Τρίτη 7 Φεβρουαρίου 2012

Μια πολύ πολύ πολύ κακή κακή κακή κακή ανάρτηση.

Για κείνη.


Είσαι ο λόγος που λένε τις γυναίκες πουτάνες.

Είσαι η αιτία που σιχάθηκα το φύλο μου.

Είσαι μία τρύπα.

Τρύπα που ρουφάς κάθετι καλό.

Τρύπα που γεννάς ασχήμιες.

Δεν θα στα πω ποτέ στη μούρη σου όλα αυτά.

Υποσχέθηκα στους ανθρώπους που πλήγωσες να μην σου μιλήσω.

Αλλά κάπως πρέπει να τα βγάλω από μέσα μου όλα αυτά.

Κι ας ξέρω ότι και να στα έλεγα, εγώ θα πονούσα μόνο.

Όπως πονάω τώρα.

Ξέρεις καλή μου ῾τρύπα῾, κάποια πράγματα δεν τα λέμε αλλά κυρίως δεν τα κάνουμε.

Εσύ, τον τελευταίο τουλάχιστον χρόνο που σε ξέρω, έχεις πει και έχεις κάνει όλα όσα πάντου (από την Καινή διαθήκη και το Κοράνι μέχρι το Κοσμοπόλιταν και τα άρλεκιν) απαγορεύεται να ξεστομίσεις και να κάνεις.

Στενοχωριέμαι για τον γιο σου.

Είναι έτοιμος να προβεί σε πράξεις που μπορούν να του καταστρέψουν τη ζωή, μετά από τις μαλακίες σου.

Στενοχωριέμαι για την κόρη σου, που είναι νέα και δεν θα καταλάβει τα λάθη σου μέχρι τη στιγμή που θα κάνει η ίδια τα λάθη σου.

Γιατί αυτό της μαθαίνεις τώρα.

Στενοχωριέμαι για όλους τους φίλους που μάθανε τι έγινε και έχουν όλοι πάθει πλάκα.

Κάποιοι ίσως χαίρονται κιόλας.

Στενοχωριέμαι (πάρα πολύ) για τον άντρα μου. Που έχει χάσει το μυαλό του, δεν μπορεί να το πιστέψει ότι μπορεί κάτι τέτοιο να έχει συμβεί. Και ειδικότερα να το έχεις κάνει εσύ.

Μα χειρότερα, στενοχωριέται γιατί όλα τα είχε προβλέψει. Το έιχε δει και δεν τον άφησε ο, τότε, άντρας σου να μιλήσει. Γιατί πίστευε ότι είχες ανάγκη από φίλους δίπλα σου την ώρα που εκείνος δεν ήξερε αν θα ζήσει.

Πάντα για σένα. Όλα και πάντα για σένα…

Μα πιο πολύ απὄλα πονάω για αυτόν που ήταν άντρας σου μέχρι πριν από λίγες μέρες. Έχω ένα πόνο στο λαιμό μου, δεν μπορώ να καταπιώ, δακρύζω χωρίς λυγμούς.

Έζησες μαζί του για πάνω από τριάντα χρόνια.

Ταξίδεψες, άνοιξες μαγαζιά, τα´κλεισες, δούλεψες, πόνεσες, γέλασες ΜΑΖΙ ΤΟΥ.

Μα το κυριότερο.

Έκανες παιδιά μαζί του.

Κουβάλησες το αίμα του, το έμπλεξες με το δικό σου και φτιάξατε μαζί όχι έναν άνθρωπο αλλά δύο.

Και τον πούλησες στην πιο δύσκολή του στιγμή.

Και μετά από αυτή.

Και κατά τη διάρκεια.


Για κείνον.


Είσαι άνανδρος.

Είσαι κακόψυχος.

Είσαι ρεζίλι των ανδρών.

Είσαι η ντροπή των ανθρώπων.

Ακόμη και το οξυγόνο που αναπνέεις είναι σπατάλη για το σύμπαν.

Σε κάποιον άλλο, αξίζει περισσότερο.

Υπάρχουν άνθρωποι,
Καλοί Άνθρωποι,
που χάνουν τη ζωή τους κάθε μέρα.

Κι αφήνουν ένα κενό πίσω τους.

Αφήνουν ανθρώπους ανεγγιχτους από την καλοσύνη τους.

Και εσύ ζεις.

Ανασαίνεις, τρως, κινείσαι, υπάρχεις.

Και λερώνεις ό,τι αγγιζεις.

Βρωμίζεις τον κόσμο με την κακία, την παλιανθρωπιά σου.

Και αχρηστεύεις το δώρο που σου δόθηκε.


Την ζωή.



Πρέπει να βγάλεις την καρδιά σου και να την πετάξεις στο δρόμο να την πατάνε τα αυτοκίνητα (ούτε για μεταμόσχευση).

Πρέπει να κόψεις το πουλί σου και να το πετάξεις στις γάτες.

Έφαγες, ήπιες, γλέντησες.

Με τα λεφτά του.

Στο σπίτι του.

Σε γνώρισε στα παιδιά του, στην οικογένειά του, στους φίλους του.

Έβαλες βενζίνη να πας να δουλέψεις, μίλησες στα παιδιά σου στην Ελλάδα, χόρτασες τα μάτια σου με βόλτες χάρη στη δική του γενναιοδωρία.

Χάρη στη δική του καλή καρδιά.

Χάρη στην αθωώτητά του.

Και του πήδηξες τη γυναίκα.

Μάλλον πάλι μες στο σπίτι του.

Ξέρεις δεν υπάρχει λέξη για την αντρική πουτανιά.

Αλλά και να υπήρχε…

Δεν θα έφτανε….



Όπως θα κατάλαβες η Τ. και ο Κ. δεν είναι πλέον ζευγάρι.

Τελικά οι χειρότεροι φόβοι όλων μας επιβεβαιώθηκαν.

Αυτό που με τρομάζει είναι ότι θα τον χάσουμε τον Κ.

Δεν ξέρει να ζει χωρίς την Τ.

Από 18 χρονών πάντα μαζί.

Και τώρα… όλα στο τίποτα.

2 σχόλια:

Δάφνη Χρονοπούλου είπε...

Μαντεύω και κατάλαβα.
Η πληγή δεν κλείνει αλλά αν είναι από 18 ετών μαζί μάλλον θα ανοίξει τα φτερά του & (προβλέπω) η μοιχαλίδα θα τον παρακαλάει σε 2 χρόνια.
Οι άνδρες πονούν μ΄αυτά αλλά τα ξεπερνούν, θα δεις.
Εξ άλλου απ' ό,τι βλέπω έχει καλούς φίλους DELFINOULA κι αυτό δεν ισχύει για την άλλη πλευρά.

Giorgia_is_coming_to_town είπε...

Ηταν αναμενόμενο. Από τις αναρτήσεις σου και μόνο, το πράγμα ήταν φως φανάρι. Δύσκολο το παιχνίδι της αγάπης Δελφινάκι, πολύ δύσκολο. Ειδικά όταν δεν έχεις μάθει να νικάς τον εγωκεντρισμό σου. Και η συγκεκριμένη, πέραν του εαυτού της, δεν είδε τίποτα. Σταθειτε στο πλάι του, κάντε ό,τι μπορείτε, μιας και ο ίδιος διανύει την χειρότερη περίοδο της ζωής του. Η αγάπη σας, μπορεί να μην αναπληρώνει την χαμένη (αν υπήρξε ποτέ) δική της, αλλά την έχει ανάγκη πιο πολύ από ποτέ. Καλό κουράγιο!