να μείνεις μαζί του῾

Η μεγάλη αδελφή:

῾Πώς θα σε συντηρήσει; Ούτε σπίτι έχει, ούτε λεφτά. Καταρχάς σε πέντε χρόνια δεν θα μπορεί να σε γαμήσει. Θα παλεύεις να του τον σηκώσεις῾

Η μάνα:

Ἁν τον παντρευτείς δεν θα έρθω στην εκκλησία. Αν κάνεις παιδί μαζί του δεν θα έρθω ούτε στο νοσοκομείο.῾

Τις άφησα να μιλάνε αρκετή ώρα.

Όταν άρχισε το σίριαλ τις επαναλήψεις...

῾Τελειώσατε; Λοιπόν. Είμαι μαζί του. Τέλος. Κουμάντο στα παιδιά σας εσείς οι δύο. Κι εσύ να μη μιλάς. Ο πρώτος σου άντρας σε πέρναγε 25 χρόνια και τον δεύτερο τον περνούσες εσύ 10. Μόκο λοιπόν και τα μάτια στις καμπούρες σας. Εγώ ούτε έγκυος στα 16 έμεινα, ούτε παντρέυτηκα ένα μαλάκα να τον κυνηγάω να φερθεί σαν άντρας με οικογένεια. Κι αν φάω τα μούτρα μου, χάρη θα σας κάνω. Θα έχετε να συζητάτε για την επόμενη πενταετία.῾

Κι έφυγα.

Πολλά σκαμπανεβάσματα μετά από αυτό.

Μέχρι που κάποια στιγμή η μάνα μου άρχισε τα γνωστά της κόλπα.

Η μάνα μου σ᾽εμένα, δεν ξέρω τι κάνει στἀδέρφια μου, φέρεται σαν να είμαι γκόμενος.

Δηλαδή.

Σε συμβουλεύει να κάνεις κάτι, που είναι μια πίπα. Λάθος καραμπάμ όμως.

Αλλά εξυπηρετεί τον όποιο σκοπό έχει βάλει στο κεφαλάκι της.

Κουνάς το κεφάλι συγκαταβατικά για να μη σου ζαλίσει τον έρωτα.

Μετά στο βάζει σαν όρο για κάτι που εκείνη θεωρεί ότι εσύ θες.

Εσύ ξύνεις τ᾽από κάτω σου.

Μετά σου κάνει μούτρα.

Εσύ τη γράφεις πανηγυρικά.

Μετά σταματάει να σου μιλάει, δεν ανοίγει την πόρτα όταν της χτυπάς, σε λούζει με στολίδια στ᾽αδέλφια σου ( τα οποία σε παίρνουν και τηλέφωνο να σου πουν πόσο κακή κόρη είσαι) και σε περνάει γεννεές δεκατέσσερις όπου σταθεί κι όπου βρεθεί.

3 χρόνια δεν μου μιλούσε.

3 χρόνια δεν σήκωσε το τηλέφωνο να πάρει να δει αν ζω ή αν πέθανα.

Όταν έφυγα για Αυστραλία, δεν είπα σε κανέναν τίποτα.

Οι συγγενείς του άντρα μου (που με αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή) με παρακάλαγαν να πάρουν ένα τηλέφωνο έστω μία από τις αδελφές μου να τους πουν ότι είμαι καλά.

Δεν ήθελα να ξέρουν που είμαι.

Όσο ήμουν μακριά ήμουν καλά.

Δεν σκεφτόμουν τα άσχημα του πριν, σκεφτόμουν τι θα κάνω για να έρθουν όμορφα πράγματα στο μέλλον.

Όπως με έμαθε ο άντρας μου να κάνω.

Κάποια στιγμή, στο τρίμηνο αφού ήρθαμε Αυστραλία, ο άντρας μου με παρακάλεσε να κάνω κάποιου είδους επαφή μαζί τους να δουν ότι είμαι καλά μην πάνε και σε καμιά αστυνομία.

Έστειλα ένα γράμμα δηλώνοντας ότι ήμουν καλά και παρέχοντας μία ηλεκτρονική διεύθυνση για την περίπτωση που κάτι σοβαρό συνέβαινε.

Κυριακή του Πάσχα 2010, ο άντρας μου πήρε το κινητό μου, κάλεσε τον αριθμό του σπιτιού της μάνας μου και μου πέταξε το κινητό, ενώ ακουγόταν η φωνή της μάνας μου σαν υστερική να φωνάζει το όνομά μου.

Είχε ακούσει τα μπινελίκια που του έριχνα και κατάλαβε ότι ήμουν εγώ.

Πέρισυ τον Ιούλιο, η καλή μου μητερούλα, μου ανακοίνωσε ότι θα ερχόταν για δύο εβδομάδες στην Αυστραλία να με δει, τον Σεπτέμβριο.

Ένα απόγευμα, μου έστελνε μηνύματα μέσω φατσόμπουκου, συζητάγαμε μαλακίες.

Την επόμενη μέρα της στέλνω κάτι.

Δεν απαντάει.

Την παίρνω τηλέφωνο.

Δεν απαντάει.

Μιλάει σε άλλους στο φατσόμπουκο, αλλά όχι με μένα.

Μέχρι και την 24η Ιανουαρίου φέτος δεν μου μιλούσε.

Σοβαρά. Ούτε τηλέφωνο να δει τι κάνω, ούτε μήνυμα. Τίποτα.

25 Ιανουαρίου είχα γενέθλεια.

Λαμβάνω λοιπόν μήνυμα από αυτήν και τον αδελφό μου ῾Χρόνια Πολλά῾

Δεν απαντάω.

Στέλνουν κι άλλα.

Νάδα.

Παίρνουν τηλέφωνο.

Νιέντε.

Το κουβεντιάζω με τον άντρα μου.

Ε: Όταν δεν τους μιλάω είμαι καλά. Μόλις τους μιλήσω, πισωγυρίζω. Με πάνε πίσω. Πρέπει να υπολογίσω το πώς σκέφτονται αυτοί και να προσαρμόζω τις απαντήσεις μου για να μη τσακωθώ. Χάριν ποιας αγάπης να το κάνω αυτό; Της δικής τους; Αφού χεσμεντέν με έχουνε. Μόνο όταν εξαφανίζομαι λυσσάνε.

Α: Είναι μάνα σου. Αξίζει να ξέρει ότι είσαι καλά. Πρέπει να ξέρει ότι είσαι καλά.

Με αυτό πήρα μια απόφαση.

Έστειλα προχθές ένα μήνυμα στο οποίο της έγραφα ότι είμαι καλά αλλά δεν θέλω καμία επαφή προς το παρόν. Ότι θα της έστελνα ένα μήνυμα κάθε τόσο να της λέω ότι είμαι καλά κι ότι αν με πάρει τηλέφωνο ή μου στείλει μήνυμα δεν θα απαντήσω.

Χθες η μεγάλη μου αδελφή με πήρε 27 (σοβαρά μιλάω) φορές τηλέφωνο σε διάστημα 3 ωρών.

Και ένα μήνυμα από την μητέρα μου με πολλά θαυμαστικά ότι η αδελφή μου με έπαιρνε τηλέφωνο.

Πράγμα που με βγάζει στο πανεύκολο συμπέρασμα ότι:

Διάβασαν το μήνυμα.

Μαζευτήκανε στο σαλόνι οι τρεις τους.

Συγκλήθηκε το συμβούλιο.

Αποφάσισαν ότι ο καλύτερος τρόπος να αναθεωρήσω ήταν να με τρομάξουν.

Πώς θα με τρομάξουν;

Απανωτά τηλεφωνήματα σαν να συμβαίνει κάτι σοβαρό τύπου Ἡ μαμά είναι στο νοσοκομείο῾ (χτύπα ξύλο).

Γιατί όταν πήρα πίσω εγώ, δεν απαντούσε.

Στην πουτάνα, πουτανιές δηλαδή….

Μόλις τους διέγραψα όλους από το φατσόμπουκο και σκέφτομαι πολύ σοβαρά να αλλάξω και αριθμό τηλεφώνου.

Ξέρεις τι νιώθω;

Τύψεις .

Λίγες όμως.

Πολύ πολύ λίγες.

Και μια ηρεμία που τη βλέπω ναῤχεται.

Και ξέρεις τι ανάγκη το᾽χω;

Σκέφτομαι και γράφω.

Έχει βάλει στο κανάλι Classics του Foxtel (συνδρομητική, εδώ δεν έχει πολλά κανάλια δωρεάν αναμετάδοσης, 5-6 και πολλά λέω) το έργο με την Βαρβάρα Στρέιζαντ και τον Ρομπέρτο Ρέντφορντ ῾The way we where῾ (δεν θυμάμαι ελληνικό τίτλο).

Αυτή η ταινία πάντα με εκνευρίζει ασύστολα.

Πάντα βρίζω και κλαίω στο τέλος.

Γιατί μπορούσαν να τα έχουν καταφέρει μια χαρά και τα κάνανε σκατά.

Για μένα το να είσαι με έναν άνθρωπο έχει την απλή του πλευρά αλλά και την πολύπλοκη.

Εξηγούμαι.

Η απλή μεριά είναι το να περνάς καλά κι εσύ κι ο άλλος.

Το σεξ, η πλακίτσα, το καλαμπούρι, να μαγειρέυουμε μαζί, να κάνουμε πράγματα μαζί, να γελάμε, να συζητάμε.

Η πολύπλοκη μεριά είναι το να κάνεις πράγματα για τον άλλο.

Το να προσφέρεις.

Το να εκφράζεις την αγάπη σου με τον τρόπο που την εννοείς.

Αυτό είναι το κομμάτι που ο καθένας μας το πιάνει διαφορετικά.

Άλλος λέει ότι αγαπάω σημαίνει αφήνω τον άλλο ελεύθερο, δεν τον καταπιέζω .

Άλλος ότι τον δέχομαι όπως είναι.

Άλλος να είμαι εκεί στα εύκολα και στα δύσκολα.

Κοινώς η λέξη αγάπη έχει διαφορετικό νόημα για τον καθένα.

Για κάποιους είναι όλα τα παραπάνω μαζί (moi!)

Απλά όλοι μας κάπου κολλάμε, κάπου επιμένουμε.

Για κάποιους δεν έχει καν νόημα.

Δεν την ψάχνουν καν.

Δεη γκοου γουιθ δε φλοου που λένε.

Αλλά αυτοί είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.

Έβλεπα λοιπόν που λες το εργάκι (το παραπάνω, όχι τσόντα, συγκεντρώσου) και σε μια σκηνή του έργου έχουν χωρίσει αυτοί οι δύο και συζητάνε τι μπορούν να κάνουν στην περίπτωση που τα ξαναβρούνε να μην τα ξανακάνουνε σκατά.

Στην ερώτηση αυτηνής για το τι πρόβλημα υπάρχει, αυτός της απαντά ότι τον πιέζει πολύ.

Κι αυτή απαντά ότι θέλει το καλύτερο γιἀυτόν, γιἀυτό τον πιέζει.

Ταυτίστηκα.

Χαζό θα μου πεις.

Να ταυτίζομαι με ταινίες και ανύπαρκτους χαρακτήρες.

Αλλά συμβαίνει.

Είμαι 6 χρόνια με τον άντρα μου.

Με τον οποίο είμαι καψούρα.

Ερωτευμένη, καβλωμένη, καψουριάρα όσο δεν πάει.

Ο άντρας μου εκφράζει την αγάπη του με το να προσπαθεί να με κάνει καλύτερη.

Χρησιμοποιεί την πείρα και την γνώση του για να ξυπνάει εμένα.

6 χρόνια που λες, εκείνος πιέζει.

Πιέζει να γίνω καλύτερη νοικοκυρά, καλύτερη επαγγελματίας, καλύτερη γκόμενα.

Τα πρώτα 2 χρόνια οι όποιοι καυγάδες μας ήταν γιἀυτό το θέμα.

Εκείνος να πιέζει κι εγώ να επαναστατώ.

῾Δεν γουστάρεις, διώξε με῾ να λέω εγώ.

῾Δεν είναι θέμα αν γουστάρω ή όχι, είναι θέμα να φτάσεις τις δυνατότητές σου. Να γίνεις αυτό που γεννήθηκες να είσαι. Να φτάσεις το ζενίθ σου. Να διώξεις τους φόβους σου και να φτάσεις το στόχο. Βλέπω ότι μπορείς, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν προσπαθείς῾ να λέει εκείνος.

Εγώ όμως είμαι και πολύ εγωίστρια.

Δεν αντέχω να σου πω ῾δεν μπορώ῾.

Δεν έχω χειρότερο πράγμα από το να αρχίσω κάτι και να το παρατήσω στη μέση γιατί δεν μπόρεσα να το κάνω.

Γιατί βαρέθηκα, δεν γούσταρα, δεν μ᾽άρεσε δεν έχω θέμα.

Αλλά αν το παράτησα γιατί δεν είχα τις ικανότητες να το κάνω, μπορώ να πάω να φουντάρω από κανά μπαλκόνι.

Γιἀυτό και είμαι ολίγον τι κολώστρα στο να αρχίσω κάτι.

Αν δεν είμαι έστω και υποψιασμένη ότι μπορώ να κάνω κάτι, δεν δοκιμάζω καν.

Αυτό τον άντρα μου μπορεί να τον τρελάνει.

Σαν τη δουλειά που κάνω τώρα.

Έμεινα χωρίς δουλειά πέρισυ τον Δεκέμβρη.

Παρένθεση:

Πήγα και της έδωσα (της εργοδότριας) τις στάνταρ (βάση νόμου έτσι πρέπει να κάνεις) 2 εβδομάδες προθεσμία γύρω στις 15 του Δεκέμβρη.

Λέω θα σταματήσω εκεί γύρω στα Χριστούγεννα, θα έχω μαζέψει και κανά φραγκάκι να τη βγάλουμε μέχρι να ξαναβρώ δουλειά.

Αμ δε!

Με απέλυσε γιατί είχα το θράσσος να παραιτηθώ.

Σοβαρά μιλάω.

Είχε ένα μαλάκα εκεί μέσα που επειδή την πήδαγε μας έκανε το αφεντικό όταν έλειπε αυτή.

Της είπα ότι αν μου ξαναμιλήσει έτσι αυτός, θα του χώσω το κεφάλι στην μηχανή του καφέ.

Τον μάζεψε.

Μέχρι που μια μέρα κάτι μου είπε χοντρό για την Ελλάδα (δεν θυμάμαι κιόλας πάει καιρός) και τον πήρε ο διάολος.

Όταν τους έβαλα και τους δύο κάτω να το λύσουμε, αυτή μου το έπαιξε Πόντιος Πιλάτος.

῾Δικό σας θέμα, εγώ δεν πρόκειται να ασχοληθώ καθόλου῾.

Ε και της είπα κι εγώ σου δίνω δύο εβδομάδες προθεσμία να βρεις άλλο άτομο.

Με πήρε τηλέφωνο δυο μέρες μετά να μου πει ότι δεν της αρεσε που παραιτήθηκα ενώ αυτή μου έκανε τη χάρη να με πάρει στη δουλειά.

Την πήρε κι αυτή ο διάολος και ήρθε στα ίσα της.

Αλλά εγώ και χωρίς δουλειά έμεινα και χωρίς φράγκο τα Χριστούγεννα.

Κλείνει η παρένθεση.

Μου σύστησε λοιπόν η Τ. (βλέπε σειρά προηγούμενων ποστ) μία που κουμαντάριζε ένα δικηγορικο γραφείο στο οποίο έψαχναν ρεσεψιονιστ.

Με πήρανε.

Αλλά παρτ τάιμ.

Τρεις εβδομάδες μετά συζητάω με τους συνεταίρους (δύο δικηγόροι, ένας Έλληνας και ένας Αυστραλός) να μου πουν τι θα γίνει στο μέλλον, αν δηλαδή θα είμαι φουλ τάιμ αλλά μου λένε μόνο παρτ τάιμ.

Τους ενημερώνω ότι θα ψάξω για άλλη δουλειά και την επόμενη μέρα με περίμεναν τρεις φάκελοι.

Οι δύο είχαν συστατικές επιστολές, με τα καλύτερα λόγια μέσα, από τους δύο συνέταιρους με σφραγίδες και υπογραφές.

Ο άλλος ένα χαρτζιλικάκι για τα έξοδα της ανεύρεσης εργασίας.

Έκατσα λοιπόν κι έφτιαξα ένα βιογραφικό που δεν πολυβλεπότανε (τώρα που το θυμάμαι).

Το έστειλα με μειλ, πήγα σε μερικές συνεντεύξεις αλλά τον κατάπια (όχι απλώς τον ήπια).

Έρχεται ο άντρας μου σπίτι μια μέρα και μου λέει ότι πρέπει να βρω επειγόντως καλή δουλειά γιατί δεν τη βγάζουμε.

Μου την ψιλοχοντροείπε ότι δεν σοβαρολογώ, ότι μαλακίζομαι κλπ. κλπ.

Κλάμα εγώ, στενοχώρια.

Σκεφτόμουν λοιπόν τι πιο δραστικό από το να παίρνω τηλέφωνα και το να πηγαίνω σε συνεντεύξεις μπορούσα να κάνω;

Πήγα για δουλειά στο δικηγορικό (δεν είχα και υπολογιστή) και έφτιαξα άλλο βιογραφικό.

Σούπερ ντούπερ ουάου, με γραφικά, με πολλές λεπτομέρειες, με τις επιστολές επάνω.

Χαμός σε λέω.

Εκτύπωσα 15 τον αριθμό.

Την άλλη μέρα δεν δούλευα.

Ξύπνησα στις 6.

Έφυγα στις 7.

Περπάτησα όλη τη γύρω περιοχή από το σπίτι και όπου έβλεπα λογιστικό γραφείο, μεσιτικό γραφείο, τράπεζα, δικηγορικό έμπαινα μέσα κι έδινα βιογραφικό ή ακόμη κι επιτόπου συνέντευξη.

Περιζήτητη η δικιά σου.

Στον άντρα μου είπα τι είχα κάνει αφού είχα πάει σπίτι.

Εντυπωσιάστηκε το παιδί μου. Με είδε στην επίθεση και φτιάχτηκε.

Την άλλη μέρα με παίρνει τηλέφωνο ο σημερινός μου διευθυντής (με τον οποίο έχω πολύ σοβαρή συζήτηση την Δευτερά, αλλά δεν είναι της παρούσης) και μου ζητάει ραντεβού για να μιλήσουμε.

Έλληνας, πράγμα που με έκανε πολύ επιφυλακτική.

Αλλά δεν με έπαιρνε καθόλου να μουρμουρίσω.

Πήγα λοιπόν στο ραντεβού και συνάντησα αυτόν κι άλλο ένα στέλεχος εκεί.

Μπήκαμε στο γραφείο και αρχικά προσπάθησε να με κάνει να ψαρώσω.

Όταν είδε ότι δεν κούνησα βλέφαρο, μπήκε στο ψητό.

῾Αυτό που μου άρεσε και σε πήρα τηλέφωνο, είναι ότι είσαι μαγκάκι. Μπήκες μέσα, είπες είμαι αυτή, αν θέλετε πάρτε με τηλέφωνο. Ειδικά για κάποια που έχει έρθει πρόσφατα στην Αυστραλία αυτό έιναι κάτι σπάνιο. Εγώ σε θέλω στη δουλειά, αλλά πρέπει να περάσεις από συνέντευξη με την διευθύντρια προσωπικού, με την οποία πρέπει να μιλήσεις μόνο αγγλικά. Αν δεν σε δεχθεί εκείνη, δεν μπορώ να κάνω τίποτα εγώ. Μπορείς;῾

Άρχισα να μιλάω στα αγγλικά και του έπεσε το σαγόνι στο πάτωμα.

Κλείσαμε ραντεβού με την Διευθύντρια προσωπικού μια εβδομάδα μετά.

Μιάμιση ώρα συνέντευξη.

Μόνο τι ζώδιο είμαι δεν με ρώτησε.

Υποθετικές καταστάσεις, ερωτήσεις γνώσεων, ερωτήσεις εμπειρίας.

Βγήκα έξω απογοητευμένη.

Η δουλειά πάρα πολύ καλή.

Είχαν κάνει αιτήσεις και άτομα από το εξωτερικό (τους πήραν συνέντευξη μέσω Skype).

Γύρω στα 40 άτομα είχαν κάνει αίτηση για την δουλειά.

Δεν ήμουν ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα.

Πίστευα ότι έπρεπε να τα έχω πάει καλύτερα.

Αλλά έπαθα και το άλλο.

Η δουλειά αυτή είναι σε έναν τομέα που εγώ δεν είχα καθόλου πείρα.

Το φοβήθηκα.

Σε σημείο που σκεφτόμουν ότι ακόμη και να μου τη δώσουν τη δουλειά καλύτερο θα ήταν να μην τη πάρω από φόβο μη τα κάνω σκατά.

Μόνο που σκεφτόμουν την περίπτωση να μην την πάρω την δουλειά, με έπιανε η καρδιά μου γιατί θα απογοήτευα τον άντρα μου.

Κι όταν σκεφτόμουν να την πάρω σκεφτόμουν τι σκατά θα έκανα για να μην περάσω καν το κατώφλι.

Σχιζοφρένεια μιλάμε.

Δυο μέρες μετά με πήρε τηλέφωνο η διευθύντρια.

῾Καταρχάς να σου πω ότι η συνέντευξη μαζί σου ήταν εξαιρετική, από τις καλύτερες που έχω κάνει ποτέ. Πήρα τηλέφωνο και τους προηγούμενους εργοδότες σου, οι συστάσεις σου είναι καταπληκτικές῾

Τώρα θα πει ῾αλλά δεν μας κάνετε῾ έλεγα μέσα μου.

῾Δεν έχω άλλη επιλογή παρά να σου δώσω τη θέση᾽.

Ο άντρας μου δίπλα μου με σκούνταγε.

Είχα μείνει παγωτό.

Την ευχαρίστησα, μου έδωσε οδηγίες για τα απαραίτητα χαρτιά που έπρεπε να βγάλω πριν να πιάσω δουλειά και κλείσαμε.

Πρώτη φορά ούρλιαζα έτσι για δουλειά.

Μετά με έπιασε η τρομάρα.

Το λέω στον άντρα μου.

Με αγριοκοίταξε.

῾Ξεκολλά῾

Όταν βγήκα από το σπίτι εκείνο το πρωί για να πάω πρώτη μέρα στη νέα μου δουλειά, τρέμανε τα πόδια μου.

Τρεις διπλούς εσπρέσσο κι οκτώ τσιγάρα έκανα απἔξω, μιας κι είχα πάει τρία τέταρτα πιο νωρίς.

Μόλις πάτησα όμως το πόδι μου μέσα….

Θυμήθηκα τον άντρα μου κι όλα όσα μου λέει όταν κολώνω.

Κοντά ένα χρόνο μετά…

Σκέφτομαι ότι, αν, αναγνώστη μου, δεν με πίεζε έτσι ο άντρας μου, ακόμη στα καφέ και στις μαλακίες θα ήμανε.

Ευχαριστώ τσυχή τσι τσυχής μου!

Είμαι εδώ...

Νεύρα που δεν είμαι εκεί….



Ντροπή που δεν είμαι εκεί.



Στενοχώρια που δεν είμαι εκεί.



Σκατά!

Μια πολύ πολύ πολύ κακή κακή κακή κακή ανάρτηση.

Για κείνη.


Είσαι ο λόγος που λένε τις γυναίκες πουτάνες.

Είσαι η αιτία που σιχάθηκα το φύλο μου.

Είσαι μία τρύπα.

Τρύπα που ρουφάς κάθετι καλό.

Τρύπα που γεννάς ασχήμιες.

Δεν θα στα πω ποτέ στη μούρη σου όλα αυτά.

Υποσχέθηκα στους ανθρώπους που πλήγωσες να μην σου μιλήσω.

Αλλά κάπως πρέπει να τα βγάλω από μέσα μου όλα αυτά.

Κι ας ξέρω ότι και να στα έλεγα, εγώ θα πονούσα μόνο.

Όπως πονάω τώρα.

Ξέρεις καλή μου ῾τρύπα῾, κάποια πράγματα δεν τα λέμε αλλά κυρίως δεν τα κάνουμε.

Εσύ, τον τελευταίο τουλάχιστον χρόνο που σε ξέρω, έχεις πει και έχεις κάνει όλα όσα πάντου (από την Καινή διαθήκη και το Κοράνι μέχρι το Κοσμοπόλιταν και τα άρλεκιν) απαγορεύεται να ξεστομίσεις και να κάνεις.

Στενοχωριέμαι για τον γιο σου.

Είναι έτοιμος να προβεί σε πράξεις που μπορούν να του καταστρέψουν τη ζωή, μετά από τις μαλακίες σου.

Στενοχωριέμαι για την κόρη σου, που είναι νέα και δεν θα καταλάβει τα λάθη σου μέχρι τη στιγμή που θα κάνει η ίδια τα λάθη σου.

Γιατί αυτό της μαθαίνεις τώρα.

Στενοχωριέμαι για όλους τους φίλους που μάθανε τι έγινε και έχουν όλοι πάθει πλάκα.

Κάποιοι ίσως χαίρονται κιόλας.

Στενοχωριέμαι (πάρα πολύ) για τον άντρα μου. Που έχει χάσει το μυαλό του, δεν μπορεί να το πιστέψει ότι μπορεί κάτι τέτοιο να έχει συμβεί. Και ειδικότερα να το έχεις κάνει εσύ.

Μα χειρότερα, στενοχωριέται γιατί όλα τα είχε προβλέψει. Το έιχε δει και δεν τον άφησε ο, τότε, άντρας σου να μιλήσει. Γιατί πίστευε ότι είχες ανάγκη από φίλους δίπλα σου την ώρα που εκείνος δεν ήξερε αν θα ζήσει.

Πάντα για σένα. Όλα και πάντα για σένα…

Μα πιο πολύ απὄλα πονάω για αυτόν που ήταν άντρας σου μέχρι πριν από λίγες μέρες. Έχω ένα πόνο στο λαιμό μου, δεν μπορώ να καταπιώ, δακρύζω χωρίς λυγμούς.

Έζησες μαζί του για πάνω από τριάντα χρόνια.

Ταξίδεψες, άνοιξες μαγαζιά, τα´κλεισες, δούλεψες, πόνεσες, γέλασες ΜΑΖΙ ΤΟΥ.

Μα το κυριότερο.

Έκανες παιδιά μαζί του.

Κουβάλησες το αίμα του, το έμπλεξες με το δικό σου και φτιάξατε μαζί όχι έναν άνθρωπο αλλά δύο.

Και τον πούλησες στην πιο δύσκολή του στιγμή.

Και μετά από αυτή.

Και κατά τη διάρκεια.


Για κείνον.


Είσαι άνανδρος.

Είσαι κακόψυχος.

Είσαι ρεζίλι των ανδρών.

Είσαι η ντροπή των ανθρώπων.

Ακόμη και το οξυγόνο που αναπνέεις είναι σπατάλη για το σύμπαν.

Σε κάποιον άλλο, αξίζει περισσότερο.

Υπάρχουν άνθρωποι,
Καλοί Άνθρωποι,
που χάνουν τη ζωή τους κάθε μέρα.

Κι αφήνουν ένα κενό πίσω τους.

Αφήνουν ανθρώπους ανεγγιχτους από την καλοσύνη τους.

Και εσύ ζεις.

Ανασαίνεις, τρως, κινείσαι, υπάρχεις.

Και λερώνεις ό,τι αγγιζεις.

Βρωμίζεις τον κόσμο με την κακία, την παλιανθρωπιά σου.

Και αχρηστεύεις το δώρο που σου δόθηκε.


Την ζωή.



Πρέπει να βγάλεις την καρδιά σου και να την πετάξεις στο δρόμο να την πατάνε τα αυτοκίνητα (ούτε για μεταμόσχευση).

Πρέπει να κόψεις το πουλί σου και να το πετάξεις στις γάτες.

Έφαγες, ήπιες, γλέντησες.

Με τα λεφτά του.

Στο σπίτι του.

Σε γνώρισε στα παιδιά του, στην οικογένειά του, στους φίλους του.

Έβαλες βενζίνη να πας να δουλέψεις, μίλησες στα παιδιά σου στην Ελλάδα, χόρτασες τα μάτια σου με βόλτες χάρη στη δική του γενναιοδωρία.

Χάρη στη δική του καλή καρδιά.

Χάρη στην αθωώτητά του.

Και του πήδηξες τη γυναίκα.

Μάλλον πάλι μες στο σπίτι του.

Ξέρεις δεν υπάρχει λέξη για την αντρική πουτανιά.

Αλλά και να υπήρχε…

Δεν θα έφτανε….



Όπως θα κατάλαβες η Τ. και ο Κ. δεν είναι πλέον ζευγάρι.

Τελικά οι χειρότεροι φόβοι όλων μας επιβεβαιώθηκαν.

Αυτό που με τρομάζει είναι ότι θα τον χάσουμε τον Κ.

Δεν ξέρει να ζει χωρίς την Τ.

Από 18 χρονών πάντα μαζί.

Και τώρα… όλα στο τίποτα.

αχ και βαχ...

Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε.

Έχω νεύρα.

Έχω τις μαύρες μου και τα της απαισιοδοξίας μου…

Στη δουλειά έχω γίνει πασπαρτού.

Και τα έχω πάρει κρανίο.

Σου φέρνω $4,000,000.00 σε 4 μήνες και το μπόνους μου είναι $250.00;;;

Τι πάει να πει είμαι καινούρια;;;

Να πα να γαμηθείς κι εσύ και η ιεραρχία σου…

Τριμάλακα.

Κάτσε να πάρω τα νούμερα αυτά πουθενά αλλού, κολλητά με το βιογραφικό μου και να δεις για πότε θα μου δίνεις $50,000.00 το χρόνο…

Χωρίς τα μπόνους!

Αλλά έχε χάρη που πρέπει να περιμένω άλλο 1 χρονάκι για να το κάνω αυτό.

Μετά, έχετε γεια βρυσούλες.

Και να σε δω τότε προεδράρα, που στα μίτινγκ όλο το όνομά μου λες και ζήτας να είμαι το παράδειγμα όλων.

Αλλά φταίω εγώ ο μαλάκας.

Που δεν αργώ να έρθω.

Που δεν σε παίρνω τηλέφωνο να σου πω ῾δεν θαῤθω, κάτι μου έτυχε῾, να σε αδειάσω να δεις τη γλύκα!

Που όποιο πελάτη δεν μπορείς να χειριστείς , τον στέλνεις σε εμένα και μετά σε παίρνουν τηλέφωνο και ζητάνε εμένα.

Στούκας!

Και στο σπίτι λιγάκι δύσκολα τα πράγματα...

Περνάει δεύτερη κλιμακτήριο ο καλός μου και έχουμε τον τυφώνα μες στο σπίτι.

Του μιλάς ήρεμα, είσαι συγκαταβατική.

Τα παίρνεις κρανίο, είσαι άδικη, γκρινιάρα κλπ.

Έχω θαυμάσει τον εαυτό μου με το πώς το χειρίζομαι το θεματάκι.

Τέτοια αυτοσυγκράτηση μόνο στο φαί την έδειχνα.

Αλλά ευτυχώς δεν είναι συνέχεια έτσι.

Έχει και τις καλές του στιγμές…

Είχα γενέθλεια την περασμένη εβδομάδα και έκανε ό,τι μπορούσε να τα περάσω όμορφα.

Και δαχτυλιδάκι με οπάλι και zippo με χαραγμένα τα αρχικά μας επάνω μου πήρε...

Έγινα 27….

Δέκα χρόνια ελευθερίας έκλεισα αναγνώστη μου…

Αλλά αυτά θα στα πω άλλη φορά…

Πάρε τραγουδάκι να᾽χεις.

Έλα, εγώ είμαι!

Αναγνώστη μου σόρι που χάθηκα, αλλά μια με τον Μαλάκα μια με τις βόλτες που έκανα χάθηκα.

Γύρισα και στη δουλειά προχθές και το μυαλό μου ήταν (και είναι…) αλλού.

Άλλα τεκτενόμενα αλά Μαλάκα δεν είχαμε…

Ησυχάσαμε.

Κάναμε όμως και κάτι πολύ ωραίο αναγνώστη μου….

Πήγαμε εδώ…

88 όροφοι ψηλά!

Και γαμώ!

Ξεκίνησα εγώ κατά το μεσημεράκι και πήρα το τρένο.

Κατέβηκα στην πόλη.

Ο άντρας μου δούλευε εκεί κοντά και θα τελείωνε μετά από καμιά ωρίτσα.

Κοίτα τι βλέπεις μόλις βγεις από το σταθμό στο Flinders Street…






Τουριστάκι κανονικό ήμουνα…

Περπάτησα λοιπόν λίγο παρακάτω και μπήκα σε ένα βιβλιοπωλείο με μεταχειρισμένα βιβλία.

Και αγόρασα αυτό το βιβλίο…




Δεν είν᾽κακό...

Πήγα λίγο παρακάτω και βρήκα μια στοά με μια σειρά από καφετέριες με (ω τι θαύμα!) τραπεζάκια έξω όπου μπορούσες και να καπνίσεις (ολοκληρώθηκε το θαύμα, κλείσε το στόμα σου τώρα)!!!

Έκατσα, παρήγειλλα μια διπλή εσπρεσιά, άνοιξα το βιβλίο και άραξα να λιάζομαι…

Πήρε κάποια στιγμή ο άντρας μου τηλέφωνο και μου είπε να βρεθούμε στο Flinders Street, στο σταθμό.

Ε, εσύ τι λες να συνέβη;;;

Χάθηκα…

Παράξενο ε;

Κοίταξε, παρὄλη την περιπατάδα που έριξα, το να βγώ ξανά στο Flinders Street ήταν πανεύκολο.

Το να πάω πίσω στην είσοδο του σταθμού επίσης.

Αλλά διάβασε συνομιλία και θα καταλάβεις…

Ε (moi!): Είμαι έξω από την είσοδο του σταθμού.

Α (ο πασάκος για): Κι εγώ.

Ε: Κι εγώ γιάντα δε σε γλέπω καλό μου;

Α: Είσαι σίγουρη ότι ξέρεις που είσαι;

Ε: Στον πλανήτη Γη σίγουρα!

Α: Ρε συ μη μου πεις ότι χάθηκες…

Ε: Για μένα μιλάμε… Φυσικά και μπορώ να σου πω ότι χάθηκα. Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν το νομίζω, καθότι από εδώ εξήλθα εκ του σταθμού όταν έφτασα.

Α: Λοιπόν στάσου με την πλάτη σου στην είσοδο και στρίψε αριστερά και περπάτα μέχρι να με δεις.

Ε: Τι εμπιστοσύνη μου έχεις…

Α: Σκάσε και περπάτα μπας και βρεθούμε καμιά δόση.

Περπάτησα, περπάτησα…

Χτυπάει το τηλέφωνο.

Α (δεν θα σου πώ, το ξέρεις): ΠΟΥ ΣΚΑΤΑ ΕΙΣΑΙ;;;

Ε: Στο Flinders Street…

Α: Το λέει καμιά ταμπέλα;

Ε: Ναι, είναι μία εδώ και λέει Φλάιντερς Σρεεεεεεεετ…

Α: Μου κάνεις πλάκα; Πες μου ένα μαγαζί που βλέπεις.

Ε: Έχει ένα σεξ σοπ απέναντι. Αχ μωρό πάμε να δούμε;;;;

Α: Για να παΜΕ, πρέπει να βρεθούΜΕ πρώτα και με σένα που έμπλεξα πρέπει να πάρεις το τρένο της επιστροφής, να πας σπίτι και να έρθω να σε πάρω από εκεί…

Ε: Πάντα υπερβολικός.

Α: Πήγαινε πίσω εκεί που ήσουνα, θα δεις τα τραμ. Κάτσε ακριβώς έξω από το σταθμό και περίμενέ με, ούφο.

Ε: Πάλι πίσω; Ξεγοφιάστηκα!

Σιωπή…..

Τελικά βρεθήκαμε.

Ε (…) : Εγώ καλά σου το᾽πα να βρεθούμε εδώ εξ αρχής… Τώρα θα είχαμε φτάσει.

Α: Αν είχαμε κλείσει ραντεβού εδώ, θα είχες πάει εκεί που σε περίμενα τόση ώρα…

Βλέπεις αναγνώστη μου, ο σταθμός αυτός έχει πολλές εισόδους και εξόδους κι εγώ, ως γνωστόν, παντού χάνομαι.

Εκείνος με περίμενε στην παραδίπλα κι εγώ αλλού νταλού.

Μη γελάς! Αλήθεια ξεγοφιάστηκα! Ήθελα και την τακούνα… Μη χάσω!

Τέσπα, βρεθήκαμε.

Περπατήσαμε να πάμε στο Eureka Sky Deck.

Φτάσαμε, πήραμε το ασανσέρι (38 δευτερόλεπτα να φτάσει στο 88! Ανέβηκε η εσπρεσιά στον εγκέφαλο) και πάθαμε πλάκα….

Παντού τζαμαρίες.

Το θέμα ήταν στημένο έτσι, που έκανες κύκλο.

Στο κέντρο ήταν η καφετέρια το ασανσέρ για την κατιούσα κλπ. και γύρω γύρω τζαμαρίες.

Και θέα…

Να κοίτα:

*Ένα από τα κουφά της εβδομάδας…

Είδα τον Χορταρέα (τον αστρολόγο - μελλοντολόγο - μέντιουμ - χαρτορίχτρα - καφετζού - τραπεζοτραπεζομάντηλο (είναι σετ) - να σε πω τη μοίρα σου και το ριζικό σου) σε διαφήμιση εδώ στον Αντ1 Ειρηνικού με αριθμούς τηλεφώνου Αυστραλίας…

Τι άλλο, Παναγία μου;;

Θα έρθει κι ο Ψωμιάδης εδώ, να βάλει υποψηφιότητα;;;

Έχω Θέμα Μέρος 2ο (Σεντόνι η Ανάρτηση... Και της εξοργισμένης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα!)

Αναγνώστη μου, πάντα με είχα για γερό και δυνατό παιδί.

Αλλά σήμερα οφείλω να παραδεχτώ ότι με θαύμασα.

Ψωνάρα θα με πεις και ίσως και δικαίως…

Θυμάσαι (αν διάβασες, αν όχι πήγαινε λίγο παρακάτω στις αναρτήσεις και θα καταλάβεις) που έγραφα για τον ῾Μαλάκα῾με τον οποίο έχουμε μπλέξει.

Σημέρα λοιπόν είχαμε το επόμενο επεισόδιο…

Ελπίζω ολόψυχα να ήταν και το τελευταίο….

Ξεκινάω λοιπόν, με την προειδοποίηση ότι θα μακρυγορήσω, γιατί είναι πολλά αυτά που δεν ξέρεις, αναγνώστη μου, και που πρέπει να σου πω για να μπεις στο πνεύμα.

Ξέρεις η πρώτη εβδομάδα του χρόνου ήταν πολύ ωραία για μένα (προκαλώ τη μοίρα τώρα….).

Άδεια εγώ, άδεια κι ο άντρας μου για πρώτη φορά ταυτόχρονα.

Και πρώτη φορά που μας περισσεύανε και τα λεφτά να κάνουμε και λίγο τα γούστα μας.

Κούκλα λοιπόν τη βγάλαμε, πρώτη φορά εδώ και πολύ πολύ καιρό.

Απομακρυνθήκαμε κιόλας απὄλους.

Ακόμη κι από φίλους που σε άλλη περίπτωση θα ήμαστε κάθε μέρα μαζί.

Χθες λοιπόν μας πήραν τηλέφωνο κάποιοι από την παρέα να πάμε κάπου έξω να γιορτάσουμε τα γενέθλεια ενός από την παρέα, του Γ.

Ο Γ. είναι εντάξει παιδί. Λίγο παραπάνω γκρινιάρης απὄσο πρέπει αλλά το καταλαβαίνω γιατί περνάει μεγάλο ζόρι σε όλους τους τομείς εκτός από το επαγγελματικό.

Βλέπεις ο Γ. έχει μια χρόνια και σοβαρή ασθένεια που ναι μεν δεν τον καταβάλλει τόσο ώστε να μην μπορεί να ζει την ζωή του σε ῾φυσιολογικά῾ πλαίσια, σε κάποιους τομείς όμως τον πάει πίσω.

Κατά πολύ.

Τους είπαμε όχι.

Επειδή ξέρω ότι αυτός τώρα τελευταία περνάει άσχημη φάση και δεν τρώει καλά και αυτό δεν βοηθάει την κατάσταση της υγείας του, ζορίζω τον άντρα μου κάθε τόσο, να τον πάρει τηλέφωνο να έρθει για φαΐ σε εμάς ή να του πηγαίνουμε εμείς φαΐ γιατί μένει μόνος του και βαριέται να μαγειρέψει.

Για όλες τις φορές που ο άντρας μου έλεγε όχι, ένιωθε τύψεις.

Βάλε κι ότι δεν πήγαμε χθες…

Τον πηρε τηλέφωνο σήμερα το πρωί να του πει να έρθει να φάμε.

Ήρθε, αρχίσαμε με καφέ, συνεχίσαμε με μπύρες.

Μας είπε ότι πήγανε και φάγανε όλοι μαζί, αφού πρώτα πήγανε για καφέ.

Δίπλα από το σπίτι μας.

Και δεν μας είχανε πάρει ένα τηλέφωνο να πάμε.

Το ξεπερνάω (είμαι ανώτερος άνθρωπος εγώ...).

Μετά μας είπε το άλλο που έκανε εμένα και τον άντρα μου να κοιταχτούμε και εγώ να κάνω την κλασική κίνηση που κάνω όταν ο άντρας μου πάει να τα πάρει και να ξεφύγει.

Σφίξιμο μπουτιού και καλά για τον θεατή, χαϊδευτικά και σούφρωμα χειλιών.

Όλοι με περνάνε για χαζογκόμενα όταν το κάνω αλλά ο άντρας μου ξέρει.

Με κοιτάει, ξέρει και μαζεύεται.

Στο θέμα μας γιατί, ως γνωστόν ξεφεύγω.

Εδώ, αναγνώστη μου, έχει μόνο ένα μαγαζί που να θυμίζει ελληνικά μπουζούκια.

Και εκεί πάνε όσοι λένε να πάνε να γλεντήσουν (όχι εγώ αναγνώστη μου, για μένα είναι σαν τα μπουζούκια στην επαρχία: ανυπόφορα).

Πήγανε λοιπόν με τον ῾Μαλάκα῾και κάνανε ζημιά Α$1,500.००.

Λεφτά που ο Γ. δεν είχε και ο ῾Μαλάκας῾ και να είχε δεν θα έδινε.

Θα μου πεις τι κάνανε και βγήκε τόσο πολύ σε μπουζούκια που σε μια απλή βραδιά το πολύ πολύ που θα έπρεπε να πληρώσεις θα ήταν Α$600.00 - 700.००.

Λουλούδια, σαμπάνιες...

Και όλα πρωτοβουλία, ποιανού λες;

Του ῾Μαλάκα῾............

Τώρα ο Γ με το που θα πληρωθεί θα πρέπει να πάει να πληρώσει τα γαμησιάτικα του ῾Μαλάκα῾.

Καταλαβαίνεις, αναγνώστη μου, γιατί τα πήρε ο καλός μου.

Μετά μετάνοιωσα που δεν τον άφησα να τα πάρει κρανίο....

Αφού είχαν γίνει όλα τα ῾καλά῾....

Κάποια στιγμή ο Γ. αρχίζει τα τηλέφωνα και με ζώνουν τα φίδια, μην μου κουβαληθεί ο ᾽Μαλάκας῾.

Τελικά έρχονται το ζευγάρι που σου έλεγα, ο Κ. και η Τ.

Αρχίζω να αυτοσχεδιάζω για να με φτάσει το φαΐ, παιδεύομαι στην κουζίνα μόνη μου…

Κάποια στιγμή έρχεται ο άντρας μου από την αυλή που κάθονταν όλοι, μέσα, στην κουζίνα και μου λέει ότι τον ρώτησε ο Κ. να έρθει κι ο ᾽Μαλάκας῾.

Ο άντρας μου του είπε όχι.

Φιλιά, πανηγύρια εγώ, ῾μια χαρά῾ λέω ῾την γλιτώσαμε῾.

Δεν τελειώνουμε τα φιλιά με τον άντρα μου και μπαίνει η Τ. στην κουζίνα ανακοινώνοντας ότι την πήρε ο ῾Μαλάκας῾ τηλέφωνο και του είπε να έρθει.

Εδώ να σου αναφέρω ότι ο Κ. και η Τ. δεν κρύβουν τίποτα ο ένας από τον άλλο.

Τουαλέτα να πάει ο ένας π.χ. η άλλη το ξέρει πριν να τουῤθει η ανάγκη κι είναι εκεί με το κωλόχαρτο στο χέρι.

Που σου λέει τι;

Ότι η Τ. το ήξερε ότι δεν τον θέλαμε τον άλλο μες στο σπίτι μας.

Άσε που το ήξερε ήδη γιατί όταν πήγαμε την Παραμονή της Πρωτοχρονιάς ήμουν τόσο πάγος απέναντί του που όλοι είχαν ένα σχόλιο για την συμπεριφορά μου απέναντί του.

Μόλις το λέει αυτό ο άντρας μου την παίρνει την πάει στην αυλή και γυρίζει στην κουζίνα να με ηρεμήσει.

Εγώ είμαι ήρεμος άνθρωπος μεν αλλά αν είναι να τον κάνω τον καυγά, θα τον κάνω και θα τον κάνω και τέτοιο σόου τύφλα να᾽χει και το Μπροντγουέι Μιούζικαλ.

Γυρνάει λοιπόν ο άντρας μου στην κουζίνα την στιγμή που είμαι έτοιμη να πάω έξω να τον κάνω τον καυγά.

Πάω να βγω από την πόρτα και μου λέει:

῾Για τον Κ. ρε μωράκι. Ασ᾽το να πάει να γαμηθεί. Εγώ είμαι χειρότερα από σένα .῾

Και κοιτάω τον Κ.

Ξυρισμένο κεφάλι, γιατί του πέσαν τα μισά μαλλιά από τις χημειοθεραπείες, άτριχος ακόμη και στα πόδια, αυτός που τον φώναζα ῾πιθήκι῾ κοροϊδευτικά.

Αδύνατος, αδύναμος, χλωμός.

Ο μίσος άνθρωπος από αυτόν που γνώρισα και με πυρετό από κάποια λοίμωξη που έχει σκάσει μύτη αυτές τις μέρες.

Που να μου πάει καρδιά να τον ταράξω.

Αλλά, αναγνώστη μου, πυρετό ανέβασα.

Μέχρι που ακούω την αγριοφωνάρα του.

Μέσα στην αυλή μου, με άδεια χέρια (ποτέ δεν έχει φέρει τίποτα στις 4 φορές που έχει έρθει εδώ) να κάνει τράκα τσιγάρο και να φωνάζει τις μαλακίες του ανάμεσα σε βρισιές.

Και μετά να τον ακούω να μιλάει με μπουκωμένο το στόμα.

Με το φαΐ που αγόρασα και μαγείρεψα εγώ, με λεφτά δουλεμένα από μένα και τον άντρα μου.

Και να ρωτάει γιατί δεν βγάλαμε τυροκαυτερή που του αρέσει.

Εκεί έπαθα την μεγάλη την κρισάρα.

Μἐχασες αναγνώστη μου.

Κάπου άλλου πήγα.

Τούνελ δεν είδα και φώτα, αλλά κόντεψα να αγγίξω τον φονιά μέσα μου.

Δυό ώρες έκανα ότι ήμουν απασχολημένη μέσα στο σπίτι και δεν βγήκα έξω.

Ποια; Εγώ, που αν έρθεις σπίτι μου θα γελάς από την ώρα που θα μπεις, μέχρι την ώρα που θα πεις να φύγεις.

Κοίτα, αναγνώστη μου, την κατάντια μου….

Ἕξω απἄδικο κι από κακιά γυναίκα῾ δεν λέει το άσμα;

Κι από τα δύο παθούσα, αναγνώστη μου.

Κι από ῾Μαλάκα῾. Μεγατόνων.

Έφαγε το καταπέτασμα (ο λιγούρης, το όρνιο τὄρθιο), έκανε τράκα τσιγάρα απὄλους (δεν πρόλαβε να σταματήσει να αγοράσει λέει), φώναζε κι έβριζε κάθε φορά που μιλούσε (όταν δεν έτρωγε), ήπιε τις μισές μπύρες (αναγκαστήκαν οι άλλοι να βγουν έξω να πάνε να φέρουν κι άλλες και δεν του κάνανε κιόλας γιατί δεν ήταν αρκετά κρύες) καταβρώμισε τον τόπο με τις γόπες του και τα μπυρομπούκαλα που άφησε πίσω και δεν τα μάζεψε κανείς.

Α! Αυτό δεν στο είπα…

Όποτε έρχονται στο σπίτι, δεν βοηθάει κανείς στο μάζεμα.

Ναι! Σαν ξενοδοχείο.

Τα κάνουνε όλα πουτάνα: τουαλέτες, κουζίνες, αυλές σαλόνια και μετά μη τον είδατε τον Κίτσο τον Λεβέντη τον Αρχιληστή.

Το ίδιο και σήμερα.

Ήρθανε και φτιάξανε και φραπέδες στην κουζίνα και αφού αφήσανε όλα τα παγάκια έξω και λιώσανε, ρίξανε και καφέ με νερό πάνω στους πάγκους της κουζίνας και τἀφήσανε έτσι.

Να σου πω την αλήθεια, δεν με πειράζουν αυτά.

Αλήθεια, έτσι τα λέω πάνω στα νέυρα μου.

Το ότι έρχεσαι στο σπίτι μου, δεν προϋποθέτει για μένα να κάνεις και τη Μαίρη Παναγιωταρά πριν φύγεις.

Ήρθε κι ο Α.

Αυτός που είχε έρθει και στην δουλειά, να το συζητήσουμε το θέμα.

Τον πήρε ο άντρας μου τηλέφωνο να του πει το σκηνικό κι ήρθε τρέχοντας για μας υποστηρίξει.

Αλήθεια στο λέω αν δεν ήταν ο άντρας μου και ο Α. δεν την έβγαζα καθαρή.

Από την μια μεριά είχα τον άντρα μου να με αγκαλιάζει να με φιλάει, να με χαϊδεύει και να μου λέει λογάκια στο αυτί και από την άλλη τον Α. να κοροϊδεύει τον ῾Μαλάκα῾ για να με κάνει να γελάσω.

Αλλά να σου πω ο ῾Μαλάκας῾δεν μου φταίει και τόσο.

Μαλάκας είναι, το καθήκον του πράττει.

Με την Τ. τα᾽χω.

Αυτό που έκανε είναι μεγάλη πουτανιά.

-Π-Ο-Υ-Τ-Α-Ν-Ι-Α-

Να μου τον επιβάλλεις στην καφετέρια, στο σπίτι σου, οκ. Αποδεκτό.

Δεν γουστάρω, δεν ερχομαι ή φεύγω.

Αλλά, το να μου τον επιβάλλεις μέσα στο σπίτι μου….

Αυτό μπορεί να με κάνει τρελλή.

Με ποιο δικαίωμα;

Με τι σκατά πάτημα, μου κάνεις κουμάντο εσύ ποιον θα βάλω μέσα ή όχι, ενώ ταυτόχρονα εκμεταλλέυεσαι την δυσχερή κατάσταση του συζύγου σου γνωρίζοντας ότι εκεί θα βρω το κόλλημα και δεν θα μιλήσω;;;;

Τέτοια προσβολή;

Τέτοια ασέβεια;;;;

Χρησιμοποιείς την αγάπη που έχω για αυτόν τον άνθρωπο, για να κάνεις τα γούστα σου;;;

Εμ, δεν περίμενα κάτι καλύτερο από σένα…

Εσένα που ήμουνα δίπλα σου στο νοσοκομείο να σου συμπαρασταθώ και έσπρωξες το χέρι μου για να πας απέναντι με τις φραγκόκοτες να μιλάς για όσους ξέρεις που πέθαναν από καρκίνο την ώρα που ο άντρας σου ήταν μέσα και έκανε χειρουργείο για αφαίρεση όγκου!

Θα τρελαθώ ρε πούστη.

Θα χάσω και ότι μυαλό μου έχει απομείνει.

*Σόρι για το ξέσπασμα. Ελπίζω να επανέλθω στα φυσιολογικά μου, κάπου κάπως κάποτε...