Πιάνω θέμα κι όπου πάει...

Έρχομαι και σε ρωτάω, αναγνώστη μου.

Τι είναι φιλία;

Άλλος λέει, "Αυτός που με καταλαβαίνει, χωρίς να κάνω κιχ".

Άλλος, "Αυτός που είναι εκεί στα δύσκολα, όχι μόνο στα εύκολα".

Πολλές οι απόψεις...

Στο λεξικό, αν ψάξεις, θα βρεις αυτή τη φράση:

φίλος ο [fílos] Ο18 θηλ. φίλη [fíli] Ο30 γεν. πληθ. φίλων : άτομο με το οποίο αναπτύσσει κάποιος μια (στενή) κοινωνική σχέση, η οποία βασίζεται στην αμοιβαία αγάπη, συμπάθεια, εκτίμηση.

Διάβαζα στο μπλόγκι της marcella για μια συγκεκριμένη κατάσταση, που παραπλήσια, όμοια ή και πανομοιότυπη έχουμε ζήσει όλοι, λίγο πολύ.

Έτσι μου ήρθε η ιδέα για αυτή την ανάρτηση.

Κατά τη γνώμη μου, όταν λες ότι είσαι φίλος κάποιου, αναλαμβάνεις κάτι πολύ βαθύ, κάτι το οποίο πρέπει να εκτιμάς, να το προσέχεις και να φέρεσαι ανάλογα.

Ειδικά αφού στην συγκεκριμένη περίπτωση, της φιλίας, κάνεις εσύ την επιλογή.

Σε μια ζήση όπου δεν επιλέγεις και πολλά, όπου πολλά από αυτά που υπάρχουν στη ζωή σου σου επιβάλλονται, είναι κι αυτό μια "πολυτέλεια".

Αλλά αφού κάνεις μια επιλογή, πρέπει και να τη στηρίξεις.

Προσωπικά είμαι άνθρωπος της υπερβολής.

Αν πεινάω, πεινάω πολύ.

Αν αγαπάω, αγαπάω πολύ.

Όλα στο εξτρίμ.

Έτσι και με τους φίλους μου, όταν τους αποκαλέσω φίλους μου, κάνω τα πάντα για να τους ευχαριστήσω.

Κάνω τη μάνα:

"Έφαγες; Κοιμήθηκες; Κρυώνεις; Πεινάς;"

Κάνω την παρηγορήτρα.

Την ψυχολόγο.

Τον μεσολαβητή (όχι του Ο.Η.Ε).

Ολες τις φορές βέβαια έχω απογοητευτεί, αλλά μες στο παιχνίδι είναι κι αυτό.

Κάτι όμως που θεωρώ ότι δεν χωράει στην φιλία, αλλά και γενικότερα στη ζωή, είναι η κριτική.

Δεν αντέχω αυτούς που θεωρούν ότι πρέπει σώνει και ντε να κρίνουν τους άλλους.

Είναι θεμιτό να λες τη γνώμη σου για τη ζωή, για τη φιλία, για το χρήμα, για την πολιτική κατάσταση στη χώρα στην οποία ζεις.

Δείχνει ποιος είσαι και τι πρεσβεύεις. Το χαρακτήρα σου.

Αλλά το να κρίνεις ένα συνάνθρωπο, είτε ενώπιον του ή εν τη απουσία του, ενώ δεν στο ζήτησε κανείς, το βρίσκω τρομερά αλαζονικό.

Ποια είμαι εγώ που θα κρίνω ένα συνάνθρωπο επειδή π.χ. δεν πληρώνει τους λογαριασμούς του ή κερατώνει τον/την σύντροφό του;

Έχω δικαίωμα να τον κρίνω;

Επειδή εγώ δεν πράττω όμοια με αυτό το άτομο είμαι καλύτερή του;

Προσωπικά, δεν λέω τη γνώμη μου για κάποιον, παρά μόνο αν μου ζητηθεί (εκτός από μεμονωμένες περιπτώσεις εδώ στα μπλόγκια, όταν σχολιάζω κάτι το οποίο ούτως ή άλλως έχει παρατεθεί για τέτοιου είδους σχολιασμό).

Ακόμη και τότε είμαι πολύ προσεκτική και φειδωλή.

Ξαναγυρνάμε στο θέμα της φιλίας, αναγνώστη μου.

Έχω διαβάσει πολλά βιβλία, όπου αναφέρονται φιλίες βαθιές, που μένουν ατόφιες στο χρόνο.

Έχω γνωρίσει και κανά δυό φορές κάποιες περιπτώσεις βγαλμένες θαρρείς από αυτά τα βιβλία.

Και τους χαίρομαι γι'αυτό.

Ωστόσο, αντιλαμβάνεται κανείς, ότι για να μπορέσεις να καταφέρεις κάτι τέτοιο, πρέπει να έχεις αντίληψη και της έννοιας της λέξης και της φιλίας της ίδιας.

Φιλία δεν είναι να μαζεύεται μια παρέα και να κοροϊδεύει ή να ξεμπροστιάζει αυτούς που απουσιάζουν.

Φίλος είναι αυτός που θα τον πάρεις τηλέφωνο να του πεις ότι χώρισες, ότι παντρεύεσαι, ότι περιμένεις παιδί, ότι πήρες την δουλειά που ήθελες, ότι σε απέλυσαν, ότι... ότι... ότι...

Και να έρθει να σε βρει να γιορτάσετε ή να λυπηθείτε παρέα.

Κάθε σχέση που δημιουργούμε στην ζωή μας, είτε φιλική είτε ερωτική, υπάρχει για να μας κάνει καλύτερους, όχι για να αποδεικνύει το πόσο κακοί μπορούμε να γίνουμε.

Άλλωστε υπάρχουν στην ιστορία του ανθρώπινου γένους πάρα πολλά παραδείγματα, που καταδεικνύουν ότι η καλοσύνη και η κακία, είναι χαρακτηριστικά τα οποία δεν έχουν τέλος.

Τραγούδι ημέρας: