Τα θυμήθηκα και συγχύστηκα.

Διάβαζα μια ανάρτηση μιας κοπελιάς και θυμήθηκα κι εγώ τα δικά μου και συγχύστηκα.

Εγώ που λες αναγνώστη μου (πολύ στο εγώ το πάω θα με βρίσεις στο τέλος, την εγωκεντρικιά) δουλεύω από τα 16 μου. Σηκώθηκε έφυγε ο μπαμπάκας, άφησε χρέη κι έτρεχα εγώ να πληρώνω. Θα μου πεις εντάξει ρε κοπελιά, δούλευες, δε μπήκες και φυλακή. Κι εγώ σου απαντάω ότι έτσι όπως έχουνε γίνει τα πράγματα... Είτε το ένα είτε το άλλο το ίδιο και το αυτό.

Θυμάμαι που έψαχνα για δουλειά, έκλεισα ραντεβού με τον εργοδότη και τον βρήκα ημίγυμνο και ξάπλα να με κοιτάει με ένα ηλίθιο χαμόγελο.

Που έπιασα δουλειά σε σουβλατζίδικο με Αλβανό αφεντικό, η μοναδική Ελληνίδα σε 30 υπαλληλούς και με κυνηγούσε ο προϊστάμενος (Αλβανός κι αυτός) μέσα στα μαγειρεία.

Που τα πρώτα μου ένσημα τα πήρα στα 19...

Που τσακωνόμουνα για να πληρωθώ.

Που μόλις μιλούσα για ένσημα είτε με διώχνανε είτε με απειλούσαν ότι θα με διώξουν.

Που δούλευα νύχτα (00.00 με 7.00 και 21.00 με 4.00) καθαρίστρια και μου φέρονταν σαν σκουπίδι προϊστάμενοι, πελάτες και συνάδελφοι.

Που κόντεψα να σπάσω στο ξύλο γυναίκα προϊσταμένη μου (2 χρόνια μεγαλύτερή μου) γιατί μου απαγόρευε να μιλάω χωρίς την άδειά της και με έκανε ρεζίλι σε όποιον τύχαινε να είναι παρών.

Α, ρε Ελλάδα... Πόσο με πληγώνεις.