Δευτέρα 15 Ιουνίου 2009

Το σπίτι...

Στην προηγούμενη ανάρτηση, αναγνώστη μου, σου έλεγα ότι πήγα και είδα ένα σπίτι.

Ένα σπίτι το οποίο μου άρεσε πολύ.

Εν αντιθέσει με τον άντρα μου.

Είχα κλείσει ραντεβού να πάω να το δω για το Σάββατο το πρωί, 9.30 π.μ.

Πήγα λοιπόν, έφτασα και νωρίς.

Ήμουν ενθουσιασμένη.

Η αγγελία έλεγε 6ος όροφος, 60τ.μ., ρετιρέ, ηλιακός θερμοσίφωνας, μόνο για ζευγάρια, 370€.

Κι εσύ αναγνώστη μου που το διαβάζεις, για κελεπούρι θα σου φαίνεται κι εσένα.

Ήρθε λοιπόν ο άνθρωπος (έπαθε κι ένα ντουβρουντζά μόλις με είδε, αντί να μου μιλάει για το διαμέρισμα με ρωτούσε άλλα αντί άλλων), μπήκαμε σε μια πελώρια είσοδο κι από κει σε ένα τοσοδούλι ασανσέρ.

Με το ζόρι χωρούσαμε εμείς, τη μετακόμιση ποιος θα μας την έκανε; Ο Σπάιντερμαν ή ο Σούπερμαν;

Φτάνουμε λοιπόν στον 6ο, βγαίνουμε και βλέπω μία πόρτα του 60'. "Φτερό στον άνεμο" που λέει και το άσμα...

Λέω δεν πειράζει, τέτοια έχουμε κι εκεί που μένουμε.

"Για καλύτερο σπίτι από αυτό που μένεις, ψάχνεις", μου είπε μια φωνούλα μέσα μου, αλλά την αγνόησα.

Η πόρτα κοιτούσε τοίχο μόλις έμπαινες.

Καλό σημάδι.

Εκεί που μένουμε τώρα, η πόρτα βλέπει παράθυρο.

Και αυτό, αναγνώστη μου, αν δεν ξέρεις είναι γρουσουζιά.

Ό, τι μπαίνει από την πόρτα, βγαίνει από το παράθυρο.

Κρεββατοκάμαρα, μεγάλη, δύο σαλόνια, ένα μικρό και ένα λίγο μεγαλύτερο, κουζίνα μικρή αλλά όχι τόσο ώστε να ασφυκτιάς, το μπάνιο εξωφρενικά μικρό και ένα μπαλκόνι τρέλα.

Όλα μπορούσα να τα παραβλέψω για αυτό το μπαλκόνι.

Τα ξύλινα πατώματα που ήταν πολύ παλιά και φθαρμένα, το μικρό μπάνιο με πλακάκια και είδη υγιεινής του 60' και υδραυλικά πιθανότατα (μη σου πω και σίγουρα) της ίδιας εποχής.

Ο καλός μου, το Σάββατο είχε πάει για γκολφ.

Έχει βρει ένα φίλο, το ίδιο κολλημένο με αυτόν, και ξεκινήσανε στις 6.30 π.μ. για να μην τους πιάσει η ζέστη.

Γι'αυτό πήγα μόνη μου να δω το διαμέρισμα.

Ψήνω λοιπόν τον ιδιοκτήτη, να κλείσουμε ένα ραντεβού για το απόγευμα, να το δει και ο άντρας μου.

Γύρισε λοιπόν ο καλός μου, τσιμπήσαμε κάτι στα γρήγορα και πήγαμε να το δει.

Στράβωσε πρώτα από το ασανσέρ...

Μετά από το μπάνιο.

Μετά με τα πατώματα.

Τέλος με τις ντουλάπες της κρεββατοκάμαρας και τα ντουλάπια της κουζίνας.

Τους αφήνω λοιπόν τους δυό τους να μιλήσουνε και πάω στο μπαλκόνι αλλά κρυφακούω κιόλας:

Άντρας μου: Το σπίτι δεν είναι λειτουργικό.

Ιδιοκτήτης: Μα είναι πολύ λειτουργικό για την εποχή που χτίστηκε.

Άντρας μου: Η εποχή που χτίστηκε είναι το 1965, τώρα έχουμε 2009. Και όταν λέμε δεν είναι λειτουργικό, δεν εννοούμε να έχει τοίχους και να είναι στέρεο, αλλά να μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος μέσα σε αυτό με τις στοιχειώδεις ανέσεις.

Ιδιοκτήτης: Εγώ θεωρώ ότι το σπίτι είναι σε εξαιρετική κατάσταση.

Μη στα πολυλογώ, τον πήρε αγκαζέ (ο άντρας μου τον ιδιοκτήτη καλέ), και του έδειξε ένα ένα τα σημεία που είχε εντοπίσει.

Κατάπιε την γλώσσα του ο ιδιοκτήτης.

Αφού κουβέντιασαν τις πιθανότητες, φύγαμε.

Και είχα μια γκρίνια ενός 20λέπτου....

Άντρας μου: Δεν είδες τα πατώματα;

Εγώ: Δεν είναι και πολύ χειρότερα από τα δικά μας.

Άντρας μου: Ναι αλλά πάμε για καλύτερο σπίτι τώρα, αν είναι μένουμε και σ'αυτό.

Εγώ: Το μπαλκόνι δεν σου άρεσε;

Άντρας μου: Καλό ήταν, αλλά δεν αρκεί ένα μπαλκόνι για να νοικιάσεις σπίτι.

Εγώ: Καλά ντε, εμένα μου άρεσε.

Άντρας μου: Γιατί κόλλησες σε ένα μόνο σημείο, δεν είδες ότι....

Περιττό να σου πω, αναγνώστη μου, ότι κάναμε 10 λεπτά περπάτημα να φτάσουμε στο αμάξι, 5 λεπτά οδήγηση για να φτάσουμε σπίτι συν άλλα πέντε λεπτά αφού μπήκαμε στο σπίτι, δεν σταμάτησε να χώνει.

Εγώ κιχ.

Κάποια στιγμή λοιπόν, του λέω:

"Πάω επίσκεψη στην τουαλέτα. Προσπάθησε να έχεις ηρεμήσει μέχρι να βγω, διαφορετικά θα κατασκηνώσω στην είσοδο της πολυκατοικίας."

Όταν βγήκα, άλλος άνθρωπος (Όχι, η απειλή δεν έπιασε τόπο και σιγά την απειλή, απλά βαρέθηκε να χώνει....).

Συμπέρασμα....

Οι άντρες είναι χειρότεροι στη γκρίνια από τις γυναίκες.

Το καλό είναι ότι το κάνουν πιο σπάνια.

Το κακό ότι, όταν αποφασίζουν να το κάνουν, δεν έχουν stop.

Μα 20 λεπτά;;;

Τώρα άιντε να συνεχίσω να ψάχνω...

Πιπεράτο σκηνικό της ημέρας:

Κυριακή. Έχουμε πάει για μπάνιο εγώ, ο άντρας μου και ο γιός του. Περνάει ένας πλανώδιος πωλητής (κλασσικάααααα), πουλάει αναπτήρες.

"Δεν θέλουμε" του λέμε και φεύγει.

Την ώρα που φεύγει βλέπω κρεμασμένη στην τσάντα του, μία ποδιά.

Ναι, ναι, αναγνώστη μου, απ'αυτές που φοράει ο Μαμαλάκης, οι μάγειροι και οι σεφ γενικότερα.

Φλασμπάκι:

Όταν είχαμε πρωτογνωριστεί με τον καλό μου, ήμουν καθαρίστρια.

Δουλειές λοιπόν στο σπίτι μας δεν έκανα καθόλου.

Ούτε γούσταρα αλλά ούτε και ήξερα και τίποτα στο πως να κρατήσω ένα σπίτι.

Άρχισα λοιπόν σιγά σιγά να κάνω κάποια πράγματα στο σπίτι, όπως το πλύσιμο των πιάτων.

Και κάθε φορά μόλις τελείωνα το πλύσιμο ήμουν βρεγμένη μπροστά στον καβάλο και στη μπλούζα (ψηλή εγώ, κοντός ο νεροχύτης).

Μ'έβλεπε ο καλός μου:

Άντρας μου: Τι έπαθες πάλι;

Εγώ: Μάλλον χρειάζομαι ποδιά.

Άντρας μου: (κακακακακακα τα χάχανα) Να σε δω με ποδιά και τι στο κόσμο...

Εγώ: Άμα είναι να σε κάνω τόσο ευτυχισμένο, καλέ μου, να βάλω.

Μετά μου έλεγε να μου πάρει εκείνος ποδιά, εγώ του έλεγα όχι, γιατί θα γελάει μαζί μου και πάει λέγοντας.

Κοιταζόμαστε λοιπόν και με ένα στόμα μια φωνή τον φωνάζουμε πίσω.

Εγώ: Υπό έναν όρο.

Άντρας μου: Ακούω.

Εγώ: Θα την φοράω.

Άντρας μου: Ναι...

Εγώ: Αλλά τίποτε άλλο... Μόνο τη ποδιά.

Άντρας μου:
Περιμένεις να φέρω αντίρρηση σε κάτι τέτοιο;;;

Τέλος πάντων, πήγαμε το γιό του άντρα μου στο σπίτι του.

Πάμε σπίτι και μου λέει "πεινάω".

Πάω εγώ γδύνομαι, φοράω τη ποδιά, του φτιάχνω φαΐ και τον σερβίρω....

Τι το'θελα;;;

"Φτάνει", εγώ...

"Κι άλλο", αυτός....

(Τραβάτε με κι ας κλαίω...)


3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κρίμα(ςςςς)
Κι είχα ρίξει ένα κάρο ...σχέδια.
Έχει φοβερό ενδιαφέρον η "αναπαλαίωση".
Αλλά μάλλον του καλού σου, επειδή εκείνος θα έτρωγε το μεγαλύτερο αγγούρι, δεν τον εσυγκίνησε :)
Πάμε για άλλα.

Giorgia_is_coming_to_town είπε...

Κι εγώ θα κολλούσα στο μπαλκόνι αλλά όπως και να το κάνουμε, ο άντρας σου είχε δίκιο. Σίγουρα, κάτι καλύτερο θα βρείτε.
Με την ποδιά λύθηκα στο γέλιο! Πέραν της πλάκας όμως, χρειάζεται η άτιμη!

delfinoula είπε...

Φοραδα στ΄Αλωνι - Εγώ να δεις τι σχέδια είχα ρίξει.

Μωρέ πώς να πάμε γι'άλλα, που αν σου πω τι έχω τραβήξει, σε τόσα σπίτια που έχω πάει έκτοτε ή θα κλαις ή θα γελάς ή και τα δύο....

Giorgia_is_coming_to_town - Αν χρειάζεται λέει!

Και όχι μόνο για τη συνήθη χρήση...

Καλημέρα και φιλιά και στις δύο.