Τρίτη 14 Απριλίου 2009

Πήρα ιδέα από αλλού. Το νου σου... Μεγάλο ποστ!

Διάβαζα το korinoskilo και σκεφτόμουν πόσο έχω πέσει κι εγώ στη λούμπα αυτή των σωματικών πρότυπων που μας πασάρουν καθημερινά.

Προσωπικά είμαι πολύ επιρρεπής στην παχυσαρκία.

Σε ηλικία 11 ετών, λόγω της κακής κατάστασης που επικρατούσε στο σπίτι και της καταπίεσης που υπήρχε εκεί μέσα, το έριξα στο φαγητό. Αναγνώστη μου δεν σου μιλάω για φαΐ, σου μιλάω για ΦΑΪ. Και μαλακίες : τσιπς, σοκολάτες, αναψυκτικά.

Σιγά σιγά λοιπόν έφτασα 12 ετών και 120 κιλά. Άρχισαν και οι ζαλάδες, με πήγαν στο γιατρό, τι χοληστερίνες, τι ζάχαρα. Ασ'τα αναγνώστη μου, έφαγα κι ένα μπινελίκι από το γιατρό, άλλο πράγμα. Για έξι μήνες μόνο μαρούλια, λάχανα και γενικότερα σαλάτες μ'αφήνανε να τρώω. Μου κόψανε και το χαρτζιλίκι. Όλα ελεγχόμενα. Έτσι άρχισα το τσιγάρο (βούταγα από όποιον έβρισκα και μόλις βρήκα και λεφτά πήρα πακέτο). Άσχετο και σχετικό μαζί.

Κατάφερα να φτάσω τα 100 κιλά, όπου και παρέμεινα μέχρι και τα 14 μου.

Πρόσεξε ,όμως, αναγνώστη μου, πού το πάω.

Εγώ μέχρι τότε στο σχολείο, στο φροντιστήριο και γενικότερα όπου συναναστρεφόμουν συνομίληκούς μου, ήμουν περίγελος. Η χοντρή. Ακόμη και δάσκαλοι στην τάξη, έτσι και δεν ήξερα μάθημα, αναφέρονταν στο πάχος μου ειρωνικά. Έτσι και έδειχνα ενδιαφέρον για κάποιο αγόρι, ακόμη και με τον πιο διακριτικό τρόπο, γινόταν κι εκείνος περίγελος εξαιτίας του ενδιαφέροντος μου, είτε φιλικό είτε πιο "πονηρό".

Έτσι έφτασα σε όλο το γυμνάσιο, να κάθομαι στην πύλη του σχολείου, μόνη μου (μαζί ήλπιζα να δω και τη μητέρα μου, που δεν με άφηναν να τη δω ο πατέρας μου και οι λοιποί συγγενείς) και να τρέμω μην εμφανιστεί κανείς να με περιγελάσει για άλλη μια φορά.

Φυσικά, όπως όλοι γνωρίζουμε, τα παιδιά είναι πάντα σκληρά. Έμαθα να ζω με αυτό για πολύ καιρό αλλά το ξεπέρασα και σχετικά γρήγορα μεγαλώνοντας.

Στο λύκειο άρχισα να αδυνατίζω. με πολύ αργούς ρυθμούς βέβαια. Ψήλωσα κιόλας όπότε υπήρχε διαφορά. Άρχισα να έχω και τις πρώτες κατακτήσεις στην δευτέρα λυκείου. Αλλά εμένα μου είχε μείνει η ιδέα ότι ήμουν χοντρή και άσχημη και όποιος μου έδειχνε ενδιαφέρον νόμιζα ότι ήθελε να με κοροϊδέψει.

Έβλεπα και στα περιοδικά κάτι γυναικάρες, χωρίς κυτταρίτιδα, χωρίς πατσοκοίλια, χωρίς μάγουλα τεράστια. Έβλεπα τα ίδια στην τηλεόραση. Κι αισθανόμουν ακόμη πιο μειονεκτικά κι από πριν που ήμουν 120 κιλά κι ας ήμουν πια 90. Κοιτούσα στον καθρέφτη και έβλεπα τα διπλάσια κιλά πάνω μου.

Στα 17 άρχισα χορό. Με βοήθησε πολύ στο να αλλάξω τη στάση σώματος που με τα χρόνια και το πάχος είχε γίνει καμπουριαστή. Και έχασα κι άλλα κιλά. Έκανα και την πρώτη μου σχέση. Όταν ενάμιση χρόνο μετά χωρίσαμε με το συγκεκριμένο άτομο, το πήρα πολύ βαριά. Πρώτη σχέση, πρώτος έρωτας, έπαθα μια πλάκα. Σταμάτησα να τρώω για 15 μέρες. Καφές, τσιγάρο, νερό. Ήταν η πρώτη φορά που με παρακαλάγανε να φάω κάτι! Δούλευα και πολύ, 6.οο - 19.00 (20 € την ημέρα έπαιρνα, τα θυμάμαι και βουρλίζομαι) ήρθα κι έγινα συλφίδα. το συνέχισα το τροπάρι τρώγοντας κανα μήλο μέσα στην ημέρα αλλά δεν είχα όρεξη να φάω μέχρι που έγινα κόκκαλο με πέτσα που λέει και το Λενιώ. 60 κιλά. Με ένα κι εβδομήντα κάτι ύψος. Άρχισα να δουλεύω και νύχτα ως καθαρίστρια. 00.00 - 7.00. Και χωρίς φαΐ.

Αντιλαμβάνεσαι αναγνώστη μου.

Σήμερα είμαι μια χαρά. Αισθάνομαι υπέροχα με το σώμα μου. Γυμνάζομαι τακτικά. Τρώω ό, τι θέλω. Είμαι ήρεμη.

Αλλά σκέψου αναγνώστη μου τι περασα από αυτήν την νοοτροπία του
αδύνατος = φυσιολογικός και του παχύς = αφύσικος.

Και τι σύγκρουση έγινε μέσα μου, εξαιτίας αυτής της κατάστασης που επικρατεί γύρω μας, από τον βομβαρδισμό που υπάρχει από παντού, που σου επιβάλλει ότι είναι καλύτερα να είσαι αποδεκτός από τους άλλους παρά από τον εαυτό σου.

Πουτάνα κενωνία...


Κατόρθωμα ημέρας : Αναγνώστη μου, πήρα δουλειά. Πήρα και λεφτά. Όλα καλύτερα τώρα. Αλλά οτι θα φύγω θα φύγω. Έχω άλλες δύο δουλειές που περιμένω να ξεκινήσω και μετά κάνω τα κουμάντα μου και φεύγω.

Τραγούδι ημέρας :


6 σχόλια:

korinoskilo είπε...

pali kala pou den sou emeinan apothimena:)))

delfinoula είπε...

Όπως;

Μάτα είπε...

Αφού την ξεπέρασες την σύγκρουση και τα βρήκες με το σώμα σου μπράβο σου!
Εγώ ήμουνα πριν από 4 χρόνια 90 κιλά με 1,60 ύψος.Κατάφερα να φτάσω τα 57 με διατροφή και γυμναστική αλλά έχω πάθει ψύχωση από τότε.Τώρα πήρα πάλι 7 κιλά και τρελλαίνομαι.

Φιλάκια

Υ.Γ. Korinoskilo άσε ήσυχη την καφετιέρα μου!!!

gnostosagnostos είπε...

απλα κλειστε την τηλεοραση......

tsop είπε...

Γεια!! Σε νιώθω, έχω κόλλημα με τα κιλά και εγώ.
Λοιπόν, τα πήρα με δύο πράγματα από το κείμενό σου
1) η σοκολάτα κάνει καλό βρε κοπελιά, μην την κατηγορείς!!! -)
2) Καλά, τι σκατοκαθηγητές ήταν αυτοί; Σχολίαζαν με αυτό το σακαφιόρικο τρόπο ένα παιδί; Έπρεπε να τους ρίξεις γαμοσταυρίδια που να μην ξέρουν πούθε να κάνουν, όπως λέμε και στο χωριό μου... Για αυτό και δεν θα πάω ποτέ των ποτών στην εκπαίδευση, αλλά ποτέ. Για κάτι τέτοιους σιχαμερούς τύπους...


σου εύχομαι ολόψυχα Καλό και ευρυχισμένο Πάσχα με τον έρωτά σου!!!!

delfinoula είπε...

Μάτα - Έλα μη τρελαίνεσαι για εφτά κιλά τώρα. Κούλ.

Φιλιά.

Γνωστός Άγνωστος - Δεν έχεις άδικο.

Blogger_girl - Με το πρώτο συμφωνώ και διαφωνώ. Με το δεύτερο τώρα. Ο πατέρας μου ήταν επιχειρηματίας και γνώριζε όλους τους δασκάλους και καθηγητές μου. Μία κουβέντα να έλεγα... Την είχα βάψει.

Επίσης κούκλα μου, να είσαι καλά.