Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

Μήπως να αρχίσω να τραγουδάω Καζαντζίδη;

Όπως έχω προαναφέρει ο άντρας μου κατάγεται από την Κρήτη και έχει ζήσει στην Αυστραλία για περίπου 15 χρόνια. Πριν ανοίξουμε αυτή την επιχείρηση, συζητήσαμε για το τι ακριβώς θα κάνουμε. Θα μείνουμε στην Αθήνα; Θα πάμε στην Κρήτη; Θα φύγουμε για Αυστραλία; Τι επιχείρηση θα ανοίξουμε;

Τελικά αποφασίσαμε να ρισκάρουμε. Μείναμε εδώ στην Αθήνα, ανοίξαμε επιχείρηση και το βάλαμε πείσμα να πετύχουμε. Χωρίς κεφάλαιο, χωρίς υποστήριξη, εντελώς μόνοι μας και με τις δικές μας δυνάμεις.

Ενάμιση χρόνο τώρα είχαμε τα πάνω και τα κάτω μας. Άλλοτε ζούσαμε, άλλοτε επιβιώναμε και άλλοτε τραβάγαμε ένα μεγάλο ζόρι. Όπως τώρα.

Η επιχείρηση δεν έχει πάει άσχημα αν το πας στατιστικά, με νούμερα και έγγραφα. Ωστόσο αναπτύσσεται με τρομερά αργούς ρυθμούς. Όπως όλα τα πράγματα στην Ελλάδα. Την ίδια επιχείρηση είχε και ο άντρας μου στην Αυστραλία και μέσα σε μερικούς μήνες είχε αρκετή πελατεία που θα τον έβγαζε για ένα χρόνο και παραπάνω. Για να την ανοίξει του πήρε μόνο δύο μέρες και χωρίς να κάνει παραπάνω από 3 - 4 τηλεφωνήματα.

Εδώ για να την ανοίξουμε μας πήρε πάνω από 3 μήνες και μετά από αλλαγή 2 λογιστών αφού ο ένας και μας ξεφράγκιασε και η δουλειά μας δεν έγινε. Συν του ότι η πελατεία μας μόλις τώρα άρχισε να ανοίγει και ήρθε και αυτή η αποκαλούμενη κρίση που εδώ μεταφράζεται στο "Δεν έχω να σε πληρώσω, η κρίση βλέπεις" και στο "θέλω να συνεργαστούμε αλλά η τράπεζα δεν μου δίνει δάνειο". Πολύ αργά προχωράμε ρε μάγκα μου. Και τα χρόνια περνάνε...

Αχ αυτό το Ελλάντα...

Χθες λοιπόν, ο άντρας μου, μου είπε μόλις πάρουμε λεφτά στα χέρια μας, να πάω να αρχίσω τις διαδικασίες για διαβατήριο. Το σκέφτηκε από εδώ, το σκέφτηκε από εκεί και μου πρότεινε να την κάνουμε για Αυστραλία. Όχι σαν τους κλέφτες φυσικά. Θα τακτοποιήσουμε τα πράγματα εδώ και μετά θα φύγουμε. Εξάλλου χρειαζόμαστε και κάποια καβάντζα για εκεί.

Πάντα έλεγα ότι θέλω να πάω στο εξωτερικό. Πάντα ονειρευόμουν να ζήσω σε μία ξένη χώρα. Αλλά όχι σαν κυνηγημένη και μάλιστα από τη χώρα που γεννήθηκα. Όχι επειδή απογοητεύτηκα από τη χώρα μου που δεν μου παρέχει τίποτα από ό,τι έχει υποσχεθεί. Όχι γιατί απέτυχα.

Δύο πράγματα με κρατάνε εδώ, αυτή τη στιγμή που τίθεται το δίλλημα. Από τη μία το ότι δεν θέλω να πω "τα παρατάω". Μα με τίποτα όμως. Ξεσηκώνεται το μέσα μου.

Από την άλλη μου αρέσει η Ελλάδα. Μου αρέσουν τα ταβερνάκια της, τα νησιά της, τα δάση της (όσα μείνανε), τα φαγητά της, οι άνθρωποι (όχι όλοι φυσικά).

Μου αρέσει που αν ξεκινήσω τώρα να πάω στην Καρδίτσα, αναπνεύσω λίγο καθαρό αέρα, φάω λίγο από εκείνο το φανταστικό χοιρινό με σέλινο και γυρίσω αύριο θα νιώθω νέος άνθρωπος. Αλλά για να το κάνω αυτό πρέπει να έχω λεφτά. Κι εγώ δεν έχω ούτε για να μαγειρέψω.

Οικογένεια δεν έχω, να πω ότι σε κάποιον θα λείψω. Ούτε σπίτι έχω, να πω ότι τουλάχιστον έχω ένα σπίτι εδώ, έχω ρίζες.

Ρωτάω και ξαναρωτάω τον άντρα μου:

"Θα μου αρέσει εκεί;"

"Ναι και όχι"

"Και τι θα κάνω εκεί;"

"Ό, τι θες, από το τα πάντα μέχρι το τίποτα"

"Οι Έλληνες εκεί τι σου λέγανε;"

"Από όσους ξέρω, είμαι ο μόνος που γύρισε πίσω. Αυτό τι σου λέει;"

Τι να πω; Δεν ξέρω.

Πάντως του έβαλα δύο όρους.

Αν είναι να φύγουμε, να φύγουμε μετά το καλοκαίρι. Θέλω να ζήσω ένα ακόμη καλοκαίρι στην Ελλάδα.

Άσε που μετά από ένα χρόνο εντατικό πρόγραμμα γυμναστικής, τώρα φάνηκαν οι κοιλιακοί μου, έφυγε και η κυτταρίτιδα. Πρέπει σαν κλασσική Ελληνίδα να πουλήσω μούρη κι εγώ. Γιατί, δεν ξέρω αν το έχεις ακούσει, αναγνώστη μου... Αυτές εκεί κάτω όλες γυμνάζονται. Στις εταιρίες που δουλεύουν, κάνουν διάλλειμα το μεσημέρι, για να κατέβουν στο γυμναστήριο της εταιρίας να κοπανηθούνε. Όλες κορμάρες σου λέει.

Αμ , τι νομίζεις, μου άρεσε εμένα η γυμναστική; Κάτι για κάτι κορμάρες που κουτούπωνε μου είπε και το πήρα εγώ πατριωτικά. Είδα και κάτι φωτογραφίες... Είναι να μη με ανταγωνιστείς εμένα.

Ο άλλος είναι, αν πάμε, να το βάλουμε στόχο να γυρίσουμε. Πέντε χρόνια, έξι. Αλλά να γυρίσουμε. Εγώ θέλω να μεγαλώσω παιδί στην Ελλάδα. Είμαι μαλάκας το ξέρω. Θέλω αντί να πάει σε εκείνα τα ωραία σχολεία με τις ωραίες εγκαταστασείς να έρθει στα δικά μας που κοιτάς το ταβάνι και βάζεις στοίχημα τι ώρα θα πέσει...

Είμαι γελοία... εντελώς όμως...

Κατόρθωμα ημέρας : Τίποτις ακόμη. Αν γίνει κάτι θα σε ενημερώσω.

Τραγούδι ημέρας :



Μου το αφιερώνει το παιδί μου από την πρώτη μας μέρα μέχρι και σήμερα.

2 σχόλια:

Dr Low είπε...

Εδώ ρίσκαρες να ανοίξεις δουλειά στην Ελλάδα και θα κωλώσεις να πας Αυστραλία? Ε όχι!
Να φύγεις...κι αν δεν είσαι κι εκεί ευτυχισμένη και ήρεμη να φύγεις κι απο κει. Μέχρι να βρεις τον τόπο που θα σε κάνει να χαμογελάς το πρωί μόλις σηκώνεσε. Και η Ελλάδα δε θα σου λείψει. Θα βλέπεις τα χαμπέρια της στη δορυφορική και θα λες "ωρε τί καλά που έκανα και την έκανα"!
Προς θεού όμως....οχι Καζατζίδη! Σε παρακαλώ προσωπικά!

Καλημέρα

delfinoula είπε...

Σ'ευχαριστώ βρε El μου. Κατά ένα 60% φεύγουμε. Τι να πω...; Εσύ ξέρεις πολλά παραπάνω. Μωρέ για μένα δεν με νοιάζει. Τον άντρα μου σκέφτομαι. Έχει αρρωστήσει (ψυχολογικά, για τα άλλα χτυπάω ξύλο) τόσο καιρό με όλα αυτά που περνάμε. Εκεί έχει φίλους και γνωστούς. Πάντως μέχρι τον Μάιο θα ξέρω πιο σίγουρα.