Τι τραβάω....

Αυτό το λούκι που τραβάω αναγνώστη μου, για να βρω σπίτι είναι από τ'άγραφα.

Όχι το χωριό, τα άλλα λέω.

Χθες πήρα πάλι εφημερίδα κι άρχισα να ψάχνω.

Βρήκα ένα, λίγο τσιμπημένο το ενοίκιο, αλλά φαινόταν καλό.

Πήρα λοιπόν τηλέφωνο, έκλεισα ραντεβού και πάω να το δω....

Τι το'θελα;;;;

Πέμπτος όροφος, μεγάλο μπαλκόνι, ωραία κρεββατοκάμαρα, μεγάλη κουζίνα, άνετο μπάνιο.

Το ενοίκιο 420 €.

Αλλά στην κουζίνα δεν είχε απορροφητήρα, είχαν σπάσει και κάτι πλακάκια μπροστά από το νεροχύτη και το μπαλκόνι δεν είχε τέντες.

Στην συζήτηση που της έκανα της ιδιοκτήτριας, μου είπε ότι θα το σκεφτόταν να βάλει τέντες, αλλά δεν την είδα πολύ θετική.

Έφυγα λοιπόν, κανονίζοντας δεύτερο ραντεβού για να το δει και ο άντρας μου.

Πάμε λοιπόν με τον άντρα μου, το βλέπει, του αρέσει (επιτέλους κι ένα που να του αρέσει!) και αρχίζει να της εξηγεί ότι αν είναι πρόθυμη να φτιαχνούν αυτά τα τρία, εμείς το νοικιάζουμε.

Αυτή, μας λέει, ότι ο απορροφητήρας δεν είναι απαραίτητος σε μια κουζίνα (παρντόν;;;; και τι θες καλή μου; να τηγανίζω μπριζόλα και να κοιμάμαι το βράδυ σαν να είμαι σε ψησταριά;;;) και άρα δεν τον βάζει.

Ότι τέντες, αν θέλουμε, να τις βάλουμε μόνοι μας, με δικά μας έξοδα και ότι εκείνη αρνείται να συμμετάσχει και ότι δεν την αφορά (τι λες καλή μου;;; κι όταν εγώ θα φύγω τι θα τις κάνω τις τέντες; τσαντήρι;;;;;)

Κι ότι τα σπασμένα πλακάκια δεν είναι τίποτα, ας μπούμε πρώτα και τα φτιάχνει.

Κι όλα αυτά τα αρνείται, αλλά θέλει και 420€ το μήνα, για ένα σπίτι που θα φοβάσαι να μαγειρέψεις και ένα μπαλκόνι που δεν θα μπορείς να κάτσεις, αν το καλοκαίρι δεν φοράς αντηλιακό με δείκτη 180 και το χειμώνα γαλότσα και νιτσεράδα.....

Αλλά το καλύτερο δεν στο είπα.

Εγώ έχω ένα κακό/καλό.

Βγάζω στον άλλο την εξομολογήτρα.

Δεν το'πιασες;

Να στο κάνω λιανά αναγνώστη μου....

Είμαι στη στάση και περιμένω λεωφορείο, όλο και κάποια κυρία θα μου πιάσει την κουβέντα και θα μου πει την ιστορία της ζωής της, πριν και μετά την επιβίβαση στο λεωφορείο.

Είμαι στην τράπεζα, το ίδιο.

Είμαι στο ψιλικατζίδικο, θα μου πιάσει τη κουβέντα η ψιλικατζού.

Δεν ξέρω, κάτι βγάζω στους ανθρώπους και μου ανοίγονται.

Πράγμα καλό όταν σε ενδιαφέρει να κάνεις μια φιλία, να αναπτύξεις μία σχέση.

Πράγμα κακό όταν θες να πας να δεις ένα διαμέρισμα, να τραβήξεις πέντε ρημαδοφωτογραφίες και να φύγεις.

Αναγνώστη μου, έχω μάθει όλο το γενεαλογικό της δέντρο.

Όλη της τη ζωή από παιδί μέχρι σήμερα.

Την ζωή των παιδιών της.

Τι δουλειές έκανε αυτή.

Τι δουλειές έκαναν και κάνουν τα παιδιά της.

Να τραβάω φωτογραφίες και να με πιάνει από το χέρι για να την κοιτάξω, την ώρα που μου λέει τα ζόρια του γιού της...

20 - 30 λεπτά, αφήγηση...

Γράψε ένα βιβλίο, καλή μου, και στείλ'το μου να σου γράψω κριτική.....

Ίλεος.....

Αμ το άλλο;

Κεραμίδα μου ήρθε.

Εμείς αναγνώστη μου, ζούμε σε ένα σπίτι, 55τ.μ. με ένα υπνοδωμάτιο, σαλόνι, χωλ, κουζίνα, μπάνιο.

Η κρεββατοκάμαρα μας είναι δίπλα στην κουζίνα των διπλανών, πράγμα που ανακαλύψαμε 9 μήνες μετά την μετακόμιση, αφού το διπλανό διαμέρισμα ήταν ξενοίκιαστο.

Έχει ένα μικρό μπαλκονάκι όπου να κάτσεις δεν μπορείς.

Γενικά δεν είναι ούτε κατά διάνοια το ιδανικό σπίτι, αλλά δεν το λες και μαύρο χάλι.

Ειδικά σε σχέση με μερικά που είδα, τώρα.... Μη σου πω και Παράδεισος.

Αλλά δεν μου άρεσε εμένα ποτέ, ρε γαμώτο...

Πάμε χθες να δούμε ένα σπίτι, για πρώτη φορά μαζί με τον άντρα μου.

85 τ.μ. μεγάλο, ευάερο, ευήλιο αλλά με ένα μικρό μπαλκόνι που βλέπει σε μία μικρή αυλή πίσω.

Μεγάλο σπίτι όμως και σε ήσυχη γειτονιά.

Εγώ για το σπίτι που μένω, δίνω 350€.

Ξέρεις πόσα μου ζητάει για αυτό το σπίτι των 85 τ.μ., αναγνώστη μου;;;

340€...

Κουφάθηκα, πήγα για τακούνια κι ήρθα...

Μόλις γύρισα από ένα άλλο.

Μου ζητάει 420€, είναι μεγάλο, αλλά η κουζίνα μικρή γαμώτο. Αλλά είναι πολύ όμορφο σπίτι....

Έχουμε άλλα δύο να δούμε και μετά παίρνουμε απόφαση...

Άντε να δούμε, γιατί κι εσένα πολύ σ'έπρηξα αναγνώστη μου...

Σ'αφήνω με τραγουδάκι...



Ένα απ' τα ομορφότερα τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ.

Το σπίτι...

Στην προηγούμενη ανάρτηση, αναγνώστη μου, σου έλεγα ότι πήγα και είδα ένα σπίτι.

Ένα σπίτι το οποίο μου άρεσε πολύ.

Εν αντιθέσει με τον άντρα μου.

Είχα κλείσει ραντεβού να πάω να το δω για το Σάββατο το πρωί, 9.30 π.μ.

Πήγα λοιπόν, έφτασα και νωρίς.

Ήμουν ενθουσιασμένη.

Η αγγελία έλεγε 6ος όροφος, 60τ.μ., ρετιρέ, ηλιακός θερμοσίφωνας, μόνο για ζευγάρια, 370€.

Κι εσύ αναγνώστη μου που το διαβάζεις, για κελεπούρι θα σου φαίνεται κι εσένα.

Ήρθε λοιπόν ο άνθρωπος (έπαθε κι ένα ντουβρουντζά μόλις με είδε, αντί να μου μιλάει για το διαμέρισμα με ρωτούσε άλλα αντί άλλων), μπήκαμε σε μια πελώρια είσοδο κι από κει σε ένα τοσοδούλι ασανσέρ.

Με το ζόρι χωρούσαμε εμείς, τη μετακόμιση ποιος θα μας την έκανε; Ο Σπάιντερμαν ή ο Σούπερμαν;

Φτάνουμε λοιπόν στον 6ο, βγαίνουμε και βλέπω μία πόρτα του 60'. "Φτερό στον άνεμο" που λέει και το άσμα...

Λέω δεν πειράζει, τέτοια έχουμε κι εκεί που μένουμε.

"Για καλύτερο σπίτι από αυτό που μένεις, ψάχνεις", μου είπε μια φωνούλα μέσα μου, αλλά την αγνόησα.

Η πόρτα κοιτούσε τοίχο μόλις έμπαινες.

Καλό σημάδι.

Εκεί που μένουμε τώρα, η πόρτα βλέπει παράθυρο.

Και αυτό, αναγνώστη μου, αν δεν ξέρεις είναι γρουσουζιά.

Ό, τι μπαίνει από την πόρτα, βγαίνει από το παράθυρο.

Κρεββατοκάμαρα, μεγάλη, δύο σαλόνια, ένα μικρό και ένα λίγο μεγαλύτερο, κουζίνα μικρή αλλά όχι τόσο ώστε να ασφυκτιάς, το μπάνιο εξωφρενικά μικρό και ένα μπαλκόνι τρέλα.

Όλα μπορούσα να τα παραβλέψω για αυτό το μπαλκόνι.

Τα ξύλινα πατώματα που ήταν πολύ παλιά και φθαρμένα, το μικρό μπάνιο με πλακάκια και είδη υγιεινής του 60' και υδραυλικά πιθανότατα (μη σου πω και σίγουρα) της ίδιας εποχής.

Ο καλός μου, το Σάββατο είχε πάει για γκολφ.

Έχει βρει ένα φίλο, το ίδιο κολλημένο με αυτόν, και ξεκινήσανε στις 6.30 π.μ. για να μην τους πιάσει η ζέστη.

Γι'αυτό πήγα μόνη μου να δω το διαμέρισμα.

Ψήνω λοιπόν τον ιδιοκτήτη, να κλείσουμε ένα ραντεβού για το απόγευμα, να το δει και ο άντρας μου.

Γύρισε λοιπόν ο καλός μου, τσιμπήσαμε κάτι στα γρήγορα και πήγαμε να το δει.

Στράβωσε πρώτα από το ασανσέρ...

Μετά από το μπάνιο.

Μετά με τα πατώματα.

Τέλος με τις ντουλάπες της κρεββατοκάμαρας και τα ντουλάπια της κουζίνας.

Τους αφήνω λοιπόν τους δυό τους να μιλήσουνε και πάω στο μπαλκόνι αλλά κρυφακούω κιόλας:

Άντρας μου: Το σπίτι δεν είναι λειτουργικό.

Ιδιοκτήτης: Μα είναι πολύ λειτουργικό για την εποχή που χτίστηκε.

Άντρας μου: Η εποχή που χτίστηκε είναι το 1965, τώρα έχουμε 2009. Και όταν λέμε δεν είναι λειτουργικό, δεν εννοούμε να έχει τοίχους και να είναι στέρεο, αλλά να μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος μέσα σε αυτό με τις στοιχειώδεις ανέσεις.

Ιδιοκτήτης: Εγώ θεωρώ ότι το σπίτι είναι σε εξαιρετική κατάσταση.

Μη στα πολυλογώ, τον πήρε αγκαζέ (ο άντρας μου τον ιδιοκτήτη καλέ), και του έδειξε ένα ένα τα σημεία που είχε εντοπίσει.

Κατάπιε την γλώσσα του ο ιδιοκτήτης.

Αφού κουβέντιασαν τις πιθανότητες, φύγαμε.

Και είχα μια γκρίνια ενός 20λέπτου....

Άντρας μου: Δεν είδες τα πατώματα;

Εγώ: Δεν είναι και πολύ χειρότερα από τα δικά μας.

Άντρας μου: Ναι αλλά πάμε για καλύτερο σπίτι τώρα, αν είναι μένουμε και σ'αυτό.

Εγώ: Το μπαλκόνι δεν σου άρεσε;

Άντρας μου: Καλό ήταν, αλλά δεν αρκεί ένα μπαλκόνι για να νοικιάσεις σπίτι.

Εγώ: Καλά ντε, εμένα μου άρεσε.

Άντρας μου: Γιατί κόλλησες σε ένα μόνο σημείο, δεν είδες ότι....

Περιττό να σου πω, αναγνώστη μου, ότι κάναμε 10 λεπτά περπάτημα να φτάσουμε στο αμάξι, 5 λεπτά οδήγηση για να φτάσουμε σπίτι συν άλλα πέντε λεπτά αφού μπήκαμε στο σπίτι, δεν σταμάτησε να χώνει.

Εγώ κιχ.

Κάποια στιγμή λοιπόν, του λέω:

"Πάω επίσκεψη στην τουαλέτα. Προσπάθησε να έχεις ηρεμήσει μέχρι να βγω, διαφορετικά θα κατασκηνώσω στην είσοδο της πολυκατοικίας."

Όταν βγήκα, άλλος άνθρωπος (Όχι, η απειλή δεν έπιασε τόπο και σιγά την απειλή, απλά βαρέθηκε να χώνει....).

Συμπέρασμα....

Οι άντρες είναι χειρότεροι στη γκρίνια από τις γυναίκες.

Το καλό είναι ότι το κάνουν πιο σπάνια.

Το κακό ότι, όταν αποφασίζουν να το κάνουν, δεν έχουν stop.

Μα 20 λεπτά;;;

Τώρα άιντε να συνεχίσω να ψάχνω...

Πιπεράτο σκηνικό της ημέρας:

Κυριακή. Έχουμε πάει για μπάνιο εγώ, ο άντρας μου και ο γιός του. Περνάει ένας πλανώδιος πωλητής (κλασσικάααααα), πουλάει αναπτήρες.

"Δεν θέλουμε" του λέμε και φεύγει.

Την ώρα που φεύγει βλέπω κρεμασμένη στην τσάντα του, μία ποδιά.

Ναι, ναι, αναγνώστη μου, απ'αυτές που φοράει ο Μαμαλάκης, οι μάγειροι και οι σεφ γενικότερα.

Φλασμπάκι:

Όταν είχαμε πρωτογνωριστεί με τον καλό μου, ήμουν καθαρίστρια.

Δουλειές λοιπόν στο σπίτι μας δεν έκανα καθόλου.

Ούτε γούσταρα αλλά ούτε και ήξερα και τίποτα στο πως να κρατήσω ένα σπίτι.

Άρχισα λοιπόν σιγά σιγά να κάνω κάποια πράγματα στο σπίτι, όπως το πλύσιμο των πιάτων.

Και κάθε φορά μόλις τελείωνα το πλύσιμο ήμουν βρεγμένη μπροστά στον καβάλο και στη μπλούζα (ψηλή εγώ, κοντός ο νεροχύτης).

Μ'έβλεπε ο καλός μου:

Άντρας μου: Τι έπαθες πάλι;

Εγώ: Μάλλον χρειάζομαι ποδιά.

Άντρας μου: (κακακακακακα τα χάχανα) Να σε δω με ποδιά και τι στο κόσμο...

Εγώ: Άμα είναι να σε κάνω τόσο ευτυχισμένο, καλέ μου, να βάλω.

Μετά μου έλεγε να μου πάρει εκείνος ποδιά, εγώ του έλεγα όχι, γιατί θα γελάει μαζί μου και πάει λέγοντας.

Κοιταζόμαστε λοιπόν και με ένα στόμα μια φωνή τον φωνάζουμε πίσω.

Εγώ: Υπό έναν όρο.

Άντρας μου: Ακούω.

Εγώ: Θα την φοράω.

Άντρας μου: Ναι...

Εγώ: Αλλά τίποτε άλλο... Μόνο τη ποδιά.

Άντρας μου: Περιμένεις να φέρω αντίρρηση σε κάτι τέτοιο;;;

Τέλος πάντων, πήγαμε το γιό του άντρα μου στο σπίτι του.

Πάμε σπίτι και μου λέει "πεινάω".

Πάω εγώ γδύνομαι, φοράω τη ποδιά, του φτιάχνω φαΐ και τον σερβίρω....

Τι το'θελα;;;

"Φτάνει", εγώ...

"Κι άλλο", αυτός....

(Τραβάτε με κι ας κλαίω...)

Αυτός ο καιρός σήμερα, αναγνώστη μου, είναι ο αγαπημένος μου.

Ούτε πολύ ζέστη, με αρκετό αέρα και με μυρωδιές από τα λουλούδια στα μπαλκόνια.

Πήγα σήμερα να δω ένα σπίτι το οποίο μου άρεσε πολύ.

Αν πρόσεξες στο twitter μου αναφέρω ότι ψάχνω για σπίτι.

Το σπίτι που μένουμε τώρα δεν μου άρεσε ποτέ.

Αλλά όταν το νοικιάσαμε δεν είχαμε και πολλές επιλογές.

Ανέλαβα λοιπόν να μας βρω την νέα μας κατοικία.

Το συγκεκριμένο είναι πολύ κοντά στο γραφείο.

Πράγμα πολύ βολικό.

Αλλά έχει και ένα μεγάλο ατού.

Ένα τεράστιο μπαλκόνι.

Όταν ήμουν μικρή η μητέρα μου έφευγε από το σπίτι για τρεις, τέσσερις μήνες το χρόνο.

Υπήρξαν φορές που έφευγε και για χρόνια.

Έτσι λοιπόν, τα Σαββατοκύριακα ο πατέρας μου έστελνε εμένα και τον αδελφό μου να μένουμε στο σπίτι της θείας μου.

Εκείνη είχε ένα μεσαίο σπίτι, αλλά με ένα τεράστιο μπαλκόνι

Από τότε είχα φάει κόλλημα, κάποτε να μείνω κι εγώ σε ένα σπίτι, που θα διαθέτει κάτι τέτοιο.

Το σπίτι αυτό δεν έχει πολυτέλειες.

Τα πατώματα, τα παράθυρα, οι πόρτες και τα είδη υγιεινής είναι όλα πολλών ετών.

Αλλά είναι τόσο φωτεινό.

Από παντού μπαίνει φώς.

Επίσης είναι στον 6ο όροφο.

Έχει πολύ ωραία θέα.

Και μοιάζει αποκομμένο από τα υπόλοιπα.

Μάλλον μετακομίζω, αναγνώστη μου.


Σε αφήνω με τραγουδάκι:

Λέω εγώ, διαβάζεις εσύ και ό,τι γίνει, έγινε....

Ψήφισες, αναγνώστη μου;

Εγώ ψήφισα.

Δεν ψήφισες; Γούστο σου και καπέλο σου.

Αλλά εγώ και ψήφισα και πήγα για μπάνιο.

Και προχθές και χθες.

Διαβάζω, βλέπω στην τηλεόραση και ακούω σε συζητήσεις, εδώ και μέρες, να τίθεται ένα θέμα.

Μετανάστες.

Νιώθω ότι πρέπει να πω κι εγώ τη γνώμη μου, έστω κι αν σε κάποιους δεν γίνω αρεστή.

Δεν είμαι ακροδεξιά, δεξιά ή οτιδήποτε τέτοιο.

Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι.

Αντιλαμβάνομαι τις δυσκολίες που μπορούν να κάνουν έναν ανθρωπο να φύγει από τη χώρα του.

Όπως αντιλαμβάνομαι (δεν την νιώθω, αλλά μπορώ έως ενός σημείου να το καταλάβω, αφου είναι αρκετά πιθανό να το κάνω κι εγώ) και την δυσκολία του να αφήνεις τον τόπο σου και μάλιστα συχνά υπό τις χειρότερες συνθήκες.

Αλλά τη στιγμή, που αυτή η κατάσταση, εμένα μου δυσκολεύει τη ζωή, δεν μπορεί η συμπόνια κι η κατανόηση να με κάνουν να σωπάσω.

Να με κάνουν απαθή.

Και όχι αναγνώτη μου δεν νιώθω ότι γίνομαι σκληρή όταν λέω ότι φτάνει πια, δεν πάει άλλο.

Το γραφείο μου βρίσκεται σε ένα σημείο του Κέντρου. Απ'έξω περνούν καθημερινά πάρα πολλοί άνθρωποι.

Οι αναλογία είναι 2/10 να είναι Έλληνες.

Και να σκεφτείς ότι εγώ ήρθα εδώ για να πιάνω πελάτες και από τους περαστικούς.

Παρακάτω.

Εγώ κάνω οικοδομικές εργασίες.

Πληρώνω ενοίκιο, ρεύμα, νερό, τηλέφωνο. Πρέπει να δίνω αποδείξεις, τιμολόγια στους πελάτες μου. Πρέπει να πληρώνω φόρους, να αποδίδω Φ.Π.Α.

Αν δεν το κάνω, θα κλείσω.

Εγώ.

Γιατί ο αλλοδαπός, που σου γνώρισε ο τάδε, παίρνει μεν τα μισά λεφτά από αυτά που σου ζητάω εγώ, αλλά δεν έχει να κάνει τίποτε από τα παραπάνω.

Επίσης η δουλειά που θα σου κάνει, σε ένα χρόνο, το πολύ δύο, θα πρέπει να την ξανακάνεις, ενώ αν στην κάνω εγώ θα είσαι οκ για δέκα χρόνια.

Και σου δίνω και γραπτή εγγύηση εργασιών.

Και στην παραδίδω και στον χρόνο που συμφωνήσαμε.

Δύο λοιπόν τα κρατούμενα.

Επόμενο (που έιναι και ο λόγος που αποφάσισα να γράψω γι'άυτό το θέμα).

Χθες ήμουνα θάλασσα. Μπαίνω μέσα στο νερό, πλάτσα πλούτσα. Ο άντρας μου στην παραλία, διαβάζει εφημερίδα.

Ξαφνικά έρχονται μπροστά μου δύο αλλοδαποί. Κολυμπάνε γύρω γύρω από εμένα, με κοιτάνε περίεργα, (είμαστε και στα βαθιά), με χάχανα και να μιλάνε σε γλώσσα που δεν καταλαβαίνω.

Έχω φοβηθεί.

Αλλά επειδή φοβάμαι επίσης μην τους δει ο καλός μου κι έχουμε τρεχάματα, βουτάω μακροβούτι, κολυμπάω και στα γρήγορα βγαίνω έξω.

Τον παρότρυνα να μπει να κάνει μια βουτιά και να φεύγουμε σιγά σιγά.

Μπαίνει ο άντρας μου στο νερό, ματιές γελάκια και τα σχετικά, και ξαφνικά έρχεται ο ένας αλλοδαπός εκ των δύο, στέκεται δύο μέτρα μπροστά μου, με το χέρι πάνω στο πουλί του (πάνω από το μαγιό) και χαμογελάει.

Πες μου εμένα τώρα τι κάνω;

Θα μου πεις, κάτσε ρε συ delfinoula, αυτά μπορεί και ένας Έλληνας να τα κάνει.

Ναι καλή μου αλλά τον Έλληνα δεν τον φοβάμαι τόσο γιατί αν του κάνω οτιδήποτε έχει κάτι να χάσει. Μια δουλειά, μια οικογένεια, ένα σπίτι. Κάτι.

Ο αλλοδαπός χέστηκε. Τα μαζεύει και πάει αλλού. Δεν έχει τίποτα να χάσει.

Και ο άνθρωπος που δεν έχει τίποτα να χάσει, είναι επικίνδυνος...

Κάποτε είχαν κλέψει το μαγαζί του πατέρα μου.

Ο πατέρας μου ήξερε ποιοι το είχαν κάνει.

Αλλοδαποί που τους είχε φέρει να του κάνουν κάτι εργασίες (οικοδομικές καλή ώρα) στο μαγαζί μέσα.

Ετοιμαζόταν να πάει να τους καταγγείλει όταν μπήκαν μέσα δύο αλλοδαποί του είπαν να βγουν έξω να μιλήσουν και του έβγαλαν σιδερογροθιές και όπλο και του είπαν να μη κάνει τίποτα.

Ο πατέρας μου πήγε κανονικά στην αστυνομία.

Για ένα μήνα περνούσαν έξω από το μαγαζί την ώρα που είχε κόσμο και κάτι έσπαγαν.

Ο πατέρας μου δεν κυκλοφορούσε ποτέ μόνος από εκεί κι έπειτα.

Άσε που έπεσε και η πελατεία στο μαγαζί, μέχρι που παραλίγο να κλείσει.

Δούλευα κάποτε σε σουβλατζίδικο.

Έπιανα δουλειά στις 9.30 το πρωί και πολύ συχνά σχολούσα στις 2.00 το ξημέρωμα.

Πολύ συχνά το αφεντικό (αλλοδαπός) δεν ξυπνούσε στην ώρα του. Περιμέναμε απ'έξω λοιπόν. Πολλές φορές για ώρες.

Εκείνη την ημέρα έβρεχε κιόλας. Στο σημείο δεν είχε πουθενά να κάτσεις ωστέ να μη βρέχεσαι.

Επίσης, την εν λόγω ημέρα, με είχε πάει για δουλειά ο τότε δεσμός μου με το αυτοκίνητο.

Μόλις ήρθαν άλλες δύο κοπέλες που δουλεύαμε μαζί (αλλοδαπές και αυτές, ήμουν η μοναδική Ελληνίδα στο μαγαζί) λέω στον τότε φίλο μου να τις βάλουμε μέσα να μη βρέχονται.

Δέχτηκε εκείνος.

Δέχτηκαν και εκείνες με πολύ χαρά.

Βάλαμε και μουσική, μικρό το αμάξι, στενάχωρα ήμασταν αλλά τουλάχιστο δεν βρεχόμασταν.

Όση ώρα ήμαστε μέσα έρχονται και οι υπόλοιποι υπάλληλοι.

Αν μπορούσα θα έβαζα κι άλλους, αλλά δεν χωραγαν άλλοι.

Έρχεται και μία άλλη συνάδελφος (αλλοδαπή) μας βλέπει που είμαστε μέσα στο αυτοκίνητο και με αγριοκοιτάει.

Τέσπα, ήρθε το αφεντικό μπήκαμε μέσα, πάω να περάσω δίπλα από την τελευταία υπάλληλο που σου ανέφερα και μου χώνει μία αγκωνιά στα πλευρά και με κοιτάει με ένα μίσος...

Ξέρω αναγνώστη μου ότι δεν είναι όλοι ίδιοι.

Ξέρω ότι πρέπει να είμαι ελαστική απέναντί τους γιατί θα μπορούσα άνετα να είμαι στη θέση τους.

Ξέρω ότι αυτά που κάνουν ορισμένοι (όχι όλοι) αλλοδαποί θα μπορούσε άνετα να τα κάνει κι ένας Έληνας.

Και πίστεψέ με νιώθω άσχημα που στα γράφω όλα αυτά.

Αλλά η αλήθεια πολλές φορές πονάει και αυτόν που την λέει.

Μου δυσκολεύει τη ζωή αυτή η κατάσταση.

Πες μου να πάω στην Ομόνοια, νύχτα και μόνη μου.

Πάω;

Δεν πάω...

Ρώτησα τον άντρα μου πώς ήταν το κέντρο της Αθήνας όταν ήταν εκείνος στην ηλικία μου.

"Κάθε βράδυ ήταν πάρτυ. Όταν έλεγες θα πάω Ομόνοια, ήταν σαν να έλεγες ότι θα πας κάπου φαντασμαγορικά. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από γονείς με τα παιδιά τους, ζευγαράκια, αγόρια, κορίτσια που έκαναν περατζάδες. Γέλια, μουσικές. Ήταν και καθαρή η πόλη τότε. Δεν ήταν αυτό το έκτρωμα που βλέπεις σήμερα."

Πώς καταντήσαμε λοχία....

Από την άλλη δες το κι αλλιώς.

Όλοι οι Έλληνες θέλουν δουλειά γραφείου.

Πάει κανείς στην οικοδομή;

Στα χωράφια;

Κανείς.

Μόνο αλλοδαποί κάνουν τέτοιες δουλειές.

Ξέρεις τι μεροκάματο δίνει ο άντρας μου στα παιδιά που δουλεύουν στη οικοδομή (όλοι αλλοδαποί να σε ενημερώσω);

40€.

Την ημέρα.

Εγώ προσωπικά, σε καμία δουλειά δεν έχω βγάλει τόσα, σε μια μέρα.

Αφού του είπα "Πάρε εμένα ρε συ...."

Αν δεν ήταν οι αλλοδαποί θα ήξεραν όλοι τι πάει να πει δουλειά.

Εγώ και ελιές έχω μαζέψει και ντομάτες και πορτοκάλια.

Και σουβλατζού και εργάτρια και καθαρίστρια.

Ο αντίκτυπος όλου αυτού είναι αρκετά μεγάλος.

Κι ας με ξεγράψετε ρεμάλια από αρχηγό (που λέει και το τραγούδι).....

Αυτή είναι η γνώμη μου.

Από την άλλη μεριά, έπεσαν όλοι να τους φάνε τους μουσουλμάνους αλλοδαπούς, που διαμαρτυρήθηκαν τόσο έντονα για το θέμα της σκισμένης σελίδας του Κορανίου.

Κατανοώ απόλυτα την οργή τους. Η θρησκεία για αυτούς τους ανθρώπους είναι ο αέρας που αναπνέουν.

Όταν, όμως, είσαι σε μια ξένη χώρα, όπου βλέπεις τους πάντες να διαμαρτύρονται με μια πορεία στο κέντρο της Αθήνας όπου, σχεδόν πάντα, καταλήγει σε επεισόδια, φέρεσαι σαν το πεντάχρονο:

Αυτά βλέπεις, αυτά κάνεις.

Προσωπικά δεν μου έκανε καμία εντύπωση αυτή τους η αντίδραση.

Πώς είναι εκείνη η παροιμία να δεις:

Στη Ρώμη σαν τους Ρωμαίους.

(αν την έγραψα λάθος διορθώστε με)

Λοιπόν σε αφήνω τώρα, αναγνώστη μου, να διαφωνήσεις, να συμφωνήσεις, να με βρίσεις , να με εκθειάσεις.

Ό,τι θες.

Δημοκρατία έχουμε (;).

Πιάνω θέμα κι όπου πάει...

Έρχομαι και σε ρωτάω, αναγνώστη μου.

Τι είναι φιλία;

Άλλος λέει, "Αυτός που με καταλαβαίνει, χωρίς να κάνω κιχ".

Άλλος, "Αυτός που είναι εκεί στα δύσκολα, όχι μόνο στα εύκολα".

Πολλές οι απόψεις...

Στο λεξικό, αν ψάξεις, θα βρεις αυτή τη φράση:

φίλος ο [fílos] Ο18 θηλ. φίλη [fíli] Ο30 γεν. πληθ. φίλων : άτομο με το οποίο αναπτύσσει κάποιος μια (στενή) κοινωνική σχέση, η οποία βασίζεται στην αμοιβαία αγάπη, συμπάθεια, εκτίμηση.

Διάβαζα στο μπλόγκι της marcella για μια συγκεκριμένη κατάσταση, που παραπλήσια, όμοια ή και πανομοιότυπη έχουμε ζήσει όλοι, λίγο πολύ.

Έτσι μου ήρθε η ιδέα για αυτή την ανάρτηση.

Κατά τη γνώμη μου, όταν λες ότι είσαι φίλος κάποιου, αναλαμβάνεις κάτι πολύ βαθύ, κάτι το οποίο πρέπει να εκτιμάς, να το προσέχεις και να φέρεσαι ανάλογα.

Ειδικά αφού στην συγκεκριμένη περίπτωση, της φιλίας, κάνεις εσύ την επιλογή.

Σε μια ζήση όπου δεν επιλέγεις και πολλά, όπου πολλά από αυτά που υπάρχουν στη ζωή σου σου επιβάλλονται, είναι κι αυτό μια "πολυτέλεια".

Αλλά αφού κάνεις μια επιλογή, πρέπει και να τη στηρίξεις.

Προσωπικά είμαι άνθρωπος της υπερβολής.

Αν πεινάω, πεινάω πολύ.

Αν αγαπάω, αγαπάω πολύ.

Όλα στο εξτρίμ.

Έτσι και με τους φίλους μου, όταν τους αποκαλέσω φίλους μου, κάνω τα πάντα για να τους ευχαριστήσω.

Κάνω τη μάνα:

"Έφαγες; Κοιμήθηκες; Κρυώνεις; Πεινάς;"

Κάνω την παρηγορήτρα.

Την ψυχολόγο.

Τον μεσολαβητή (όχι του Ο.Η.Ε).

Ολες τις φορές βέβαια έχω απογοητευτεί, αλλά μες στο παιχνίδι είναι κι αυτό.

Κάτι όμως που θεωρώ ότι δεν χωράει στην φιλία, αλλά και γενικότερα στη ζωή, είναι η κριτική.

Δεν αντέχω αυτούς που θεωρούν ότι πρέπει σώνει και ντε να κρίνουν τους άλλους.

Είναι θεμιτό να λες τη γνώμη σου για τη ζωή, για τη φιλία, για το χρήμα, για την πολιτική κατάσταση στη χώρα στην οποία ζεις.

Δείχνει ποιος είσαι και τι πρεσβεύεις. Το χαρακτήρα σου.

Αλλά το να κρίνεις ένα συνάνθρωπο, είτε ενώπιον του ή εν τη απουσία του, ενώ δεν στο ζήτησε κανείς, το βρίσκω τρομερά αλαζονικό.

Ποια είμαι εγώ που θα κρίνω ένα συνάνθρωπο επειδή π.χ. δεν πληρώνει τους λογαριασμούς του ή κερατώνει τον/την σύντροφό του;

Έχω δικαίωμα να τον κρίνω;

Επειδή εγώ δεν πράττω όμοια με αυτό το άτομο είμαι καλύτερή του;

Προσωπικά, δεν λέω τη γνώμη μου για κάποιον, παρά μόνο αν μου ζητηθεί (εκτός από μεμονωμένες περιπτώσεις εδώ στα μπλόγκια, όταν σχολιάζω κάτι το οποίο ούτως ή άλλως έχει παρατεθεί για τέτοιου είδους σχολιασμό).

Ακόμη και τότε είμαι πολύ προσεκτική και φειδωλή.

Ξαναγυρνάμε στο θέμα της φιλίας, αναγνώστη μου.

Έχω διαβάσει πολλά βιβλία, όπου αναφέρονται φιλίες βαθιές, που μένουν ατόφιες στο χρόνο.

Έχω γνωρίσει και κανά δυό φορές κάποιες περιπτώσεις βγαλμένες θαρρείς από αυτά τα βιβλία.

Και τους χαίρομαι γι'αυτό.

Ωστόσο, αντιλαμβάνεται κανείς, ότι για να μπορέσεις να καταφέρεις κάτι τέτοιο, πρέπει να έχεις αντίληψη και της έννοιας της λέξης και της φιλίας της ίδιας.

Φιλία δεν είναι να μαζεύεται μια παρέα και να κοροϊδεύει ή να ξεμπροστιάζει αυτούς που απουσιάζουν.

Φίλος είναι αυτός που θα τον πάρεις τηλέφωνο να του πεις ότι χώρισες, ότι παντρεύεσαι, ότι περιμένεις παιδί, ότι πήρες την δουλειά που ήθελες, ότι σε απέλυσαν, ότι... ότι... ότι...

Και να έρθει να σε βρει να γιορτάσετε ή να λυπηθείτε παρέα.

Κάθε σχέση που δημιουργούμε στην ζωή μας, είτε φιλική είτε ερωτική, υπάρχει για να μας κάνει καλύτερους, όχι για να αποδεικνύει το πόσο κακοί μπορούμε να γίνουμε.

Άλλωστε υπάρχουν στην ιστορία του ανθρώπινου γένους πάρα πολλά παραδείγματα, που καταδεικνύουν ότι η καλοσύνη και η κακία, είναι χαρακτηριστικά τα οποία δεν έχουν τέλος.

Τραγούδι ημέρας:

Επανέρχομαι.

Θυμάσαι αναγνώστη μου, που σου έλεγα ότι ξεκίνησα να διαβάζω το "Ο Καπετάν Μιχάλης";

Το έχω τελειώσει εδώ και καμιά εβδομάδα, έχω διαβάσει έκτοτε άλλα τρία βιβλία.

Δεν μπορούσα να γράψω γι'αυτό όμως γιατί έριξα τέτοιο κλάμα όταν το τελείωσα, που δεν άντεχα να γράψω γι'αυτό.

Τώρα που έχω κάπως συνέλθει, θα σου πω ότι, αυτό το βιβλίο πρέπει να το διαβάσουν όλοι οι Έλληνες.

Τα μηνύματα που περνάει, ο τρόπος γραφής του, η πλοκή του το καθιστούν κορυφαίο βιβλίο το οποίο μάλιστα δεν μπορείς να το κατατάξεις σε κάποιο συγκεκριμένο είδος.

Θυμάμαι που ο άντρας μου μου έλεγε ότι αυτό το βιβλίο διαμόρφωσε το χαρακτήρα του. Το διάβασε όταν ήταν 14 - 15 ετών.

Επίσης μου έλεγε ότι αν το διαβάσω θα μπορέσω να τον καταλάβω καλύτερα.

Διαβάζοντάς το σελίδα σελίδα, ανακάλυψα ότι ο άντρας μου είναι ο Καπετάν Μιχάλης. Με μικρές διαφορές φυσικά. Άλλες εποχές τότε.

Αλλά φούσκωσα από περηφάνια για ακόμη μια φορά....

Επίσης φιλοσόφησα κάποια πράγματα και αντιλήφθηκα γιατί γκαρίζει τόσο καιρό ο άντρας μου, να απελευθερωθώ από ορισμένα κολλήματα που έχω.

Δεν ξεκόλλησα φυσικά, αλλά έχω αρχίσει την επεξεργασία.

Σε αφήνω με τραγούδι που έχω φάει κόλλημα εδώ και μέρες....